Κάποιο είδος σπίρτου, το οποίο κατασκευάστηκε από μικρό ξυλάκι από πεύκο και ήταν διαποτισμένο με θείο, κατασκευάστηκε στην Κίνα το 577.
Το πρώτο σύγχρονο σπίρτο κατασκευάστηκε το 1805 από τον K. Σανσέλ, βοηθό του καθηγητή Λ. Ζ. Τενάρ στο Παρίσι. Η κεφαλή του σπίρτου αποτελείτο από μείγμα χλωριούχου κάλιου, θείου, ζάχαρης, και ελαστικού. Άναβε με βύθιση της κεφαλής του σπίρτου σε μπουκάλι από αμίαντο που περιείχε θειικό οξύ. Αυτό το είδος σπίρτου είχε υψηλό κόστος κατασκευής και ήταν επικίνδυνο στη χρήση του. Έτσι τα σπίρτα του Σανσέλ δεν έγιναν ποτέ δημοφιλή.
Το πρώτο σπίρτο τριβής κατασκευάστηκε από τον Βρετανό Τζων Γουόκερ το 1827. Είχαν προηγηθεί οι προσπάθειες του Ρόμπερτ Μπόιλ γύρω στα 1680 με φωσφόρο και θείο, οι οποίες όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Τα πρώτα σπίρτα είχαν διάφορα προβλήματα: η φλόγα δεν ήταν σταθερή και η αρχική αντίδραση ήταν αρκετά βίαιη· επιπλέον, η μυρωδιά που ανέδιδε το σπίρτο ήταν δυσάρεστη. Παρά τα προβλήματα αυτά, τα νέα σπίρτα συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση του αριθμού καπνιστών.
Το 1831 ο Γάλλος Σαρλ Σωριά πρόσθεσε λευκό φωσφόρο για να αφαιρέσει τη μυρωδιά. Αυτά τα νέα σπίρτα έπρεπε να φυλάσσονται σε αεροστεγώς κλειστά κουτιά, αλλά ήταν δημοφιλή. Δυστυχώς, όσοι ασχολήθηκαν με την κατασκευή τους επηρεάστηκαν από σοβαρές ασθένειες των οστών, ενώ σε κάθε πακέτο υπήρχε αρκετός λευκός φωσφόρος για να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Όταν έγιναν γνωστοί οι κίνδυνοι των σπίρτων αυτών, έγινε μεγάλη εκστρατεία για την απαγόρευσή τους.
Το αθόρυβο σπίρτο κατασκευάστηκε το 1836 από τον Ούγγρο Γιάνος Ιρίνι, ο οποίος ήταν φοιτητής της χημείας. Το 1836 ένα ανεπιτυχές πείραμα του καθηγητή του, του Μάισνερ, έδωσε στον Ιρίνι την ιδέα να αντικαταστήσει το χλωριούχο κάλιο με διοξείδιο του μολύβδου στην κεφαλή του σπίρτου. Ο Ιρίνι εφηύρε το αθόρυβο σπίρτο ασφαλείας και πούλησε την πατέντα στον Ίστβαν Ρόμερ, κατασκευαστή σπίρτων. Ο Ρόμερ, πλούσιος Ούγγρος φαρμακοποιός που ζούσε στη Βιέννη, αγόρασε την εφεύρεση και τα δικαιώματα παραγωγής από τον Ιρίνι, ο οποίος ήταν ένας φτωχός φοιτητής, για 60 φιορίνια. Η παραγωγή σπίρτων ξεκίνησε για τα καλά. Ο Ίστβαν Ρόμερ πλούτισε από την εφεύρεση του Ιρίνι, ενώ ο ίδιος ο εφευρέτης πέθανε φτωχός και εγκαταλελειμμένος.
Τα πρώτα σπίρτα, συμπεριλαμβανομένου του αθόρυβου σπίρτου, ήταν επικίνδυνα τόσο για τους χρήστες, όσο και για τους κατασκευαστές τους, λόγω της παρουσίας του λευκού φωσφόρου. Σιγά σιγά, σε διάφορες χώρες απαγορεύτηκε η χρησιμοποίηση λευκού φωσφόρου στην κατασκευή σπίρτων. Έτσι τα πρώτα απαλλαγμένα από επικίνδυνα συστατικά σπίρτα ανέγραφαν στο κουτί τους τη φράση "Άνευ θείου και φωσφόρου" και άρχισαν να κυκλοφορούν ευρύτατα, με τη Σύμβαση της Βέρνης το 1906.
Τα σπίρτα ασφαλείας χαρακτηρίζονται ως επικίνδυνα αντικείμενα. Η μεταφορά τους σε αεροπλάνο δεν απαγορεύεται, ωστόσο είναι υποχρεωτική η δήλωσή τους ως επικίνδυνα αντικείμενα.
πηγή: wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!