Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Συζήτηση με ένα YouTuber!

Συζήτηση με ένα YouTuber!


Αρχική photo by Photo by Amy Hirschi on Unsplash

Μετά από πολύ καιρό και διάφορες αντιξοότητες, που δεν υπάρχει λόγος να σας τις αναφέρω, ξεκινώ την εβδομάδα με μια ανάρτηση που νομίζω θα σας αρέσει.

Στις περιηγήσεις μου στα social media τον τελευταίο καιρό γνώρισα ένα αγόρι, που θέλησε να μου μιλήσει για τη δουλειά του. Ένα νέο παιδί που έχει ένα ευγενικό σκοπό και μέσα από την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο, προσπαθεί να κάνει αυτό το σκοπό γνωστό στον κόσμο. Αμέσως θέλησα να μάθω περισσότερα για την ενασχόλησή του, προσπαθώντας να καταλάβω πώς σκέφτονται τα νέα παιδιά, που παίζουν το διαδίκτυο στα δάχτυλα ή τουλάχιστον κάποια από αυτά.

Έτσι κατέληξα να σας παρουσιάσω το Γιώργο από τη Θεσσαλονίκη, ένα νεαρό YouTuber, πολύ ευαίσθητο. Διαβάστε τη συνομιλία που είχα μαζί του. Πιστεύω ότι θα τη βρείτε ενδιαφέρουσα.

Πες μου Γιώργο, πού ζεις,  την ηλικία σου και αν σπουδάζεις.

Γειά σας, είμαι 27 χρονών, ζω στην υπέροχη Θεσσαλονίκη, δεν σπουδάζω, δουλεύω και στον ελεύθερό μου χρόνο φτιάχνω βιντεάκια στο youtube προσπαθώντας να περάσω ένα όμορφο μήνυμα για τη ζωή. Είμαι δηλαδή Youtuber αλλά παράλληλα γράφω και στίχους.

Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις τα βιντεάκια και το κανάλι στο YouTube; Τι ήταν αυτό που σου έδωσε την αφορμή;

Είχα δει τυχαία βιντεάκια στο youtube που μου τράβηξαν την προσοχή και θέλησα να ασχοληθώ κι εγώ. Τα περισσότερα είναι για να παρουσιάσουν ένα προϊόν ή μια κατασκευή ή reviews προϊόντων. Εγώ σκέφτηκα να περνάω ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή, την αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Κάτι όμορφο, που δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.

Πόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό;

Πάνε τέσσερα χρόνια που φτιάχνω βιντεάκια με θετικά μηνύματα και στίχους μου.

Τι σου λένε οι άνθρωποι που τα παρακολουθούν;

Στους ανθρώπους που με παρακολουθούν αρέσουν πολύ όλα αυτά που δημιουργώ είτε με τα μηνύματα είτε με τους στίχους. Τους κάνει να νιώθουν όμορφα κι εγώ χαίρομαι πολύ γι' αυτό.

Τι είναι για σένα τα social media;

Τα social media είναι για εμένα κάτι σαν μέσο με το οποίο επικοινωνώ με τον κόσμο και μπορώ να τους πω όλα όσα θέλω. Χρησιμοποιώ τις σκέψεις και τα βιώματά μου για να δώσω νόημα και στη δική μου ζωή και στων άλλων.

Πιστεύεις πως έχουν επηρεάσει τις πραγματικές σχέσεις των νέων, τις έχουν αλλάξει;

Ναι το πιστεύω... Πλέον ο κόσμος έχει κλειστεί πολύ στον εαυτό του και στο μικρό κύκλο γύρο του με τις συνθήκες που ζούμε. Όμως μπορεί να έχει και θετική πλευρά. Μπορούμε να επικοινωνούμε με όμορφα πράγματα και να βοηθάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Πώς βίωσες και βιώνεις την πανδημία; Τα lockdown;

Μπορώ να πω ότι με επηρέασε όλο αυτό, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει έγινε διαφορετικός πιο κλειστός και γενικά η ζωή μου άλλαξε. Βέβαια θα κάνω και τις βόλτες μου κανονικά αλλά εγώ δούλευα όλο αυτό τον καιρό, δεν μας σταματήσανε, όμως για τους άλλους δεν ήταν το ίδιο. Βίωσαν πολύ δύσκολες συνθήκες, ήταν αρκετοί άνθρωποι που έμειναν εκτός δουλειάς. Και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι ήταν μέσα στο σπίτι με τον φόβο..!

Τι σου λένε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου για την προσπάθειά σου και πώς θέλεις να εξελιχθεί αυτή η προσπάθεια;

Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου είναι δίπλα μου με στηρίζουν και χαίρονται για την δουλειά που κάνω, γι αυτό που δημιουργώ. Είναι σα να τους μιλάει ένας φίλος που τους καταλαβαίνει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες και τους λέει ένα καλό λόγο. Μου λένε να μην σταματήσω και εγώ εφόσον ο κόσμος νιώθει πολύ άμορφα με αυτό που έχω ξεκινήσει, παίρνω δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσω.

Ποια είναι τα όνειρά σου;

Τα όνειρά μου είναι να κάνω τον κόσμο όμορφο... Θέλω να είμαι δίπλα σε κάθε άνθρωπο και να τον κάνω να νιώθει υπέροχα και μακάρι να έχω και αρκετά έσοδα και να βοηθάω και τους άλλους. Όπως λένε και οι αγαπημένοι ΠΥΞ ΛΑΞ (ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ)... Έτσι και εγώ θέλω τον κόσμο να αλλάξω και να τον κάνω όμορφο.❤️

Είσαι ένα νέο παιδί. Πες μου πώς βλέπεις τη χώρα μας και το δικό σου μέλλον.

Η χώρα μας είναι μια πάρα πολύ όμορφη χώρα με πολλά μέρη για να ταξιδέψει κανείς. Πλέον όμως τα πάντα έχουν γίνει δύσκολα, οι συνθήκες όλο και χειροτερεύουν και το δικό μου μέλλον δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Όσο περνάνε τα χρόνια οι δυσκολίες μεγαλώνουν και αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να αλλάξει κάτι. Να έχουν όλοι οι άνθρωποι δουλειά που να μπορεί όχι απλά να τους θρέφει αλλά να τους δίνει το χρόνο και την οικονομική δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια, να ταξιδεύουν, να διασκεδάζουν.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή να με φιλοξενήσετε με αυτή τη συνέντευξη στο περιοδικό σας!

Δική μου η τιμή και η χαρά Γιώργο να μιλώ μιλώ μαζί σου και να μεταφέρω την όμορφη κουβέντα μας στους αναγνώστες του e-periodiko mas.

...

Αυτός είναι ο 27χρονος Γιώργος που προσπαθεί με το δικό του τρόπο, να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και πιστεύω πως αν τον ακούσουμε ίσως του δώσουμε την ευκαιρία, να πραγματοποιήσει το στόχο του!

Αν θέλετε να δείτε τη δουλειά του δεν έχετε παρά να πατήσετε στους παρακάτω συνδέσμους:

Instagram - giwrgossalonikaofficial

YouTube - Giwrgos Salonika

Twitter - @SalonikaGiwrgos



Καλή εβδομάδα σε όλους!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
10 Σχόλια
Η Λία Νικολάου μιλά για την αλήθεια της ψυχής της και το βιβλίο της

Η Λία Νικολάου μιλά για την αλήθεια της ψυχής της και το βιβλίο της


 

i-lia-nikolaou-mila-gia-tin-alitheia-tis-psixis-tis-kai-to-vivlio-tis
original ghoto by Emma Matthews Digital Content Production on Unsplash

Πιστεύοντας πως οι συγγραφείς δεν χωρίζονται σε λογοτέχνες και μη, αλλά σε κείνους που καταθέτουν ψυχή και σε κείνους που γράφουν τυποποιημένα για να πουλάνε, θα σας παρουσιάσω την κουβέντα που έκανα με την καλή μου φίλη Λία Νικολάου για το βιβλίο της με τίτλο «Να μ’ αγαπάς» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Για μένα η Λία ήταν πάντα στο μυαλό μου σαν ένας άνθρωπος δοτικός, γεμάτος αγάπη, με εξαιρετικά κείμενα και ορθό λόγο. Σήμερα όμως σας παρουσιάζω τη φίλη μου τη Λία, τη συγγραφέα και την αλήθεια που κατέθεσε σε αυτή τη συζήτηση.

Λία μου υπήρξες blogger με δυνατή πένα και μας έχεις χαρίσει κατά καιρούς υπέροχα κείμενα. Η ιδέα του βιβλίου πώς προέκυψε;

Έγραφα από παλιά, πολύ πριν το blog, κυρίως ποιήματα. Κάποια στιγμή ξαφνικά η προτροπή ήρθε από ένα επίμονο όνειρο το οποίο έβλεπα για πολλές μέρες και ήταν σα να μου έλεγε πως ήρθε η στιγμή να γράψεις, όχι όπως έγραφες ως τώρα. Να γράψεις μια ιστορία και αυτή που είχα μέσα μου να βγάλω ήταν η ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού. Έτσι ξεκίνησα να γράφω εντατικά κι αυτό λειτούργησε ως κάθαρση για μένα.

Με εντυπωσίασε πρέπει να σου πω το θέμα του βιβλίου, όχι μόνο επειδή το επέλεξες, γιατί το τόλμησες, αλλά και ο τρόπος που το χειρίστηκες.

Για μένα, αυτή είναι η αλήθεια μου που υπήρχε μέσα μου για πάρα-πάρα πολλά χρόνια. Από τα δεκαεννιά μου χρόνια που αποφάσισα ότι αυτό το σώμα, αναγκαστικά, θα φοράει η ψυχή μου και με αυτό πρέπει να μάθω να πορεύομαι, γιατί έτσι κι αλλιώς ερωτευόμουν αρσενικά, δεν ερωτευόμουν γυναίκες για να νιώθω πως πρέπει να αλλάξω οπωσδήποτε κάποια πράγματα, να κάνω δηλαδή διόρθωση φύλου (φυλομετάβαση). Οπότε, πορεύτηκα κάπως έτσι και το φύλαξα μέσα μου σιωπηλά όλο αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο άρχισα να συνειδητοποιώ και το τι μέλει γενέσθαι αν τυχόν προκύψει να εκδοθεί. Και άρχισα να τα επεξεργάζομαι όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου, παίρνοντας την απόφαση πως ήταν καιρός να βγει η αλήθεια, από το δικό μου στόμα προτού υπάρξουν φήμες. Οπότε το συζήτησα με τον άντρα μου, ο οποίος γνώριζε έτσι κι αλλιώς τη «διαφορετικότητά» μου, κατόπιν το αποκάλυψα στα παιδιά μου τα οποία δεν γνώριζαν και από εκεί και μετά η αλήθεια μου είναι έξω!

Είναι καταπληκτικό ότι ξεκίνησε το βιβλίο ως μια ιδέα που λειτούργησε σαν μοχλός, σαν εφαλτήριο αλήθειας και κάθαρσης!

Ναι, ήταν καιρός πια να βγει η αλήθεια, αρκετά το βίωσα μόνη μου όλο αυτό. Έπρεπε να ειπωθεί.

Αυτό που εισπράττω εγώ ως αποδέκτης, σαν αναγνώστης αν θες, είναι ότι η ιστορία που περιγράφεις στο βιβλίο έχει και κομμάτι της δικής σου ψυχής.

Ακριβώς έτσι, ναι! Ο ένας ήρωας, ο αφηγητής, είναι το alter ego μου.

Μήπως λοιπόν γι’ αυτό το βιβλίο σου έχει μια γλυκιά, ενθουσιώδη και αγαπησιάρικη θα έλεγα υποδοχή από τους αναγνώστες;

Ναι, ναι πράγματι! Με έχει συγκινήσει απίστευτα αυτό! Δεν το περίμενα να αγγίξει τόσες πολλές ψυχές, να αγγίξει τόσους πολλούς ανθρώπους και το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι αγγίζει και ετεροκανονικούς. Γιατί, να σου πω την αλήθεια περίμενα ότι το κοινό θα είναι λίγο περιορισμένο. Ωστόσο, είναι μια ιστορία αγάπης και η αγάπη δεν έχει φύλο γι’ αυτό και έχει αγγίξει τόσο πολλούς ανθρώπους που, ειλικρινά, με έχει συγκλονίσει.

Έχεις δηλαδή κάποια εικόνα σχετικά με τους αναγνώστες, αν είναι περισσότερα τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή τα ετεροκανονικά που το διάβασαν και το αγάπησαν;

Ναι και μπορώ να πω πως είναι μοιρασμένοι οι αναγνώστες στο πενήντα – πενήντα κάτι που με κάνει τόσο χαρούμενη. Λαμβάνω καθημερινά δεκάδες μηνύματα από όλο το φάσμα ανθρώπων που τους άρεσε το βιβλίο!

Αυτό σημαίνει πως περνάει το βιβλίο το μήνυμα της αγάπης. Αυτό το κεντρικό μήνυμα που πρέπει όλοι να έχουμε σαν οδηγό μας.

Έτσι συμβαίνει. Ήθελα να περάσω το μήνυμα πως η αγάπη είναι το κυρίαρχο συναίσθημα του βιβλίου· ο έρωτας και το πάθος που υπάρχουν βεβαίως μέσα στην ιστορία είναι δευτερεύοντα αλλά έντονα υπαρκτά όπως και στη ζωή μας και αναγκαία επίσης τόσο για να επιβιώσουμε όσο και για να είμαστε εντάξει απέναντι στα συναισθήματά μας και βλέπω πως αυτό το μήνυμα βρήκε αποδέκτες.

Έχοντας υπάρξει παλιά σου αναγνώστρια μιας που γνωριστήκαμε στην blogoγειτονιά, πιστεύω πως τέτοια βιβλία που αγγίζουν τα θέματα αυτά με ευαισθησία, μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει το απόστημα της ομοφοβίας.

Σ’ αυτό ελπίζω κι εγώ! Ότι σιγά – σιγά, μιλώντας, θα καταφέρουμε να σπάσουμε το απόστημα, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ήθελα να μιλάω ανοιχτά για μένα πλέον. Μιλώντας, συζητώντας, θα σπάσουμε τα στερεότυπα και θα διώξουμε την ομοφοβία, την τρανσφοβία και οτιδήποτε μας κρατάει πίσω.

Είχες μηνύματα αντίθετα;

Ναι! Μηνύματα μίσους! Είχα και απ’ αυτά! Βλέπεις, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η αγάπη πρέπει να ζει σε καλούπι…

Όλο αυτό το αποτύπωμα που αφήνει το βιβλίο, πώς μεταφράζεται μέσα σου; Τι σου δίνει;

Δύναμη! Τρομερή δύναμη για να μπορέσω να συνεχίσω σ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί συνειδητά επέλεξα να ασχοληθώ με τις «δύσκολες» περιπτώσεις ανθρώπων, να γράφω για τα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και να γράφω με τρόπο που θα επηρεάζει σαφώς και όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ανοιχτά προς όλους τους ανθρώπους, ωστόσο μιλώντας για εκείνους που η ίδια η κοινωνία έχει χρήσει ως διαφορετικούς.

Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως υπάρχει και κάτι άλλο που ακολουθεί.


Ναι, είναι έτοιμο ήδη. Είναι γραμμένο και είναι στο δρόμο για να εκδοθεί.

Όταν το ξεκίνησες όλο αυτό, το φανταζόσουν κάτι τέτοιο;

Όχι, καθόλου! Είχα μια ελπίδα, μια υποψία αν θες, μέσα μου ότι κάποιους ανθρώπους θα τους αγγίξει πάρα πολύ. Αυτό ναι, το ήξερα. Δεν περίμενα τόσους πολλούς όμως!

Αυτό ίσως σημαίνει πως το χρειάζονταν η κοινωνία αυτό το βιβλίο. Χρειάζονταν μια αλήθεια, μια κουβέντα από καρδιάς.

Χρειάζονταν να ακουστεί και μια διαφορετική φωνή, νομίζω, μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που με ήδιστο λόγο -που λέει και ο Αριστοτέλης-, θα μιλήσει για άσχημα πράγματα. Έχω καταφέρει και είναι το μόνο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι να μιλώ για μια σκληρή αλήθεια με γλυκό λόγο. Έτσι ώστε, αγγίζει μεν επηρεάζει δε, βάζει σε σκέψεις και κινεί το ενδιαφέρον. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικό. Να μας ξεκλειδώνει λίγο ένα ανάγνωσμα, να μας αφυπνίζει.


Είχες μηνύματα από ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που είχαν υποστεί βία και διαβάζοντας το βιβλίο σου ήθελαν να σου μιλήσουν;

Ναι! Βέβαια επειδή είχα ήδη επαφή με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ήξερα τι συμβαίνει, κι εγώ άλλωστε έχω πέσει θύμα εκφοβισμού στο παρελθόν. Το υπέροχο είναι ότι μου έχουν γράψει πολλοί πως έχουν πάρει δύναμη είτε για να συμβουλευτούν ψυχολόγο και ν’ αντιμετωπίσουν τα δικά τους θέματα ψυχικής υγείας, είτε για να ζητήσουν βοήθεια γενικότερα. Κάποιοι μου είπαν πως μιλάνε πιο άνετα πλέον, ταυτιζόμενοι με τους ήρωες που έχουν αποδεχθεί τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι τόλμησαν να εκφράσουν την αγάπη τους στο πρόσωπο που τους ενδιέφερε κι αυτό είναι υπέροχο!

Υπήρξαν γονείς που διάβασαν το βιβλίο και είδαν ίσως με άλλο μάτι τη «διαφορετικότητα» του παιδιού τους;

Ξέρω ότι το διάβασαν γονείς. Δεν ξέρω όμως περισσότερα. Αυτό που θέλω όμως να σου πω είναι πως υπήρξε και ένας γονιός (μία μητέρα συγκεκριμένα) που μου έγραψε πως το βιβλίο μου πρέπει να απαγορευθεί!...

Πες μου κάτι, αν αυτό το βιβλίο γραφόταν σε μια άλλη χώρα, θα είχε την ίδια ανταπόκριση;

Θα είχε μεγαλύτερη, σίγουρα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα «η κοινωνία της ντουλάπας». Δυστυχώς κάνουμε ελάχιστα βήματα μπροστά και πολλά βήματα πίσω, ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση σα να γυρίσαμε τον χρόνο πίσω με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.

Έχεις διαπιστώσει ποιες ηλικίες διαβάζουν το βιβλίο σου;

Αυτό που ξέρω είναι ότι το διάβασαν από 16 ως και 86 χρόνων. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών είναι μεταξύ 30 και 50.

Πώς θα μπορούσαν να μεγαλώνουν τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα Λία μου, μέσα και από τη δική σου εμπειρία;

Πρέπει να νιώθουν ελεύθερα, να μην μπαίνουν σε κουτιά και να μην είναι αναγκασμένα να υπακούσουν σε στερεότυπα. Η οικογένεια αρκετές φορές από αγάπη και μόνο δέχεται τη «διαφορετικότητα» ενός παιδιού. (Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «διαφορετικότητα» γιατί δεν μου αρέσει, αφού όλοι είμαστε διαφορετικοί). Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με το σχολείο, τους δασκάλους και τους καθηγητές, οι οποίοι δεν είναι εκπαιδευμένοι για να χειριστούν τέτοιες περιπτώσεις, ούτε υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία όπου θα μπορούσε να γίνει κάποιου είδους εκπαίδευση των μαθητών. Γι’ αυτό βγαίνουν τα παιδιά από το σχολείο και δεν γνωρίζουν καν ότι τα φύλα δεν είναι δύο. Είμαστε ακόμα τόσο πίσω και καταλήγουμε να περιθωριοποιούνται παιδιά, πολλές φορές ακόμα και να αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που βιώνουν, νιώθοντας εγκλωβισμένα και αβοήθητα.

Αυτό που λέω στα παιδιά που συναντώ, όπως το έλεγα και στα παιδιά μου, είναι ότι δεν αξίζει να στεναχωριούνται και να προσπαθούν διαρκώς να κρύψουν την αλήθεια τους. Κανείς από εκείνους που τους φέρονται άσχημα ή που τους κάνουν να νιώθουν πως ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας δεν θα είναι δίπλα τους όταν πονάνε ή όταν πεινάνε. Κανείς από αυτούς δεν θα είναι κοντά τους να τα αγκαλιάσει και να τα βοηθήσει όταν θα βρίσκονται σε ανάγκη. Δεν χρειάζεται λοιπόν να καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε αρεστοί σε όσους δεν μας αποδέχονται. Η ζωή είναι μία και είναι μικρή για να τη σπαταλάμε σε κακία και πόνο που προκαλούν οι αρνητικές ενέργειες ανθρώπων που δεν έχουν ενσυναίσθηση…


Παρόλο που χαίρομαι πολύ για σένα και την επιτυχία σου, μου έχεις λείψει ως blogger. Σκέφτεσαι να ξαναγυρίσεις σ’ αυτό;

Αν και, το τελευταίο blog μου κυρίως, μου έδωσε τη δυνατότητα , να καταλάβω καλύτερα τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται και να γίνει κι αυτό έμπνευση για το βιβλίο, για την ώρα θα μείνω σ’ αυτό που κάνω τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…

Να κλείσουμε την κουβέντα μας με ένα μήνυμα Λία μου;

Ένα μόνο! Αγάπη! Αυτό δίδαξε και ο Χριστός. Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού και θα πρέπει να κάνουμε πράξη την συγχώρεση έτσι ακριβώς όπως το εννοεί η ίδια η λέξη (συν + χώρος) αποδεχόμενοι πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους γύρω μας δίχως εξαιρέσεις!

Lia Nikolaou-to-e-periodiko-mas


...

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο. Άλλωστε τι μπορεί να ειπωθεί μετά από τις λέξεις Αγάπη και Αλήθεια...

Ίσως μόνο η διαπίστωση ότι τα βιβλία πράγματι αποτελούν ένα παράθυρο στον κόσμο. 
Ένα τέτοιο παράθυρο είναι και το "Να μ' αγαπάς" της Λίας Νικολάου.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
Η Ηλιάνα Βολανάκη μιλά για το "Μεθύσι των Αγγέλων"

Η Ηλιάνα Βολανάκη μιλά για το "Μεθύσι των Αγγέλων"


to-e-periodiko-mas

Μετά από αρκετούς μήνες απουσίας, διάφορα τεχνικά προβλήματα που ευτυχώς επιλύθηκαν και ανανεωμένη διάθεση, το e-periodiko mas φιλοξενεί την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα την Ηλιάνα Βολανάκη για να μιλήσουμε για το τελευταίο της βιβλίο "Στο Μεθύσι των Αγγέλων".

Μια συνέντευξη που έγινε την εποχή της καραντίνας και λόγω των τεχνικών προβλημάτων στάθηκε αδύνατο να δημοσιευτεί νωρίτερα. Όμως, με τη σκέψη πως ποτέ δεν είναι αργά, σας την παρουσιάζω τώρα και ελπίζω να την απολαύσετε όσο κι εγώ...

... 

Ηλιάνα μου, θέλω να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το βιβλίο σου ρωτώντας σε αν το θέμα του, βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Ναι, μιλάμε για ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικό γεγονός! Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί της Χίου, όπου ο πατέρας της μίας ηρωίδας, μετά από ένα ερωτικό βράδυ, νομίζοντας πως έχει πεθάνει η σύζυγος, την έθαψε ζωντανή στο κήπο του σπιτιού, με σύμμαχο τη μητέρα του! Η αλήθεια, ήρθε στο προσκήνιο, όταν η Αρετώ μπήκε στην εφηβεία, βγαίνοντας στο φως και το μυστικό της μητέρας της, η οποία εκείνη την εποχή, έπασχε από σπάνια καρδιακή νόσο, όπου γνώριζαν μόνο οι γονείς της!

Η συνέχεια, προχωράει ως προς την Αθήνα, όπου η Αρετώ, εργάστηκε ως παραδουλεύτρα σε πλούσιο σπιτικό της εποχής, κάνοντας ταυτόχρονα δεσμό με τον έναν από τους παπάδες που την βοήθησαν να ταξιδέψει και να αλλάξει όνομα. Λίγο πριν ξεσπάσει ο γερμανικός πόλεμος, έμαθε πως είναι έγκυος, αλλά η ανακοίνωση αυτή, δεν άρεσε καθόλου στον παπά, ο οποίος έγινε Αρχιμανδρίτης μάλιστα!

Η βοήθεια ήρθε από τον μεγάλο γιο της οικογένειας όπου εργαζόταν, με συμβατικό γάμο, μέχρι τη στιγμή, που ανακαλύφθηκε πως ο ίδιος ήταν με το μέρος των Γερμανών! Εκτελέστηκε, κατά λάθος, όπως μου είπε η κόρη της, έχοντας την Αρετώ, να αντιμετωπίσει, εκτός από την πορεία της χώρας, τις επιλογές και εξελίξεις μετά, αλλά και το βιασμό της κόρης της, από τον Παππά, χωρίς να ξέρει πως ήταν κόρη του!

Καταδικάστηκε ισόβια στις φυλακές Αβέρωφ και το παιδί της, δόθηκε πρώτα, στο κέντρο βρεφών και ύστερα στο αναμορφωτήριο θηλέων εκείνης της εποχής!

Όπου εκεί ξεκινάει μια μεγάλη σημασία, ανάμεσα στο: τι είναι ο άνθρωπος και στο δικαίωμα της Ελευθερίας του κάθε ανθρώπου! Ταυτόχρονα, το βιβλίο θέλει να επισκιάσει μια γυναικεία φωνή, συμπεριφορά, θα έλεγα, με βάση τις εποχές! Που τελικά, οι άνθρωποι, έρχονται και φεύγουν, αλλά οι αντιλήψεις μένουν απλά ίδιες! Όπως και τα πολιτικά συστήματα! Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, για την αναγνώριση και εκτέλεση συνθηκών σε αυτές τις γυναίκες!


Χρονικά τοποθετείται στο 1960 και στις γυναικείες φυλακές. Πριν προχωρήσουμε την κουβέντα μας, πες μου: Θεωρείς ότι έχουμε ασχοληθεί όσο θα έπρεπε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία, για τη διαβίωση των γυναικών στις φυλακές, τις τελευταίες δεκαετίες;

Οι αξίες και οι ιδεολογίες, αλλά και οι αλλαγές στη φιλοσοφία, θέτουν στρατηγικούς στόχους, ως προς τον σωφρονισμό, αναμόρφωση και προσωπική ανάπτυξη στο δικαίωμα του κάθε κρατούμενου. Ξεχωριστά, θα μπορούσα να επισημάνω, με σκοπό την μείωση προτροπής, αλλά και υποτροπής στους κινδύνους, ως προς δημόσια ασφάλεια.

Λέγεται, πως στις γυναικείες φυλακές της εποχής μας, έχουν εφαρμοστεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, επενδύοντας αρκετά στην εκπαίδευση της κάθε γυναίκας! Με σεβασμό στην ανθρώπινη ύλη και ύπαρξη.

Τώρα, αναρωτιέμαι, εφόσον αυτές οι γυναίκες, οι σύγχρονες φυλακισμένες, πως κάνουν εξεγέρσεις και ταυτόχρονα, υπάρχουν τόσες δολοφονίες, μιας και η ζωή τους, δεν αλλάζει σε τίποτα με την έξω ζωή;

Στις φυλακές Αβέρωφ, από την άλλη, υπάρχει η εξής διάκριση, από το 1945 και μετά άρχισε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για πολιτικούς κρατούμενους. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, χτίστηκε και το περίφημο νοσοκομείο φυλακισμένων γυναικών: Βασιλεύς Παύλος.

Να σημειωθεί ότι το 80% στις φυλακές Αβέρωφ, ήταν γυναίκες της επαρχίας! Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, γυναίκες που δεν ήξεραν γράμματα, αλλά κυρίως αυτές που βοηθούσαν τους συζύγους τους, ή καλύτερα συμπαρασταθεί στους άνδρες της οικογένειας, σε οργανώσεις του ΚΚΕ.

Οι συνθήκες διαβίωσης μάλιστα, ήταν φρικτές, με συστήματα θέρμανσης να μην υπάρχουν, εκτός από το πλυσταριό και το μαγειρείο. Το χειρότερο ήταν η απομάκρυνση των παιδιών από τις μανάδες τους, συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1950 ως τιμωρία τους!


Η ηρωίδα σου σκοτώνει! Πόσο δικαιολογημένος μπορεί να είναι ένας φόνος;

Κανένας φόνος, δεν είναι δικαιολογημένος! Η ερώτησή σου, μου θυμίζει, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, ένα ριάλιτι στην Αμερική, που προσπαθούσαν να ωθήσουν τους ανθρώπους στο να διαπράξουν φόνο!

Ερχόμενη τώρα, στην απάντησή μου, μέσω της κόρης της ηρωίδας, η οποία έμαθε για την μητέρα της, μέσω του ημερολογίου της! Θεωρούμενη πως υπάρχει μια διέξοδος μόνο προς λύτρωση και δεν είναι άλλη, από έναν φόνο!

Πιστεύει λοιπόν, πως διαμορφώνεται έτσι, μια θεμελιώδη αξία στο δικαίωμα της ελευθερίας στην κοινωνία! Σε κάθε άνδρα, η Αρετώ, έβλεπε το πρόσωπο του πατέρα της και θεωρούσε ότι θα εξιλεώσει εκτός από την ψυχή της, αλλά και τα βάναυσα μαρτυρία των τόσων άλλων γυναικών.

Διαβάζοντας κάποιες σελίδες του ημερολογίου από την Χριστίνα, κόρη της ηρωίδας, αναγράφεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ψυχολογικά ασταθής, από την μέρα που γεννήθηκε. Σε ορισμένες σκηνές του βιβλίου, η Αρετώ, εκδικείται δήθεν, κάνοντας ανούσιες πράξεις, με συγγενείς της, ακόμα και με μη υπαρκτά όντα.

Η αλήθεια είναι ότι η ίδια, υπέφερε από υπερβολικές ανασφάλειες και φοβίες, αλλά και εσωτερικές διαμάχες της συνείδησης.
Ας μην επεκταθώ άλλο, όμως, διότι η κόρη είναι εν ζωή και καλό είναι μερικά πράγματα, να μείνουν θαμμένα!

Η γυναίκα αυτή η Αρετώ είναι και μάνα. Όλες μας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σκληρό είναι να χωρίζει ένα παιδί από τη μάνα του. Στην περίπτωση εδώ είναι δώρο ή κατάρα; Θα μπορούσαν να είναι και τα δύο ταυτόχρονα;

Τα παιδιά είναι δώρα, έτσι πιστεύω και εγώ, το ίδιο και η Αρετώ! Μα και για αυτό, δέχθηκε να κάνει συμβατικό γάμο! Τι κι αν είναι από έρωτα ή βιασμό, από τη στιγμή που το ένιωσε στα σπλάχνα της, είναι δώρο!

Οι συγκρατούμενες της είναι πολιτικές κρατούμενες, που η ίδια αποφασίζει να γράψει τις ιστορίες τους. Πόσο σκληρό είναι για μια γυναίκα να φυλακίζεται για τα πιστεύω της; Πιστεύεις ότι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τους άντρες;

Όπως ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες γυναίκες είχαν φυλακιστεί επειδή βοηθούσαν τους άνδρες συγγενείς τους.

Για τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ, η οργάνωση της εσωτερικής ζωής, είχε μεγάλη σημασία! Και αυτό, επειδή κοιτούσαν να διασφαλιστούν και να οργανωθούν, στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος, προσπαθώντας η μία να καλύψει τους ψυχολογικούς τραυματισμούς της άλλης και να αντιμετωπίσουν τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαν.

Υπάρχει κατά τη γνώμη σου επιλογή στη φυλακή; Η Αρετώ επέλεξε να κάνει το φόνο εν βρασμό ξέροντας τις συνέπειες ή οδηγήθηκε σ’ αυτόν νομοτελειακά σαν το μόνο που μπορούσε να γίνει;

Σε μια κουβέντα μου, με την κόρη της, χωρίς να θέλει η ίδια να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα των φυλακών, εκτός από όσα γράφτηκαν στο βιβλίο. Ήθελε απλώς να δοθεί περισσότερη προσοχή στο αναμορφωτήριο θηλέων της εποχής!

Η αλήθεια βέβαια, βρίσκεται στα λεγόμενά της, σε εκείνο το ημερολόγιο που φυλάσσεται σε θυρίδα, μετά την ανάγνωσή του, επειδή η ίδια έχει παιδιά και δεν ξέρουν τίποτα από το παρελθόν της! Ούτε πως ο πατέρας τους, ήταν ο γιατρός που γνώρισε στην φυλακή!

Ποιο είναι τελικά πιο σκληρό; Να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου διαπράττοντας φόνο ή να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου καταλήγοντας και τις δύο φορές στη φυλακή; Ποιο θεωρείς ότι «πονά» περισσότερο;

Ο εμφύλιος πόλεμος, με βάση όλο αυτό, ήταν μια περίοδος ακραίας κοινωνικής κρίσης, όπου οι συσχετισμοί αναστρέφονται και ανταλλάσσονται μεταξύ κοινωνικότητας, αλλά και μεταβολής ζωής και θανάτου.

Ο κόσμος των πολιτικών κρατουμένων, δεν είναι στατικός, είναι ένας κόσμος που βιώνεται μέσα από τα τείχη του, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Κατά το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα, είχαν λάβει χώρα 17 εκτελέσεις γυναικών και συνολικά σε 270. Με βάναυσα τραύματα, το προηγούμενο βράδυ, πριν μεταφερθούν για εκτέλεση.


Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου; Αυτό που θέλεις να θυμάται ο αναγνώστης;

Αυτό που πρέπει να έχει ο καθένας μέσα του, εκτός από τα πολιτικά συστήματα και καθεστώτα της χώρας, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι και τα συναισθήματα. Συναισθήματα, που αναμφίβολα είχαν επηρεαστεί από τα ανεξίτηλα βάναυσα σημάδια που βίωναν σε καθημερινή βάση. Όχι μόνο στο θέμα της φυλακής, αλλά και ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης διαπαιδαγώγησης σε αναμορφωτήριο. Υπήρχαν μάλιστα, κορίτσια, που έμπαιναν εκεί, μόνο και μόνο, επειδή δεν έστρωσαν το κρεβάτι, ή επειδή είχαν σεξουαλικές βλέψεις για το ίδιο φύλο.

Θα ολοκληρώσω με την φράση της Χριστίνας: Μέσα από όλα αυτά τα βάναυσα χρόνια, παράλληλα με την απόγνωση και φοβία, υπήρξαν και βιώματα συνυφασμένα με την ελπίδα. Το θάρρος και την αποφασιστικότητα! Αλλά και πολιτικές αξίες, στην μετέπειτα πορεία του κάθε ανθρώπου, για το μη, ή ναι φασισμό!

Μια παθογένεια, θα συμπλήρωνα και εγώ, ως προς ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, σύστημα καλύτερα, σε μια ελληνική κοινωνία, με αναχρονιστικές αντιλήψεις με πληθώρα επιλογών.

...

Περιμένω όπως πάντα τη γνώμη σας...




[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
Συνέντευξη με ένα blogger...

Συνέντευξη με ένα blogger...


Ο Γιάννης Pit στο e-periodiko mas

to-e-periodiko-mas
Photo by Leone Venter on Unsplash - to e-periodiko mas
H πανδημία του covid-19, κοινώς κορονοϊού ή κοροναϊκού, μας έκλεισε στο σπίτι, δίνοντάς μας όμως την ευκαιρία να ασχοληθούμε με πολλά που δεν προλαβαίναμε στην τρελή καθημερινότητα, που ζούσε ο καθένας από μας. Μέσα στο ζοφερό κλίμα που έφερε, την αγωνία για την υγεία και το μέλλον όλων μας, μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε περισσότερο, να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά, με συγγενείς και φίλους και η φράση "είσαι καλά;" να πάρει στα χείλη όλων μας τις πραγματικές της διαστάσεις.

Είναι λοιπόν μια εξαιρετική ευκαιρία να σας μεταφέρω τη συζήτηση που είχα με ένα πολύ αγαπημένο φίλο το Γιάννη Πιταροκοίλη, blogger πολυγραφότατο και πολυτάλαντο, συνοδοιπόρο στα διαδικτυακά δρώμενα και να σας παρουσιάσω τόσο το έργο του, όσο και κάποιες πλευρές του, που πιθανών να μη γνωρίζετε τόσο καλά.
Διαβάστε τι μου είπε...

Γιάννη μου, όταν σε πρωτογνώρισα στη blogoγειτονιά ήταν για μένα μια ξεχωριστή στιγμή. Κι αυτό, γιατί είσαι ένας άνθρωπος με θετική σκέψη, όμορφη γραφή, δοτικός και ευαίσθητος. Σιγά-σιγά διαπίστωσα πως είσαι και πολυτάλαντος, γι’ αυτό και θέλω από εκεί να ξεκινήσουμε…

Μαρίνα μου, κατ’ αρχήν να σε ευχαριστήσω για αυτό σου το κάλεσμα εδώ, που αποτελεί για μένα ιδιαίτερη τιμή και μου δίνει αρκετή συγκίνηση. Επίσης και για τα τόσο ευγενικά και ζεστά σου λόγια. Το e-periodiko είναι ένας δικτυακός χώρος, ένα portal, που έχει αποδείξει, εκτός των άλλων και τα ευαίσθητα αντανακλαστικά του στην ευκαιρία που δίνει σε αρκετούς ανθρώπους να παρουσιάσουν τον εαυτό τους, τη δουλειά τους μέσα από τη δικτυακή τους παρουσία. Τα λόγια σου και η αίσθηση που έχεις για μένα μεγαλώνει περαιτέρω την ευθύνη μου σε ένα δρόμο δύσκολο να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Πόσα blog έχεις και πώς προέκυψε αυτή η ενασχόλησή σου με το λεγόμενο blogging;

Όλα ξεκίνησαν κάπου στα 2004. Στην δικτυακή πλατφόρμα του Ελληνικού portal “pathfinder.gr”. Τότε ήταν η εποχή των δικτυακών κοινοτήτων, τα λεγόμενα clubs. Ένας χώρος απόλυτα συγγενικός των blogs. Εκεί ξεκίνησα την πρώτη μου δραστηριότητα ως αποτέλεσμα της ανάγκης μου να εκφράσω αυτά που έκαιγαν μέσα μου.

Σήμερα λειτουργώ τέσσερα blogs. Ένα θεματικό κινηματογραφικό, το CINEFIL, ένα προσωπικό-λογοτεχνικό, το ΗΔΥΠΟΤΟΝ, ένα καλλιτεχνικό με τις προσωπικές μου δημιουργίες και κατασκευές, το ΤΕΧΝΟΣΠΙΤΟ και ένα στο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας, το ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ.

Ποιο ξεκίνησες πρώτο και ποιο κέρδισε την καρδιά σου, αν μπορείς να τα ξεχωρίσεις

Πρώτο ξεκίνησε τη λειτουργία του το “CINEFIL” στα μέσα του Νοέμβρη του 2010. Σήμερα ήδη τρέχει εννέα χρόνια ζωής. Είναι πολύ δύσκολο να ιεραρχήσει κανείς τα προσωπικά του δημιουργήματα και τους χώρους έκφρασής του αλλά για να είμαι δίκαιος, το “CINEFIL” αποτέλεσε γέννημα του μεγάλου μου πάθος για την έβδομη τέχνη.

Είχες σκεφτεί ποτέ πως θα βρεθείς μια μέρα με μια τέτοια ασχολία; Να γράφεις, να δημιουργείς στο Τεχνόσπιτό σου, να μιλάς για κινηματογράφο…

Ομολογώ ειλικρινά πως όχι! Ποτέ δεν θα μπορούσα πριν χρόνια να το σκεφτώ. Μήτε σαν ιδέα μήτε σαν τόλμημα. Όλος αυτός ο εξαίρετος κόσμος της έκφρασης και της δημιουργίας, αποτέλεσμα καθαρά εσωτερικής ανάγκης, προέκυψε από την επαφή και την εξοικείωσή μου με τον κόσμο της πληροφορικής και του διαδικτύου. Και το πιο όμορφο είναι ότι το πρώτο “bang” ήταν ένας χώρος για τον κινηματογράφο. Αμέσως μετά, ακολούθησε μια λυτρωτική πορεία απελευθέρωσης και άλλων πτυχών από τις διαθέσεις μου.

Ποιος είναι ο Γιάννης μακριά από τα blog του;... Τι αγαπάς, τι αντιπαθείς, τι ελπίζεις;

Ο Γιάννης μακριά και έξω από τα blog του είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος στα 59 του χρόνια, που δεν μπορεί να εφησυχάσει. Που δεν αρέσκεται στην παραίτηση από τη δημιουργία, την έκφραση της ζωής. Είναι ένας άνθρωπος που, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να απολαμβάνει το χρόνο του, αγαπά το σπιτικό του και την οικογενειακή ζωή με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Βρίσκει στο ποδήλατό του το μέσο που θα του δώσει ανάσες και εικόνες. Απολαμβάνει την ευλογία και το περπάτημα με τον αγαπημένο μας σκύλο τον “Άρη”, το “ψυχοπαίδι” της οικογένειας. Που ζει την κοινωνική δράση στο καμίνι των γεγονότων γύρω μας στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Αγαπώ κάθε τι που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά, ένα βήμα πιο μπροστά σε έναν καλύτερο κόσμο. Η ζωή είναι στιγμές, βλέμματα, συναισθήματα. Αντιπαθώ την κοινωνική ανισότητα και την αδικία. Ελπίζω και παλεύω για έναν καλύτερο κόσμο.

Ένα μότο που με εκφράζει είναι το “Κι αυτός ο ατίθασος τη θύελλα έψαχνε, λες και μες στη θύελλα θε να ‘βρει τη γαλήνη”.

Μίλα μου για τα βιβλία σου. Είναι φανταστικές ιστορίες? Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και τι αποκόμισες;

Στο γράψιμο ξεκίνησα, με μεμονωμένες απόπειρες, στα πρώτα νεανικά μου χρόνια. Σκόρπια κείμενα, σκέψεις, μια πρώτη απόπειρα θεατρικού έργου. Ακολούθησαν τα τελευταία πρόσφατα χρόνια οργανωμένες προσπάθειες να γράψω τα πρώτα μου διηγήματα, ποιήματα, μικρές ή μεγάλες νουβέλες και ένα μυθιστόρημα. Οι ιστορίες ναι είναι φανταστικές στο χώρο της πεζογραφίας, βγαλμένες όμως μέσα από την καθημερινή ζωή πολλές δε από αυτές με στοιχεία από τον κόσμο του ασυνείδητου και του φανταστικού.

Η Εμπειρία είναι υπέροχη. Είναι λυτρωτικό και καθαρτικό να γράφει κανείς. Να εκφράζει σε λόγο τις σκέψεις και παρορμήσεις του. Να δίνει “ζωή” σε χαρακτήρες που πολλές φορές ταυτίζεται μαζί τους. Να παίρνει μέρος στην πλοκή. Να σκηνοθετεί μετατρέποντας σε καρέ λέξεις φράσεις και κεφάλαια. Μπορώ να πω ότι κέρδισα πρώτα για μένα αυτή τη μαγική αίσθηση που δίνει η συγκίνηση της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου γραπτού λόγου, τη λύτρωση από φορτίσεις και εντάσεις και επίσης το ανεκτίμητο βίωμα της αγάπης του αναγνώστη που μοιράζεται μαζί σου αυτή την όμορφη στιγμή.

Τι κοινό έχουν τα βιβλία σου και τι διαφορετικό το κάθε ένα;

Μπορώ να πω ότι τα ανθρώπινα πάθη είναι παντού κυρίαρχα. Η κινηματογραφική δράση, οι διάλογοι, η noir ατμόσφαιρα, τα έντονα συναισθήματα και ο νατουραλισμός έχουν έντονη παρουσία. Από εκεί και πέρα αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος δράσης, τα σημεία κορύφωσης. Στο καθένα από αυτά υπάρχει και μια απόπειρα να θιχτεί ένα ζήτημα να διαμορφωθεί μια εικόνα. Είτε ρεαλιστική είτε φανταστική. Η Εκδίκηση, οι αναμνήσεις, το ερωτικό πάθος, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η πολιτική και κοινωνική διαπλοκή, η ατμόσφαιρα εποχής, το φανταστικό, το ονειρικό.

Πώς δουλεύεις;... Κλείνεσαι ας πούμε σε ένα γραφείο και γράφεις ασταμάτητα;

Συνήθως η κάθε γραφή απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση αλλά τα στοιχεία που είναι σημαντικά είναι ο καθορισμός του είδους. Τι θέλεις να γράψεις; Θρίλερ; αστυνομικό; ερωτικό; Θα πρέπει να ακολουθήσει η πρώτη έμπνευση, η αρχέτυπη σύλληψη. Αυτή μπορεί να γίνει σε έναν περίπατο στη φύση, σε μια βόλτα, σε ανύποπτες στιγμές. Θα πρέπει να πάρει οριστική σχεδόν μορφή απ’ την αρχή ως το τέλος. Ακολουθεί η δημιουργία των χαρακτήρων. Η αναλυτική γραφή δεν μπορώ να πω ότι με απομονώνει εντελώς. Τέλος αγαπώ πάρα πολύ να γράφω ακούγοντας μουσικά θέματα που ταιριάζουν με αυτό που γράφω.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου σε όλη αυτή την πορεία;

Η Γυναίκα μου έγραφε εξαίρετα παραμύθια για ...μεγάλα παιδιά. Ο πλούτος και η ένταση των συναισθημάτων που προκαλούσαν αποτέλεσαν για μένα ένα υπέροχο έναυσμα. Ακολούθησε η διοργάνωση κάποιων λογοτεχνικών δρώμενων στο χώρο των blogs, είτε στο χώρο της πρόζας: “Παίζοντας με τις λέξεις”, “Φωτοσυγγραφική σκυτάλη”, “Ερωτική υμνωδία” είτε στον ποιητικό λόγο “Συμπόσιο ποίησης”, τα οποία λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα ως υποστηρικτές σε αυτήν την προσπάθεια και τέλος η συμμετοχή των φίλων και αναγνωστών με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους. Σημαντική είναι και η υποστήριξη φίλων σε αναγκαίους τομείς της συγγραφής ενός έργου: η επιμέλεια στη γλώσσα, τεχνικές συμβουλές, προτάσεις και σκέψεις τους.

Θα προχωρούσες σε έντυπη έκδοση;... Τι σε κρατά από αυτό;... είναι το πρώτο βήμα το ηλεκτρονικό βιβλίο για να περάσεις στο έντυπο για παράδειγμα;

Αυτή τη στιγμή η έντυπη έκδοση ενός βιβλίου δεν είναι μέσα στις επιδιώξεις μου. Με κρατά η ιεράρχηση άλλων στόχων που απαιτούν μεγαλύτερη συγκέντρωση και ένταση. Η έκδοση ενός βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το περιβάλλον στο χώρο δεν είναι το καλύτερο. Οι συνθήκες είναι αποθαρρυντικές. Δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες να στηρίξουν νέους συγγραφείς στο χώρο και το οικονομικό στάτους είναι επώδυνο. Προς το παρόν θα μείνω στο χώρο του ηλεκτρονικού βιβλίου. Η ίδια η ζωή θα οδηγήσει στο τυχόν επόμενο βήμα.

Ποια είναι αυτή τη στιγμή τα βιβλία σου που έχουν εκδοθεί με τη μορφή E-Book και πού μπορεί κάποιος να τα βρει;

Έχουν εκδοθεί μία Νουβέλα, η “ΕΛΟΥΑΖ”, ένα κοινωνικό δραματικό θρίλερ. “Η ψυχή ενός πέτρινου κόσμου”, ένα μικρό ρομαντικό διήγημα με έντονες αναφορές φανταστικού και ονειρικού κόσμου και το: “Raymond and Nadine”, η έκδοση στα Αγγλικά ενός ρομαντικού ερωτικού διηγήματος Βικτωριανής εποχής με στοιχεία φανταστικού και σκοτεινού κόσμου. Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσει ένα δραματικό κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα περιπέτειας.

Διατίθενται στην δικτυακή πλατφόρμα Smashwords στην δικτυακή δ/νση:

https://www.smashwords.com/profile/view/GiannisPit

to-e-periodiko-mas

Σε ποιους άλλους δικτυακούς χώρους μπορεί κάποιος να βρει βιβλία σου;

Στην γνωστή δικτυακή πλατφόρμα Wattpad μπορεί κάποιος να βρει δημοσιευμένα βιβλία μου στην δ/νση: https://www.wattpad.com/user/GiannisPit

Αν σου ζητούσα να κάνεις ένα μικρό απολογισμό, τι θα έλεγες για το blogging; Σε βρίσκει κερδισμένο ή χαμένο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος σου, μέσα από αυτό;

Το blogging για μένα αποτελεί μια υπέροχη δραστηριότητα, απόλυτα αναγκαία στις γκρίζες και χειραγωγημένες εποχές που διανύουμε. Σε μια εποχή όπου στα social media γίνεται μια οργανωμένη προσπάθεια να κυριαρχήσει ένα υπέρμετρο “εγώ”, μια υποβάθμιση του πολιτισμού και της τέχνης, μια καθυπόταξη του βιβλίου και της λογοτεχνίας, πιστεύω ότι το blogging αποτελεί μια κοινότητα που δημιουργεί αντιστάσεις, παράγει πολιτισμό, ουσιαστική επικοινωνία, δημιουργία και σχέσεις.

Η ενασχόλησή μου με αυτό, χρόνια τώρα, με βρίσκει εμφανώς κερδισμένο σε γνώση, αξίες, πολιτισμό, ομορφιά, ανθρώπινη ζεστασιά και επαφή, τέχνη και δημιουργικότητα. Το πιο μεγάλο κέρδος από όλο αυτό ανάγεται στην αλήθεια ότι ένιωσα να γίνομαι καλύτερος και πιο δημιουργικός άνθρωπος, να δεχτώ τα συναισθήματα που μου προσέφεραν δεκάδες bloggers, καθένας με το δικό του στίγμα και χώρο αλλά και να δώσω και εγώ με τη σειρά μου ότι πιο όμορφο και χρήσιμο μπορούσα.

Ζούμε στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πως βλέπεις όλο αυτό το θέμα Γιάννη;

Είναι πολύ δύσκολες οι ώρες που περνάει η ανθρωπότητα και δυστυχώς ζούμε στιγμές που δεν έχουμε ζήσει για πάνω από μισό αιώνα. Ο ιός έρχεται να μας θυμίσει ότι τα θεμέλια του "πολιτισμού" είναι σαθρά στηριγμένα στην άμμο. Ο Καπιταλισμός, μπορεί να έφτασε την παραγωγή μέσων εξόντωσης σε απίστευτα όπλα, μπορεί η επιστήμη να έσπασε τον κώδικα του DNA αλλά όταν η φύση αποφασίσει να δηλώσει το δικό της παρόν τότε είμαστε ανίσχυροι μπροστά της. Αυτή τη στιγμή καταρρέουν οι απάτες του κόσμου της "αγοράς" και των ιδεοληψιών της. Η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και της δημόσιας υγείας και η αντιμετώπισή της ως πλεονασματικό κόστος οδηγεί χιλιάδες συνανθρώπους μας στο θάνατο και στην απελπισία.
Η ζωή θα δώσει τη λύση όπως τη δίνει νομοτελειακά. Το ζητούμενο είναι, κάποια πράγματα, ιδίως αυτά που αφορά τον έλεγχο της ιδιωτικότητας του ανθρώπους, της διάλυσης των εργατικών του δικαιωμάτων, της κοινωνικής απόστασης και άλλα χθόνια, να μην ήρθαν για να μείνουν.
Να έχουμε όλοι υγεία, γρήγορα να περάσει ο εφιάλτης αυτός και να αποτελέσει εφαλτήριο για άλλες σκέψεις και αξίες στη ζωή μας.

Μαρίνα, θα ήθελα τέλος, να ευχαριστήσω τόσο εσένα προσωπικά, όσο και το e-periodiko για το βήμα, που τόσο δεκτικά μου προσέφερες αλλά και όλα τα θετικά εκείνα που μας προσφέρει εδώ και χρόνια με τη λειτουργία του.

Εγώ σ' ευχαριστώ Γιάννη μου, για την όμορφη κουβέντα μας και την εμπιστοσύνη που μου έδειξες! Εύχομαι να περπατάς πάντα σε ανεμπόδιστους δρόμους!


Σε μια περίοδο που το διάβασμα είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη θλιβερή πραγματικότητα, ελπίζω να σας έδωσα ένα ακόμα κίνητρο...


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
28 Σχόλια
Χριστίνα Λέλη, μια νέα ποιήτρια ανοίγει τα φτερά της

Χριστίνα Λέλη, μια νέα ποιήτρια ανοίγει τα φτερά της



Δεν θα κουραστώ να λέω πως στο διαδικτυακό κόσμο μπορεί να γνωρίσει κανείς αξιόλογους ανθρώπους. Ανθρώπους δημιουργικούς, ευαίσθητους όπως η Πεταλούδα της blogoγειτονιάς, που ακούει στο όνομα Χριστίνα Λέλη και εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Μέσα στην Αλισάχνη". Αφορμή από αυτό, είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση μαζί της και σας την παρουσιάζω για να τη γνωρίσετε καλύτερα κι εσείς.

Μίλησέ μου για σένα και τη διαδρομή σου. Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Η πορεία μου στα blog με έχει φέρει σε επαφή με πολύ αξιόλογους ανθρώπους όπως εσύ. Κι είναι πάντα χαρά μου να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα και να γνωριζόμαστε πιο βαθιά. Δεν ξέρω να σου πω ακριβώς πώς ξεκίνησα να γράφω. Γράφω σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμάμαι κάποια στιγμή στην Πέμπτη Δημοτικού είχα ένα ολόκληρο τετράδιο με ποιήματα το οποίο πέταξε η μητέρα μου κατά λάθος καθαρίζοντας το γραφείο μου. Δεν μπορώ να σου περιγράψω το πόσο έκλαψα!! Κι εννοείται ήταν η τελευταία φορά που η μητέρα μου καθάρισε το δωμάτιό μου χαχα. Μετά συνέχισα να γράφω ανά διαστήματα. Άλλες φόρες σκέτα στιχάκια, άλλες ολοκληρωμένα τραγούδια με μουσική. Ο κόσμος των blog μου δημιούργησε την ανάγκη αλλά και τις ευκαιρίες να γράφω πιο συχνά και να στραφώ και στην πεζογραφία.

Στη blogoγειτονιά βγαίνεις με το ψευδώνυμο Butterfly… πόσο σε χαρακτηρίζει;
Όταν διάλεξα το ψευδώνυμο αυτό δεν το σκέφτηκα καν, μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Στην πορεία ανακάλυψα πως έχω πολλά κοινά με τις πεταλούδες. Έπειτα, ήρθε κι η μπαλάντα της πεταλούδας που, όταν την ολοκλήρωσα, κατάλαβα ότι στην ουσία μιλούσα για εμένα για την ψυχή μου. Άλλωστε οι πεταλούδες συμβολίζουν την ψυχή.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου, τι σου δίνει ενέργεια και τι έμπνευση;
Η καθημερινότητα μου είναι η κλασική μιας χωρισμένης μητέρας 2 παιδιών, εργαζόμενης, που προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Έμπνευση μου δίνουν τα πάντα η και τίποτα. Εννοώ πως μπορεί το οτιδήποτε δω, ακούσω, βιώσω η νιώσω να πυροδοτήσει την έμπνευση κι άλλες φορές να γράψω χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή

Αν δεν κάνω λάθος έχεις άλλη μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Στου ονείρου το δρόμο». Μίλησέ μου γι’ αυτό.
Ναι, ήταν η πρώτη μου ποιητική συλλογή σε μορφή ebook. Τα ποιήματα είχαν κοινωνική περισσότερο διάσταση, εξέφραζαν προβληματισμούς, σκέψεις και συναισθήματα για διάφορα ζητήματα. Αργότερα, θα ήθελα να την εμπλουτίσω και με νέα ποιήματα που έχω γράψει και να την κυκλοφορήσω εκ νέου, ίσως και έντυπη.

Πώς νιώθεις με τo βιβλίo στα χέρια σου βγαλμένo από την ψυχή σου;
Το συναίσθημα όταν κράτησα για πρώτη φορά το τυπωμένο βιβλίο στα χέρια μου ήταν μοναδικό. Είναι ακριβώς όπως το λες, κράτησα στα χέρια μου ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Γνώριζαν οι δικοί σου, οι φίλοι σου αυτή σου τη δραστηριότητα πριν ολοκληρωθεί και τυπωθεί; Πώς αντέδρασαν όταν το έμαθαν;
Κάποιοι το γνώριζαν ήδη από την εποχή του ebook. Κάποιοι άλλοι όχι, το έμαθαν πρόσφατα. Κάποιοι ακόμα δεν το γνωρίζουν. Είμαι λίγο συνεσταλμένη, δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για μένα και το τι κάνω. Για παράδειγμα, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι γράφω και τραγούδια όπως και ότι τραγουδάω. Όσοι πάντως γνώριζαν ή έμαθαν τώρα για τα ποιήματα, είναι πολύ θετικοί και υποστηρικτικοί απέναντί μου.

Τι σημαίνει για σένα ποίηση και πώς βλέπεις τους ποιητές του σήμερα;
Ποίηση... πώς να το ορίσεις αυτό;... Δεν ξέρω αν γίνεται... Πώς να βάλεις ορισμό σε κάτι που εκ φύσεως δεν έχει όρια; Είναι κατάθεση ψυχής αυτό είναι! Κι η πεζογραφία ως ένα βαθμό κατάθεση ψυχής είναι, αλλά επειδή πρόκειται για μυθοπλασία, μεγαλύτερο ρόλο παίζει η φαντασία παρά το συναίσθημα. Ενώ η ποίηση απαιτεί το συναίσθημα για να γεννηθεί. Τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την απώλεια, το θυμό, την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό, την προσμονή... Οι ποιητές της εποχής είναι σπουδαίοι για μένα. Γράφουν καθαρά και χωρίς περιττές φιοριτούρες. Κι έχουν να διαχειριστούν μια πολύ δύσκολη εποχή με πολύ γρήγορες εναλλαγές.

Λέγεται συχνά πως για να είναι κανείς ποιητής πρέπει να είναι ρομαντικός. Ποια είναι η γνώμη σου;
Υποθέτω πως ο ρομαντισμός είναι ένα στοιχείο της ποίησης. Το ίδιο όμως κι ο ρεαλισμός. Ο ποιητής θεωρώ ότι πρέπει να ΝΙΏΘΕΙ. Δυνατά έντονα κι απόλυτα. Δεν μπορείς να είσαι κυνικός και να γράφεις ποίηση, γιατί απλούστατα τίποτα δεν σε αγγίζει. Ενώ ο ποιητής αγγίζεται από πολλά σχεδόν από όλα. Επίσης, πρέπει να είναι δυνατός. Θέλει κότσια να βγάλεις την ψυχή σου στο χαρτί κι ακόμα περισσότερα κότσια να την μοιραστείς με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μίλησέ μου για την καινούργια σου δουλειά, το βιβλίο με τίτλο «Μέσα στην Αλισάχνη» που μόλις κυκλοφόρησε.
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τον έρωτα. Σε όλες τις διαστάσεις του. Τον αμοιβαίο, το μονόπλευρο, τον σαρκικό, τον ψυχικό, τη δύναμη που σου δίνει εν τη γενέσει του και τον πόνο της απώλειας του. Για μένα, ο έρωτας είναι ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα, πηγή ζωής και κινητήριος δύναμη. Κι όποιος δεν έχει ερωτευτεί έστω για μια φορά παράφορα, νομίζω πως δεν έχει ζήσει...

Τι ονειρεύεται η Butterfly της blogoγειτονιάς μας και τι θα ήθελε, αν μπορούσε, να εξαλείψει από τον κόσμο η Χριστίνα;
Η Χριστίνα και η butterfly δεν είναι διαφορετικές οντότητες. Θα ήθελα να εξαλείψω τα τρία Α, που για μένα καταστρέφουν την ανθρωπότητα. Αλαζονεία, Αχαριστία, Απληστία. Νομίζω ότι αν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά εξαφανίζονταν, δεν θα υπήρχε πλέον πόλεμος, πείνα, καταστροφή του περιβάλλοντος, αδικία...όλα όσα δηλητηριάζουν τη χαρά και την ύπαρξή μας.

Κάνε μια ευχή για το "e-periodiko mas" και τους αναγνώστες του…
Για το περιοδικό εύχομαι... τι άλλο; Όλο και περισσότερους φανατικούς αναγνώστες!Για τους αναγνώστες πάλι, υγεία, ευημερία και αγάπη. Όπως και για σένα Μαρινακι μου! Και για όλους μας εύχομαι λιγότερο εγωισμό και περισσότερη ενσυναισθηση. Λιγότερο φόβο και περισσότερο θάρρος. Λιγότερο ψέμα και περισσότερη αλήθεια. Και πάντα πολύ πάθος.
... 
Αυτή είναι η Χριστίνα Λέλη, η Πεταλούδα της blogoγειτονιάς, που άνοιξε τα φτερά της στον κόσμο των εκδόσεων με το βιβλίο της "Μέσα στην Αλισάχνη" από τις εκδόσεις Άρωμα! Της εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι καλοτάξιδο και να έχει πάντα ούριο άνεμο σε κάνε άνοιγμα των φτερών της...

Χριστίνα μου, σ' ευχαριστώ!! Πάντα επιτυχίες να έχεις!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
10 Σχόλια
Η πολυβραβευμένη ποιήτρια Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου μιλά στο e-περιοδικό μας

Η πολυβραβευμένη ποιήτρια Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου μιλά στο e-περιοδικό μας


i-polivravevmeni-poiitria-stavroula-dekoulou-papadimitriou-mila-sto-e-periodiko-mas

Σήμερα έχω τη χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω τη συζήτηση που είχα με την αγαπημένη μου φίλη, ποιήτρια και blogger Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου, την οποία γνώρισα μέσα από την πένα της στα διαδικτυακά μονοπάτια και έγινε για μένα πολύτιμη συνοδοιπόρος σ' αυτή την περιπέτεια που ονομάζεται blogging και όχι μόνο. Μέσα από τα γραπτά της μου κράτησε πολλές φορές συντροφιά κάνοντάς με να δακρύσω, να χαρώ, να γευτώ την ομορφιά των λόγων της και να γίνω κοινωνός της δικής της ματιάς στον κόσμο.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα, διαβάζοντας όσα μου είπε...

Σταυρούλα μου με αφορμή την έκδοση της πρώτης σου ποιητικής συλλογής, η οποία έχει εξαιρετική ανταπόκριση, θα ήθελα να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες του περιοδικού. Μίλησέ μου για σένα. Είσαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, εκφραστική μέσα από την πένα σου, αλλά εγώ θέλω να μάθω πώς είναι η Σταυρούλα στην καθημερινότητά της.

Μαρίνα μου, καταρχήν να σ’ ευχαριστήσω τόσο για τη φιλία σου και τη συμπόρευσή μας και να σε συγχαρώ για το εξαιρετικό περιοδικό σου που μου κρατά πολλές φορές συντροφιά.

Η μέρα μου ξεκινά πριν την αυγή, γύρω στις πεντέμισι όταν εργάζομαι και στις έξι στα ρεπό μου. Έχω τρία μικρά παιδιά από τριάμισι έως δεκατριών χρόνων καθένα με τις δικές του ανάγκες. Δεν μπορείς ν’ αφήσεις κανένα παραπονεμένο, μα ούτε και θα το ήθελα. Έτσι κλέβω από τον δικό μου χρόνο. Φαντάζομαι πως όλες οι μανούλες το ίδιο κάνουν.

Εργάζομαι στη εντατική μονάδα νεογνών του Παίδων δεκαεπτά χρόνια. Η δουλειά μου έχει κυλιόμενο ωράριο. Δεν έχω συγκεκριμένες αργίες ή σαββατοκύριακα, δεν έχει μέρα ή νύχτα. Εκεί, στο μετερίζι του πόνου, φροντίζουμε τα μωρά άλλων μανάδων. Παραπαίουμε μεταξύ ζωής και θανάτου και υπάρχουν φορές που χάνουμε, δυστυχώς, τη μάχη με τη ζωή. Στο χώρο της δουλειάς μου ντύνεσαι το ένδυμα της ταπεινότητας, αντιλαμβάνεσαι το φθαρτό του ανθρώπου μα και το μεγαλείο της ψυχής, φιλτράρεις τα θέλω σου και απολυμαίνεις την ψυχή σου από τις επίπλαστες λάμψεις και απολαύσεις.

Επιστρέφοντας σπίτι, κρύβω το πρόσωπό μου στην αγκαλιά των παιδιών μου και ακούω την καρδιά τους να χτυπά και ύστερα συνεχίζω με όσο χρόνο έχει περισσέψει από τη μέρα μου. Φτιάχνω γλυκά για το σπίτι ή τη δουλειά, παίζουμε puzzle με τη μικρούλα μου ή διαβάζουμε παραμύθια αγκαλιά στον καναπέ ή μπροστά στο τζάκι.

Πώς ξεκίνησες την περιπέτεια που λέγεται γράψιμο και πότε;

Θυμάμαι να γράφω από πάντα. Το πρώτο μου γραπτό δημοσιεύτηκε όταν ήμουν δεκατριών χρόνων στο περιοδικό Ντομίνο. Ήταν μια μικρή έκθεση που είχα γράψει στο σχολείο. Βέβαια αυτό δεν το έμαθαν ποτέ οι συντάκτες του περιοδικού. Έχω ακόμα κρατημένα τα αποκόμματα. Όταν έφτιαξα τον λογαριασμό μου στο Facebook άρχισα να γράφω δημόσια, κάποιοι φίλοι μου είπαν λάβω μέρος σε κάποιους διαγωνισμούς και φαίνεται πως η γραφή μου άρεσε. Από τότε και ύστερα τα πράγματα κύλησαν μόνα τους. Με προσέγγισαν άνθρωποι να λάβω μέρος σε ποιητικές ανθολογίες, να πάρω μέρος σε κριτικές επιτροπές λογοτεχνικών διαγωνισμών, να προλογίσω ή να παρουσιάσω τα βιβλία τους. Στη συνέχεια ήρθε και το μπλογκ. Τώρα που τα αναλογίζομαι όλα αυτά, Μαρίνα μου, νομίζω πως ήταν ένας μονόδρομος που ήταν γραφτό να διαβώ.

Υπήρξε κάτι που πυροδότησε τη διαδικασία ή απλά ήταν ανάγκη να μιλήσεις από καρδιάς;

Συνηθίζω να λέω πως έχω πολύ νερό μέσα μου. Αλλά όπως στο νερό που όταν φτάσει στο σημείο βρασμού πρέπει να εκτονώσεις τον ατμό, έτσι κι εγώ. Η γραφή βγαίνει από μέσα μου σαν κραυγή, σαν ανάσα που αν δεν πάρω θα σταματήσω να ζω. Γράφω αυτόματα. Ξεκινώ από τον πρώτο στίχο ή την πρώτη σειρά της παραγράφου και σταματώ σαν φτάσω στην τελευταία. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να γυρίζει γύρω από ένα ποίημα ή μια λέξη. Ποτέ όμως. Αν δεν γράψω την στιγμή που έρχεται η σκέψη και το αφήσω για αργότερα οι λέξεις ξεθωριάζουν και το νόημά τους για μένα χάνεται.

Θα έλεγε κανείς πως οι σπουδές σου δεν συνάδουν με την ποίηση; Τι απαντάς;

Είμαι παιδί της Νοσηλευτικής, μέσω τρίτης δέσμης. Διάβαζα Οδύσσεια και Ιλιάδα. Μελετούσα Σωκράτη, Πλάτωνα, Καργάκο, Φίλια και Παπανούτσο. Στο επάγγελμά μου βρέθηκα από τα τερτίπια του συστήματος των Πανελλαδικών και εργάζομαι χωρίς να παραπονιέμαι γιατί ξεπληρώνω ένα τάμα μου εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Ανεξαρτήτως όλων αυτών όμως εγώ νομίζω ότι η ποίηση είναι το ίχνος που αφήνει η ψυχή μας αν της επιτρέψουμε να κρατήσει μια γραφίδα στο νοητό της χέρι. Ο καθένας μπορεί να γράψει. Η διαφορά έγκειται στο πόσο μπορείς ν’ αγγίξεις την ψυχή του αναγνώστη.

Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σου σε όλη αυτή τη διαδρομή που έκανες ως τώρα;

Η οικογένειά μου είναι ο φάρος μου στα σκοτεινά, το σημείο αναφοράς μου κάθε που ο κόσμος γύρω μου ανταριάζει. Είναι πάντα εκεί να χαμογελούν στα όμορφα και να μου κρατούν το χέρι στα δύσκολα. Γράφω παραμύθια γιατί έχω γονείς που μου επέτρεψαν να είμαι και να ζήσω σαν παιδί. Γράφω ποίηση γιατί είχα την τύχη να αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ και να γεννήσω τα παιδιά της αγάπης που ένιωσα. Όλα είναι αλληλένδετα.

Έχεις βραβευθεί πολλές φορές για ποιήματά σου. Πόση ευθύνη φόρτωσαν στις πλάτες σου αυτά τα βραβεία ή λειτούργησαν βοηθητικά δίνοντάς σου ώθηση για να συνεχίσεις;

Σίγουρα οι βραβεύσεις ειδικά σε μεγάλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στρέφουν τα φώτα πάνω σου, οπότε όσο να ‘ναι σου χαρίζουν μια αναγνωσιμότητα ανάμεσα στους λογοτεχνικούς κύκλους. Σε προσωπικό επίπεδο δεν σου κρύβω ότι με χαροποίησε το γεγονός ότι άνθρωποι που ασχολούνται με τη γραφή χρόνια ξεχώρισαν τα λόγια μου, ανάμεσα σε τόσα άλλα. Ευθύνη νιώθω κάθε φορά που εκτίθεμαι γραπτώς και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη όταν έχω εγώ τον ρόλο του κριτή στους διαγωνισμούς. Με ενοχλεί αφόρητα η σκέψη ότι μπορεί να αδικήσω κάποιον έστω και άθελά μου.

Μίλησέ μου για τον «Αστερισμό του Ιβίσκου». Είναι η πρώτη σου ποιητική συλλογή. Πώς ένιωσες κρατώντας το βιβλίο στα χέρια σου;

Ο Αστερισμός του Ιβίσκου ήταν μια συλλογή έτοιμη από καιρό που οι αναποδιές της ζωής δεν επέτρεψαν να βγει στο φως νωρίτερα. Όταν ήρθε εκείνη η ώρα τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Όπως όταν γεννάς ένα παιδί. Μια ανακούφιση που γεννήθηκε και είναι καλά, μια ανείπωτη χαρά που είδε το φως και μια αγωνία να το γνωρίσεις από την αρχή, να μεγαλώσεις μαζί του. Μαζί με τα παιδιά μου ο Ιβίσκος μου είναι η παρακαταθήκη μου σε αυτόν τον κόσμο. Να μην παραλείψω βέβαια να πω πως το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ανήκει στη φίλη φωτογράφο και μπλόγκερ Μαρία Καρβούνη, γεγονός που με κάνει να χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Κάθε φορά που το κοιτώ είναι σαν να βλέπω τη ματιά της Μαρίας μέσα από τον φακό της.

Τι ονειρεύεται η Σταυρούλα; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες, στον κόσμο και στη ζωή σου

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα που λέει και το τραγούδι.

Μέσα μου θεωρώ πως κάθε φορά που ανακουφίζω τα νοσηλευόμενα νεογνά μας απ’ ό,τι τα δυσκολεύει, παρηγορώ τους γονείς τους, τους βοηθώ να καταλάβουν, τους εκπαιδεύω να τα φροντίζουν κάνω τον κόσμο καλύτερο.

Λίγο φαγητό σε κάποιον που πεινά, μια κουβέρτα σε κάποιον που κρυώνει, λίγο νερό στη γαρδένια που διψά…. συμπόνια, συμπόνια, συμπόνια Μαρίνα μου. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος πληγές.

Στη ζωή μου… θα ήθελα να έχω περισσότερες Κυριακές με τα παιδιά μου, τώρα που είναι ακόμα μικρά.

Για το τέλος άφησα την καθιερωμένη ευχή για το περιοδικό και τους αναγνώστες του…

Εύχομαι όλα όσα επιθυμείτε και ονειρεύεστε κάθε βράδυ να ξημερώνουν αλήθειες κάθε αυγή στο προσκεφάλι σας.
...

Με αυτή την υπέροχη ευχή έκλεισε η κουβέντα μας κάνοντάς μου πεποίθηση, πως η όμορφη κυρά των λόγων που γνώρισα στο "Λογισμών αραξοβόλι" αξίζει την αγάπη και το θαυμασμό όλων μας!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ Σταυρούλα για τη φιλία σου και όσα μοιράστηκες μαζί μου!
Καλοτάξιδος ο "Αστερισμός του Ιβίσκου", που μπήκε στην καρδιά μας!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
29 Σχόλια
Όταν οι γυναίκες μιλούν για γυναίκες, μέσα από ένα βιβλίο…

Όταν οι γυναίκες μιλούν για γυναίκες, μέσα από ένα βιβλίο…


Η Θωμαή Πινακά συγγραφέας και blogger μιλά για το πρώτο της βιβλίο στο "e-periodiko mas"



Σήμερα, έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω το βιβλίο της Θωμαή Πινακά, Cougars, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Marabel Books. Πριν διαβάσετε τι μου είπε, ας πάρουμε μια γεύση από το περιεχόμενο του βιβλίου. Πρόκειται για μια νουβέλα που διαδραματίζεται στη Ν. Υόρκη του 2018. όταν ένας αιφνίδιος θάνατος αλλάζει την κοσμοθεωρία τεσσάρων γυναικών. 

Ναόμι Τζόνσον, μια δυναμική δικηγόρος. Μια γυναίκα παθιασμένη, που δεν έχει μάθει να χάνει. Ρενέ Πιτ, γιατρός στο επάγγελμα και η ‘’ντροπή του Ιπποκράτη ‘’ κατά τα λεγόμενα των φιλενάδων της. Η ‘’ζωηρή’’ της παρέας καπνίζει, πίνει και λατρεύει τα Junk food. Αλίσια Κούπερ, διατηρεί το καλύτερο γυμναστήριο της πόλης. Είναι η λογική και η φωνή της συνείδησης, τις ώρες που δεν ψάχνει αγωνιωδώς να βρει τον πρίγκιπα της. Ρεμπέκα Λι, συντηρητική και τυπολάτρης. Παρόλα αυτά, είναι μια κομψή και εντυπωσιακή γυναίκα που αγαπάει τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερο σύζυγό της.

Τι θα συμβεί όταν τέσσερις νεότεροι άνδρες εισβάλουν στις ζωές τους; Θα κάμψουν τις αναστολές και τον καθωσπρεπισμό τους; Πώς θα διαχειριστεί η παρέα μια εγκυμοσύνη που άργησε 17 ολόκληρα χρόνια, ένα επαγγελματικό σκάνδαλο, μια σεξουαλική κακοποίηση και μια ασθένεια; 



Πίσω από αυτή την ενδιαφέρουσα ιστορία, βρίσκεται μια νέα συγγραφέας η Θωμαή Πινακά, που έδωσε την πρώτη της συνέντευξη στο e-periodiko mas. Διαβάστε τη συνομιλία μας...



·        Μίλησέ μου για σένα, για να σε γνωρίσουν καλύτερα και οι αναγνώστες του περιοδικού.  Για τις σπουδές σου, την οικογένειά σου, τις ασχολίες σου.
Ονομάζομαι Πινακά Θωμαή, γεννήθηκα το 1988 στην Κατερίνη Πιερίας και διαμένω μόνιμα στην Σκοτίνα Πιερίας. Είμαι παντρεμένη και έχω ένα γιό.  Έχω σπουδάσει Συμβουλευτική Ψυχολογία και Life Coaching. Στον ελεύθερο χρόνο μου γράφω στίχους τραγουδιών και διαβάζω βιβλία.

·        Το «Gougars» είναι η πρώτη σου συγγραφική απόπειρα; Τι σε έκανε να γράψεις το βιβλίο αυτό;
Το Cougars είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. Μέσα από το Cougars  ήθελα να αναδείξω ότι πολλές φορές πράγματα τα οποία κρίνουμε μπορεί στο μέλλον πολύ εύκολα και οι ίδιοι να τα κάνουμε. Γενικά, βλέπω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους να κρίνουν άλλους ανθρώπους χωρίς να αναλογίζονται τι τους ώθησε στις συγκεκριμένες πράξεις και είναι ένα από τα πράγματα που με ενοχλεί. Άλλωστε θεωρώ πώς  ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω ..

·        Τέσσερις γυναίκες διαφορετικές πολύ μεταξύ τους, μία παρέα και μια ιστορία που μπαίνει σε πολύ εσωτερικά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχοσύνθεσης των πρωταγωνιστριών της . Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι υπαρκτά;
Ναι, τέσσερις γυναίκες με αρκετά  διαφορετικούς χαρακτήρες, που η μια συμπληρώνει την άλλη. Έτσι δεν γίνεται άλλωστε και στις περισσότερες παρέες στην πραγματική ζωή;  Όχι, τα πρόσωπα δεν είναι υπαρκτά

·        Ποια είναι η γνώμη σου για τη γυναίκα του σήμερα; Τι κουβαλά από το παρελθόν και τι εφόδια έχει για το μέλλον;
Η γυναίκα του σήμερα τα κάνει όλα και συμφέρει... Είναι γυναίκα, μητέρα,σύζυγος, επαγγελματίας και πολλά άλλα. Απλά η καθεμία επιλέγει ποιόν ή ποιους ρόλους θα παίξει.

Σε ό,τι αφορά τα στερεότυπα του παρελθόντος, η σημερινή γυναίκα έχει απαλλαγεί από αυτή ή τα κουβαλά ενδόμυχα μέσα της;
Θεωρώ πως ρόλο σε αυτό, παίζει το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει και στον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει. Κατάλοιπα των στερεότυπων του παρελθόντος πάντα θα υπάρχουν.

·        Με ποια από τις τέσσερις ηρωίδες σου ταυτίζεσαι περισσότερο σαν χαρακτήρας;
Απόλυτα με καμία... όμως, όλες θεωρώ πως  έχουν στοιχεία του χαρακτήρα μου. Τα οποία φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω... θα σας αφήσω να τα μαντέψετε!!

·        Η κατάληξη της ιστορίας (χωρίς φυσικά να την αποκαλύψεις) είναι πιο κοντά σ’ αυτό που συμβαίνει στη ζωή ή σ’ αυτό που θα ήθελες να συμβεί;
Η κατάληξη της ιστορίας είναι αυτή που θα ήθελα να συμβεί... άλλωστε για ένα παραμύθι ζούμε... την αλήθεια την ξέρουμε!!

·        Τελικά η γυναίκα στις μέρες μας, μπορεί να έχει και επαγγελματική επιτυχία και οικογένεια ή αναγκάζεται να επιλέξει; Και ο έρωτας, μπορεί να αποτελέσει κινητήριο δύναμη ή είναι τροχοπέδη;
Κατά την γνώμη μου η γυναίκα είναι πολυδιάστατο ‘’ον‘’ και μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί σε κάποιον από τους δυο τομείς να μην δώσει το 100% των δυνατοτήτων της  αλλά αν με ρωτάς, το προτιμώ από το να επιλέξει μόνο έναν από τους δυο. Είναι προτιμότερο να κάνεις την προσπάθεια σου και ας αποτύχεις, παρά να αναλογίζεσαι στο μέλλον τι θα γινόταν εάν…
Όσο αφορά τον έρωτα, αποτελεί αυτό που θα του επιτρέψεις  εσύ, να αποτελέσει…  Όπως  όλες οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζεται την οριοθέτηση της για να μην καταλήξει σε  τροχοπέδη.

·       Κλείνοντας θα ήθελα από σένα μια ευχή για όλες τις γυναίκες για το 2019.
Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες το 2019 να κυνηγήσουν τα όνειρα τους είτε είναι μεγάλα, είτε μικρά. Όλα μπορούνε να τα καταφέρουν αρκεί να το πιστέψουν οι ίδιες. Αγαπήστε τον εαυτό σας όπως ακριβώς είναι... η ευτυχία άλλωστε, είναι απόφαση!

...


Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Θωαμή που με εμπιστεύθηκε και είμαι η πρώτη που της πήρε συνέντευξη! 
Εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία στο βιβλίο και κάθε καλό, στην ίδια προσωπικά!






[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
6 Σχόλια
"Η σκάλα του ουρανού" της Ηλιάνας Βολονάκη, κυκλοφορεί και η συγγραφέας μιλά στο e-periodiko mas!

"Η σκάλα του ουρανού" της Ηλιάνας Βολονάκη, κυκλοφορεί και η συγγραφέας μιλά στο e-periodiko mas!



Ένα νέο βιβλίο της Ηλιάνας Βολονάκη μας παρουσιάζουν οι εκδόσεις Bookstars. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο "Η σκάλα του ουρανού". Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, θα σας βάλει στο κλίμα...

"Σύρθηκε ως τη πόρτα της κάμαρης του παππού. Στις παλάμες του έσφιγγε το μυστικό κλειδί. Το εναπόθεσε στη κλειδαρότρυπα και εισχώρησε στο εσωτερικό. Του φάνηκε η σκιά του να περιπλανιέται στο χώρο. Μετά από τόσα χρόνια, άνοιξε τα παραθυρόφυλλα. Δυνατός αέρας μπήκε και φύσηξε την κουρτίνα. Το μπαουλάκι στην άκρη του κρεβατιού σκεπασμένο με ένα σεμέν. Γονάτισε και το ξεσκέπασε. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Φωτογραφίες, γράμματα, ημερολόγια… βρίσκονταν εκεί μέσα. Ασυναίσθητα χαμογέλασε. Ανάμεικτα συναισθήματα γέμισαν τα σπλάχνα του.
"Κασταλία", μουρμούρισε καθώς είδε την φωτογραφία της και από πίσω η αφιέρωση: ευχαριστώ. Δαγκώθηκε, να μην ουρλιάξει. Βοήθεια, θέλησε, να φωνάξει. Τα μάτια του σκούρυναν, βάθυναν. "Γιατί σ’ εμένα όλα αυτά;"  Αναρωτιόταν ρίχνοντας τη ματιά του, στον απέναντι καθρέπτη. Πιο γερασμένος, του φάνηκε. Είχαν κιόλας γκριζάρει τα μαλλιά του. Γοητεία, θα έλεγε ο αδερφός του, βάσανα, θα σχολίαζε, ο ίδιος.
Ήταν ο μεσαίος από τα τρία αδέρφια. Ο πιο ευαίσθητος. Ούτε κατάλαβε πώς μπλέχτηκε σε εκείνο το φονικό.
Πόση σιωπή τον τύλιξε;
Πόση απόσταση δημιουργήθηκε ανάμεσα στα αδέρφια;
Κι όλα αυτά, για μια γυναίκα.
Αλήθεια, πόσα χρόνια είχε να τους δει;
Κανείς τους δεν ζούσε, τώρα πια.
Το σπίτι στην Ελλάδα, ερήμωσε. "Κρίμα", λυπόντουσαν οι γείτονες. "Εξαναγκασμός", διαμαρτυρόταν ο Σωσίπατρος."

Με αφορμή το βιβλίο αυτό, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της. Διαβάστε τι μου είπε:

Κυρία Βολονάκη, έχετε γράψει συνολικά επτά βιβλία από τα οποία τα πέντε απευθύνονται σε ενήλικες και πραγματεύονται κοινωνικά θέματα, το ένα απευθύνεται σε παιδιά και τώρα, το έβδομο είναι αστυνομικό. Θεωρείτε πως η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα ξεχωριστό είδος και τι σας έκανε να καταπιαστείτε με αυτό;
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι πολύπλοκη υπόθεση, δεν είναι μόνο ο φόνος, η ανατροπή… Αλλά και ο παλμός του κάθε ήρωα, διότι ο καθένας ευθύνεται, για την αρχική κατάσταση.

Υπάρχει κοινός παρανομαστής στα βιβλία σας, θεωρώ. Με μια γρήγορη ματιά θα έλεγα πως σε όλα, η αγάπη είναι πρωταγωνίστρια. Για σας, η αγάπη είναι προϋπόθεση ή ζητούμενο ζωής;
Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχουμε! Θεωρούμαστε άδειες ψυχές, κενά σώματα!

Διαβάζοντας το σύντομο βιογραφικό σας, διαπίστωσα πως είστε βραβευμένη. Τι σημαίνει για σας ένα βραβείο;
Δεν συνηθίζω, να μιλάω γι’ αυτό, αλλά θα σας απαντήσω, το εξής: Υπάρχω, επειδή υπάρχουν, δηλαδή: οι δικές μου αξίες, έχουν κοινό παρονομαστή, τις αξίες των άλλων!

Το γεγονός ότι ζείτε στην επαρχία πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο πρωτίστως και έπειτα ως συγγραφέα;
Στην επαρχία, η ζωή είναι διαφορετική! Επηρεάζει θετικά, αλλά και αρνητικά, όπως και σε μια πόλη. Βέβαια, η επαρχία, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα και πάνω απ’ όλα, έχει ηρεμία!
Ως άνθρωπος, αλλά και ως συγγραφέας, δεν είναι το μέρος που μένεις, αλλά η στιγμή, που σε καθορίζει, στο: τι θα γράψεις εκείνη τη περίοδο!

Σε μια συνέντευξή σας δηλώσατε πως, αν μπορούσατε θα σβήνατε από τον κόσμο την αδικία. Πιστεύετε πως οι γυναίκες στις μέρες μας εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπες με την αδικία όπως παλιότερα;
Δεν έχει αλλάξει τίποτα, από την εποχή του: τότε!
Καθότι μάλιστα, δίπλα στις καταπιεσμένες γυναίκες, λέω: να μην φοβούνται, να τολμούν! Η αδικία, πάντα, θα υπάρχει, στο χέρι μας, είναι όμως, σαν γυναίκες, να μην το επιτρέψουμε!
Καταγγέλλουμε τη διαφθορά και ζούμε ελευθέρα!
Ο φόβος, είναι κακός σύμβουλος!

Θεωρείτε πως η τεχνολογία και τα social media ενισχύουν ή μειώνουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων για ανάγνωση; 
Η τεχνολογία, για έμενα είναι απλά: ένα μέσο  πληροφοριών!
Δυστυχώς, οι άνθρωποι, έχουν ξεχάσει την επικοινωνία, είναι προσκολλημένοι σε μια οθόνη και ξεχνούν τα όμορφα πράγματα της ζωής!

Παρατηρείτε κι εσείς μια τάση των χρηστών των social media να έλκονται από τις φωτογραφίες και τα μικρά κείμενα, περισσότερο από το διάβασμα ενός βιβλίου ή ενός μεγάλου κειμένου στο διαδίκτυο; Πώς νομίζετε ότι μπορεί αυτό να αλλάξει;
Συμπληρώνω, με την παραπάνω απάντησή μου: οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων, οι περισσότεροι θα έλεγα, ενδιαφέρονται, για γνώμη του άλλου και όχι, τί τους ενδιαφέρει πραγματικά!

Θα δεχόσαστε να γράψετε ένα e-book;
Δεν το έχω σκεφθεί! Δεν είμαι κατά, αλλά μου αρέσει η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού!
Εκτός αυτού, τα βιβλία μένουν και σε επόμενες γενιές. Οι υπολογιστές; Ξέρουμε, αν καταστραφούν;
Έχουμε, άραγε, αναρωτηθεί, πως θα είναι η ζωή μας, μηχανικά;

Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσω θερμά γι’ αυτή την κουβέντα, θα ήθελα μια συμβουλή για όσους «ταξιδεύουν» γράφοντας και μια ευχή για τη χρονιά που έρχεται.
Μια ζωή χωρίς άγχος και αντοχή, για τα δύσκολα που ακόμα έρχονται!


Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ηλιάνα Βολονάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μετακόμισε στο Μεσολόγγι. Εργάστηκε, στο παρελθόν σε παιδικό σταθμό. Σπούδασε τραπεζικό στέλεχος και οργάνωση γραφείου. Την κέρδισε όμως, η λογοτεχνία και η αρθρογραφία.
Είναι βραβευμένη συγγραφέας, μάλιστα το βιβλίο της: Λευκά περιστέρια, ήταν υποψήφιο για βραβείο αναγνωστών, καθώς έχει, τιμηθεί, με πολλές διακρίσεις.
Είναι μέλος της εθνικής εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών Κύπρου, γνωστή μάλιστα, για τη δράση της, στη βία κατά των γυναικών και κοντά στα άτομα με καρκίνο.
Πιστεύει, πως οι γυναίκες, έχουν, όλες δικαίωμα στη μόδα, γι’ αυτό και δεν αντέχει τις διακρίσεις, λέγοντας: Είσαι γυναίκα… Είσαι δύναμη.
Ο φωτογραφικός φακός, τη λατρεύει, γι’ αυτό, έχει τιμήσει, πολλές βιομηχανικές αυτοκρατορίες ρούχων, κοσμημάτων και ένα σωρό άλλων.
Κρατάει χαμηλό προφίλ, πάντα απλή και χαμογελαστή.

Θέλω να πιστεύω ότι βοήθησα να τη γνωρίσουμε όλοι, λίγο καλύτερα!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
3 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram