Ο "Δρόμος της Ολυμπιακής Εκεχειρίας"

Ο "Δρόμος της Ολυμπιακής Εκεχειρίας"


Ο πρώτος "Δρόμος της Ολυμπιακής Εκεχειρίας" είναι γεγονός!
Θα πραγματοποιηθεί την παραμονή της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, στις 20 Απριλίου 2016, 1623 χρόνια μετά τη διακοπή των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων στο "Μονοπάτι της Εκεχειρίας".

Ο Δήμος Ήλιδας και η Συμπολιτεία Ολυμπίας συνδιοργανώνουν εκδηλώσεις, που τελούν υπό την αιγίδα του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας, της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, των Υπουργείων Ανάπτυξης &Τουρισμού και Οικονομίας, της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την Unesco, του Διεθνούς Συμβουλίου Στρατιωτικού Αθλητισμού, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου "Η Καλλιπάτειρα".

Εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα, στις 6 Απριλίου στο Πολεμικό Μουσείο και στις 19 Απριλίου στην Αρχαία 'Ηλιδα όπου θα διεξαχθεί και ο πρώτος "Δρόμος της Ολυμπιακής Εκεχειρίας". Η πρόεδρος της Συμπολιτείας Ολυμπίας κ. Σοφία Χίντζιου - Κoντογιάννη μιλώντας σε συνέντευξη που παραχώρησε η Οργανωτική Επιτροπή στην ΕΣΗΕΑ, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο στόχο της οργάνωσης, που δεν είναι άλλος από την προάσπιση αρχών και αξιών που πηγάζουν από την ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων όπως αυτοί τελούνταν στην αρχαιότητα, τονίζοντας ότι πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες αγγελιοφόροι κήρυτταν την ιερή Εκεχειρία, που ήταν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους Αγώνες.

Η "Συμπολιτεία Ολυμπίας" αξιοποιώντας χρήματα του ΕΣΠΑ προσπάθησε να αναμορφώσει τα 49 χλμ του "μονοπατιού της Εκεχειρίας", το οποίο ενώνει την Αρχαία Ήλιδα με την Αρχαία Ολυμπία. Σ΄αυτό θα περπατήσουν όλοι όσοι εμπλέκονται με το σύγχρονο Ολυμπιακό κίνημα αθλητές και πολίτες, αναδεικνύοντας το νόημα της Εκεχειρίας στην ταραγμένη εποχή που διανύουμε.


Στις εκδηλώσεις, που θα προηγηθούν όπως αυτή στις 6 Απριλίου στο Πολεμικό Μουσείο, θα γίνουν διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα και θα εκτεθούν έργα Ελλήνων καλλιτεχνών με θέμα τον αθλητισμό και την εκεχειρία.
Στις 19 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί και η αναπαράσταση της εναπόθεσης των όπλων των αθλητών των Ενόπλων Δυνάμεων, ως διακήρυξη της Εκεχειρίας και της επιβολής της ειρήνης σε όλο τον κόσμο, κατά τη διάρκεια διεξαγωγής των αγώνων.
Ένστολοι αθλητές από όλο των κόσμου και αθλητές που ήδη έχουν εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, θα παραδώσουν συμβολικά τον οπλισμό τους στο όνομα της.

Η κορύφωση των εκδηλώσεων θα γίνει στις 20 Απριλίου με τον "Δρόμο της Ολυμπιακής Εκεχειρίας" όπου θα λάβουν μέρος αθλητές ένστολοι και μη είτε μεμονωμένα, είτε ως ομάδες με τη μορφή σκυταλοδρομίας 10x5 χιλιόμετρα, παραδίδοντας ο ένας στον άλλο αντί για σκυτάλη, κλαδί ελιάς.

Πρόκειται για ένα μεγάλης σπουδαιότητας και σημειολογίας εγχείρημα, του οποίου στόχος είναι, να εδραιωθεί σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο βαθμό στο σύγχρονο κόσμο, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, μια που υπάρχουν περισσότερα από 40 σημεία στον κόσμο, όπου μαίνονται οι ένοπλες συγκρούσεις.

Αξίζει να αναφέρουμε πως η διαδρομή περνά μέσα από 13 χωριά εκτός από την Ήλιδα και την Ολυμπία όπου τερματίζει, στα ίδια χνάρια των αρχαίων αθλητών, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατοίκους και κυρίως στα παιδιά να βιώσουν ένα γεγονός, το οποίο ήταν η βάση του Ολυμπιακού Πνεύματος, του πολιτισμού μας και της φιλοσοφίας των Ολυμπιακών Αγώνων.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Κείμενο: "to e-periodiko mas"


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Κύκλοι ζωής...

Κύκλοι ζωής...



Κύκλοι ζωής σπαρμένοι στο χώμα...
κύκλοι ζωής βαμμένοι με χρώμα!
Άνθρωποι ίσοι μα όχι όμοιοι,
τέμνονται χωρίς να ενώνονται
αγαπιούνται μα και πληγώνονται...

Κύκλοι ζωής, σοφά βαλμένοι
κοντά κοντά σα να 'ν' δεμένοι
η μπόρα πέφτει, τους ξεθωριάζει
μα εκεί τους αφήνει, δεν τους πειράζει...

Κύκλοι ζωής, παιδιά πιασμένα
χέρι με χέρι, αδερφωμένα
με το συναίσθημα χρωματισμένοι
γκρίζοι γίνονται, σαν πεθαμένοι

Κύκλοι ζωής σε συναρπάζουν
φιλιά σου δίνουν και σε αλλάζουν
κράτα το χρώμα μεσ' τη ψυχή σου
γιατί αυτό είναι η δύναμή σου.


Η πρώτη στροφή συμμετείχε στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου "25 λέξεις" 
στο blog της "Το κείμενο", όπου μας ζητούσε με 25 λέξεις, να ξεδιπλώσουμε συναισθήματα, που μας προκάλεσε η φωτογραφία της.
Το ολιγόλεκτο που ξεχώρισε ήταν της Μαριλένας μας, το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε μαζί με όλες τις συμμετοχές, εδώ.


Μαρία, σ' ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την πηγή έμπνευσης.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Γνωρίστε το Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας.

Γνωρίστε το Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας.



Το Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας, ιδρύθηκε το 1918 και στεγάστηκε σε κτίριο που οικοδομήθηκε με δαπάνη του Υδραίου εφοπλιστή Γκίκα Ν. Κουλούρα, το οποίο και δώρησε στο ελληνικό κράτος το 1952. Την ταξινόμιση και τη μεταγραφή των τεκμηρίων του Αρχείου της Κοινότητας Ύδρας (1798 - 1865) ανέλαβε ο Αντώνιος Λιγνός (γιατρός και Δήμαρχος Ύδρας), τα οποία ο ίδιος είχε ανακαλύψει σε κελί του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του Μουσείου και της Βιβλιοθήκης στο νησί.

Το Ι.Α.Μ.Υ. λειτουργεί ως Δημόσια Υπηρεσία που υπάγεται διοικητικά στο Υπουργείο Παιδείας και εποπτεύεται επιστημονικά από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Το 1972 για λόγους κατασκευαστικούς κατεδαφίστηκε το αρχικό κτίριο και στη θέση του οικοδομήθηκε το σημερινό με τη φροντίδα του Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεου. Στους χώρους του στεγάζεται η πλήρως αναδιοργανωμένη Αρχειακή - Μουσειακή Υπηρεσία και η Βιβλιοθήκη.
Επίσημα εγκαίνια του κτιρίου έγιναν το 1996 και από τότε λειτουργεί καθημερινά τόσο για τους ιστορικούς ερευνητές όσο και για το κοινό, που επισκέπτεται το νησί.

Τρία είναι όπως θα καταλάβατε τα τμήματα του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου της Ύδρας. Αρχειακό, Μουσειακό και Βιβλιοθήκη.

Το Αρχειακό τμήμα, που σκοπό έχει τον εντοπισμό και τη συγκέντρωση, ταξινόμηση, ευρετηρίαση και δημοσίευση κάθε είδους αρχειακού υλικού σχετικά με το νησί, την τοπική ιστορία του, την παράδοση και το πολιτισμό του. Αξίζει να αναφέρουμε πως μια μεγάλη ενότητα αρχειακού υλικού, αφορά το Αρχείο της Κοινότητας Ύδρας (1708 - 1865), όπου συγκαταλέγονται 18.000 περίπου πρωτογενή έγγραφα, χειρόγραφα, κώδικες και κατάστιχα που σκιαγραφούν διεξοδικά τους προεπαναστατικού, επαναστατικούς και μετεπαναστατικούς χρόνους της Ελληνικής Ιστορίας, ενώ υπάρχουν αρχεία εκπαιδευτικά, διοικητικά, εκκλησιαστικά, συλλογικά που ξεκινούν χρονολογικά από τα μέσα του 19ου αι και μέχρι τις μέρες μας.


Στο Μουσειακό τμήμα η νεοελληνική τέχνη του 18ου και 19ου αι, καθώς και του 20ου, προσφέρει αξιόλογες δημιουργίες. Εξαίρετα δείγματα της ζωγραφικής διαθέτει η συλλογή του μουσείου, σε μια αίθουσα που έχει μετατραπεί σε Ιστορική Πινακοθήκη. Μέσα σ' αυτή μπορεί κανείς να θαυμάσει έργα αξιόλογων Υδραίων ζωγράφων όπως ο Ανδρέας Κριεζής (1813 - 1880), ο Γεράσιμος Βώκος (1861 - 1902) και ο Αυστριακός Φραγκίσκος Πίτζε (1822 - 1862).


Πιο συγκεκριμένα η Πινακοθήκη περιλαμβάνει προσωπογραφίες ιστορικών μορφών, πορτρέτα πλοίων του Αγώνα αλλά και νεότερων και μια αξιόλογη συλλογή ναυτικών χαρτών.
Σπουδαίο έκθεμα της μουσειακής συλλογής που βρίσκει ο επισκέπτης στον προθάλαμο της αίθουσας είναι η Μεγάλη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου φιλοτεχνημένη από τον ίδιο και τυπωμένη στη Βιέννη το 1793.

Ο επισκέπτης μπορεί ακόμα να δει πλήθος αντικειμένων - κειμηλίων από τον Αγώνα του 1821, υδραϊκές φορεσιές της εποχής, χάρτες, όργανα ναυσιπλοΐας, κανόνια, ξυλόγλυπτα ακρόπρωρα και ακροστόλια πλοίων, κατασκευαστικά ομοιώματα και λιθογραφίες πλοίων του Αγώνα, ενώ δεν λείπουν όπλα Υδραίων ναυμάχων, τρομπόνια, πιστόλες, σπαθιά, καριοφίλια καθώς και λάφυρα από νικηφόρες ναυμαχίες του υδραίικου στόλου.

Η Βιβλιοθήκη σήμερα περιλαμβάνει 15.000 τίτλους βιβλίων, κυρίως παλαιών και σπάνιων εκδόσεων, που πολλές χρονολογούνται από τις αρχές του 18ου αι. ενώ το περιεχόμενό της εμπλουτιζεται συνεχώς με νέες εκδόσεις κυρίως ιστορικές και αρχειακές, χωρίς όμως να λείπουν και οι λογοτεχνικές, τα περιοδικά και οι εφημερίδες.
Η Βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή προς ανάγνωση καθημερινά.

Στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας γίνονται κατά καιρούς διάφορες εκδηλώσεις όπως εικαστικές εκθέσεις, διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων, συνέδρια, σεμινάρια, μουσειακές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Σπάνιες πάπιες, που περνούν και από την Ελλάδα!

Σπάνιες πάπιες, που περνούν και από την Ελλάδα!



Οι πάπιες είναι πολύ γνωστά υδρόβια πτηνά, μικρότερα σε μέγεθος από τους συγγενείς τους τις χήνες και τους κύκνους. Η οικόσιτη πάπια που όλοι γνωρίζουμε διατήρησε τις συνήθειες και τα χαρακτηριστικά της καταγωγής της, της αγριόπαπιας δηλαδή.

Υπάρχουν όμως 75 είδη πάπιας που ζουν σε διάφορα σημεία του πλανήτη με αρκετούς εχθρούς, στους οποίους δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται και ο άνθρωπος, ο οποίος την κυνηγά ή την εκτρέφει για το κρέας της, αλλά και για τα αυγά και τα φτερά της.
Θεωρούνται τυχερές εκείνες που μεγαλώνουν σε ζωολογικούς κήπους, όπου είναι προστατευμένες και έχουν αποκτήσει και φιλοθεάμον κοινό.


Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι δεν είχε κάποιο οπτικό παράδοξο, αφού το χρώμα της είναι σε κάποιες φυλές λευκό και σε κάποιες άλλες γκρι ή καφετί. Τα πράγματα όμως άλλαξαν, από τη στιγμή που γνωρίσαμε τις πάπιες - μανδαρίνους.

Αν κάποιος έχει την τύχη να τις δει από κοντά και ιδιαίτερα το αρσενικό, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από τα μοναδικά χρώματα που καλύπτουν το φτέρωμά τους. Οι αποχρώσεις καλύπτουν και ξεπερνούν αυτές του ουράνιου τόξου, που μόνο ένας ζωγράφος θα μπορούσε να συνδυάσει και να παίξει, σπάζοντας τη μονοτονία.

Οι πάπιες - μανδαρίνοι είναι όπως καταλαβαίνετε σπάνια πτηνά. Ενδημούν σε ρηχές λίμνες ή έλη με πλούσια βλάστηση, τρέφονται με σπόρους, φυτά, έντομα, ψάρια και σαλιγκάρια και το αξιοσημείωτο είναι πως κατά καιρούς έχουν κάνει την εμφάνισή τους και στην πατρίδα μας, στη λίμνη της Καστοριάς και των Ιωαννίνων.


Στην Ιαπωνία θεωρούνται ιερά πτηνά που συμβολίζουν την παντοτινή αγάπη, τη συζυγική αφοσίωση και την πίστη. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούνται ευρέως ως διακοσμητικά αντικείμενα στις γαμήλιες τελετών.

Μάλιστα, τις χαρίζουν στα νεαρά ζευγάρια για να θυμούνται πως πρέπει να σέβονται ο ένας τη μοναδικότητα του άλλου μέσα στο γάμο, αφού είναι ίσοι μα όχι όμοιοι.


Πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών: perierga.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Η γειτονιά της ξενοιασιάς...

Η γειτονιά της ξενοιασιάς...


γειτονιά παιδικών χρόνων

Σαν παιδί άλλαξα πολλές γειτονιές, αφού ως δάσκαλος ο μπαμπάς μου, άλλαξε πολλά σχολεία. Όλες στα δικά μου μάτια, όμορφες, αγαπημένες, έρχονται στο μυαλό μου πάντα με τρυφερή νοσταλγία. 
Θα περίμενε κανείς, να μη ξέρω ποια απ' όλες να σας περιγράψω κι όχι άδικα. Όμως όταν έβαλα τις αναμνήσεις σε μια κάποια τάξη, μια γειτονιά κρατούσε τα σκήπτρα.

Η γειτονιά του νησιού, που έμεναν η γιαγιά κι ο παππούς! Αυτή η αγαπημένη γειτονιά, που κάθε καλοκαίρι γέμιζε με τα γέλια, τις φωνές και τους τσακωμούς των παιδιών που παραθέριζαν. Των παιδιών, που "ξενιτεμένα" μαζί με τους γονείς τους, έρχονταν να γεμίσουν τη ματιά και την ψυχή τους με γαλάζιο κι αγάπη από αυτούς, που έμεναν πίσω.

Ήταν μικρή, σκαρφαλωμένη σε μια ανηφοριά της πόλης, της Χώρας του νησιού. Πλακόστρωτη η διαδρομή σ' έκανε να στέκεσαι κάθε λίγο για να ξαποστάσεις και να χαιρετήσεις, τις γυναίκες που κάθονταν στα μικροσκοπικά μπαλκονάκια τους, παρέα με τα γεράνια και τις ορτανσίες.

Ανεβαίναμε με τον αδερφό μου, φορτωμένοι τις αποσκευές μας, αφού ταξί δεν πήγαιναν σ' αυτούς τους δρόμους τότε. Όσο κουραστικό κι αν ήταν, η θέα της γιαγιάς να μας περιμένει ορθή με ανοιχτή αγκαλιά στη μεγάλη βεράντα, μας έκανε να επιταχύνουμε το βήμα. Στα τελευταία μέτρα σχεδόν τρέχαμε. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς γινόταν μετά από τόσο περπάτημα να ανεβαίνουμε τα σκαλιά του σπιτιού, με τόση ταχύτητα όταν φτάναμε και να τα κατεβαίνουμε με τόση βραδύτητα όταν φεύγαμε.

Ο παππούς ήταν πάντα μαζί μας. Αυτός ερχόταν να μας πάρει από το καράβι. Όταν αντικρίζαμε το λιμάνι, ένα είχαμε μόνο στο νου μας. Να ξεχωρίσουμε μέσα στο πλήθος τη μορφή του. Και κάθε φορά όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα πως αυτόν τον παππού, δεν τον χόρτασα κι ούτε θα τον χορτάσω ποτέ!

Σ' αυτή τη γειτονιά, θαρρείς ο ήλιος δεν βασίλευε ποτέ! Έτσι ηλιόλουστη τη θυμάμαι πάντα. Βλέπετε δεν τη γνώρισα χειμώνα. Δεν ξέρω πώς είναι να πέφτει η βροχή στα σκαλοπάτια, που αντικαθιστούσαν το δρόμο πλάι στο σπίτι μας. 

Κάθε πρωί, παίρναμε πρωινό στη μεγάλη βεράντα, όλοι μαζί, εκτός από τον παππού που από νωρίς είχε κατέβει στην αγορά για τα ψώνια της ημέρας και την ώρα, που εμείς τα παιδιά τελειώναμε το γάλα μας, εκείνος γυρνούσε. Η γιαγιά τον περίμενε με ένα ποτήρι κρύο νερό στο χέρι κι εμείς τρέχαμε να τον ελαφρώσουμε από αυτά, που κουβαλούσε.

Ήταν η ώρα που ακούγονταν οι φωνές - προσκλητήρια παιχνιδιού. Αν δεν είμασταν όλοι παρόντες δεν ξεκινούσε ποτέ. Έπρεπε βλέπετε να αποφασίσουμε όλοι μαζί τι θα παίξουμε και πού. Άλλοτε κάναμε τα σκαλοπάτια σπίτι κι αρχίζαμε τις ανταλλαγές επισκέψεων και τα φιλέματα, κάτι που έκανε τα αγόρια της παρέας να βαριούνται γρήγορα και να λακίζουν παραπονούμενα. Άλλοτε παίζαμε κομμάτια της μυθολογίας στο γιαπί (οικοδομή) που ήταν στην άκρη του δρόμου. Διαλέγαμε ένα από τα δωμάτια για το παλάτι του Αγαμέμνονα και ένα άλλο για το παλάτι του Οδυσσέα. Στη μεγάλη σάλα, ήταν ο Όλυμπος και τα κορίτσια σκοτωνόμασταν ποια θα κάνει την θεά Αφροδίτη...

 Άλλοτε παίζαμε "τα μήλα" στη βεράντα με τις ντάλιες της γιαγιάς, που κάθε τόσο έβγαινε να μας προσφέρει πότε φρούτα και πότε πορτοκαλάδες, ρίχνοντας και μια αγωνιώδη ματιά στα λουλούδια της, που κινδύνευαν.

Πότε έφτανε η ώρα της θάλασσας, ούτε που το καταλαβαίναμε. Σκορπούσαμε τότε να φορέσουμε μαγιό, καπέλα, μπουρνούζια για να κατηφορίσουμε προς την παραλία, τσούρμο όλα μαζί με μια μαμά συνήθως τη φορά, να μας συνοδεύει. Παραταγμένα κατά δυάδες θυμίζαμε σχολείο σε καλοκαιρινή εξόρμηση.

Στη θάλασσα φτάναμε με ξεφωνητά και υποσχέσεις για τη θεαματικότερη βουτιά, που ποτέ δεν καταφέρναμε και τη μαμά συνοδό να μας μετράει και να μαζεύει παντόφλες, πετσέτες και ό,τι περίσσευε. Φεύγαμε πάντοτε βρεγμένοι με τα μπουρνούζια να απορροφούν την αρμύρα και να κοκαλώνουν στεγνώνοντας πάνω μας. Στο δρόμο της επιστροφής η λέξη "παγωτό" άλλαζε ψιθυριστά, στόματα. Δεν τολμούσε κανένας μας να το ζητήσει δυνατά, αφού η απάντηση ήταν γνωστή. "Παγωτό, το απόγευμα! Πάμε για μεσημεριανό".

Στο τραπέζι καθόμασταν με τα αλάτια στο πρόσωπο και το φαγητό ήταν πάντα νόστιμο, πάντα! Δεν υπήρχε φαγητό που να μη μας αρέσει, πράγμα που έκανε τη μαμά μου να απορεί για τη μαγειρική της, αφού όλο τον υπόλοιπο χρόνο, την ταράζαμε στις αντιρρήσεις...

Το απόγευμα, με το που άνοιγε το μάτι μας, όσοι βέβαια από μας, κατάφερναν να το κλείσουν, η μάζωξη στο δρόμο με τα σκαλοπάτια είχε ένα μόνο θέμα. Ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε για να πάμε για παγωτό. Αν ανεβαίναμε το δρόμο θα πηγαίναμε για παγωτό στην ΕΒΓΑ, αν κατεβαίναμε το δρόμο, θα πηγαίναμε για παγωτό στην ΑΓΝΟ. Η παρέα ήταν μονίμως μοιρασμένη, αφού άλλα άρεσαν στους μεν κι άλλα στους δε. Ποτέ όμως δεν χωριστήκαμε για να αγοράσει ο καθένας αυτό που ήθελε. Τσούρμο πηγαίναμε, τσούρμο γυρίζαμε, για να καθίσουμε μετά στο πλατύσκαλο να το απολαύσουμε με την ησυχία μας.

Το δειλινό μας έβρισκε εκεί, να παίζουμε συνήθως τρίλιζα και όταν έπεφτε το σκοτάδι, κρυφτό! Μάταια η μαμάδες και οι γιαγιάδες έβγαιναν στα μπαλκόνια και καλούσαν προσκλητήριο δείπνου. Πού να απαντήσουμε το κλασσικό "έρχομαι" και να φανερωθούμε! Έπρεπε να τελειώσει το παιχνίδι, να ανανεώσουμε το ραντεβού για την επόμενη μέρα, για να μαζευτούμε σπίτι. Εκεί πάνω στη μεγάλη βεράντα, χαζεύοντας τη θέα του λιμανιού με τα ατέλειωτα μικρά φώτα να συναγωνίζονται τη λάμψη του φεγγαριού, μας έπαιρνε ο ύπνος, τις πιο πολλές φορές...

Μακάρι να μπορούσα, να φωνάξω "έρχομαι" και να γυρνούσα το χρόνο πίσω για λίγο, μόνο για ένα παιχνίδι, αν και με την παρότρυνση της Πέτρας μας, μάλλον το κατάφερα με άλλο τρόπο...

Πετράδι μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

Το κείμενο αυτό συμμετέχει στο δρώμενο της Πέτρας "Μια φορά, μια γειτονιά..."


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Ένα λουλούδι, η αφορμή...

Ένα λουλούδι, η αφορμή...



Ένα λουλούδι η αφορμή και η Μαρία μας, η αιτία, που στο "Life images" #22 ζητά να αποτυπώσουμε εικόνες ομορφιάς πολύτιμες κι απλές, όσο και η ζωή!
Έτσι κι εγώ, βγήκα στον κήπο να φωτογραφίσω την ομορφιά που θεωρούμε δεδομένη, αλλά μόνο όταν μας λείψει καταλαβαίνουμε την αξία της...
Το πρώτο ζουμπούλι στο παρτέρι μου χαμογελούσε μέσα στα τόσα άλλα φυτά, που ακόμα δεν άνθισαν, μικρό, γλυκό και πρωτοπόρο, πήρε σκυτάλη από τις μυγδαλιές...


Πιο κει στη γλάστρα, το κόκκινο τριφύλλι μου έδειχνε χαρούμενο τα λευκά του ανθάκια, που φάνταζαν σαν ψεύτικα, τόσο λεπτά και ντελικάτα,


ενώ η πασχαλιά τώρα σιγά - σιγά μοιράζεται ανθούς και ευωδιές.
Λίγο πιο κάτω το δεντρολίβανο, ζητούσε κι αυτό την προσοχή και όχι άδικα...


Πόσο γκρίζο μπορεί να χωρέσει σε τούτη δω τη γωνιά της γης, που φυτά και άνθρωποι ανθίζουν κόντρα σε χαλεπούς καιρούς, σύννεφα και καταιγίδες;...

Μαράκι μου, σ' ευχαριστώ που έγινες αφορμή να κοιτάξω λίγο καλύτερα γύρω μου.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram