Κείμενο: Ιουλία Τζίβα

«Το βιβλίο αυτό είναι μια από εκείνες τις πολύ σπάνιες εκδόσεις για την οποία μπορεί κανείς να πει ότι είναι επείγουσα, έγκαιρη και απολύτως απαραίτητη». Terry Eagleton Τι έφταιξε τελικά; Η απληστία; Οι πολιτικοί; Οι τράπεζες; Εμείς οι ίδιοι; Πολλά έφταιξαν και δύσκολα κάποιος μπορεί να πείσει ότι δεν προσέθεσε κι εκείνος το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της Κρίσης. Όμως όλα αυτά είναι υποσημειώσεις σε ένα μεγαλοπρεπέστερο, σχεδόν μυθολογικό, δράμα. Ένα οικουμενικό έπος οι ρίζες του οποίου ξεκινούν στη Μεγάλη Ύφεση του 1929 προτού επεκταθούν στη δεκαετία του ’70. Τότε ήταν που, όπως οι Αθηναίοι είχαν αναγκαστεί να τρέφουν με απαίσιους «φόρους υποτέλειας» το έγκλειστο στο Λαβύρινθο κτήνος, έτσι κι ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να χρηματοδοτεί τον αδηφάγο Παγκόσμιο Μινώταυρο – τα αμερικανικά ελλείμματα. Τώρα, από τα ερημωμένα μαγαζιά στους δρόμους των ελληνικών πόλεων μέχρι τις μεγαλεπήβολες συζητήσεις στα κέντρα της αμήχανης διεθνούς εξουσίας, όπου και να κοιτάξουμε, βλέπουμε τις επιπτώσεις του θανάσιμου τραυματισμού, εν έτει 2008, του Παγκόσμιου Μινώταυρου. Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος αφηγείται τα πραγματικά αίτια που επέβαλαν την Κρίση σε ολόκληρο τον πλανήτη και τα οποία, αν παραμείνουν κρυφά, ελαχιστοποιούν τις δυνατότητές μας ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι, να πάρουμε τις τύχες του τόπου στα χέρια μας. Το βιβλίο μας καλεί να σκεφτόμαστε οικουμενικά ώστε να μπορούμε να κρίνουμε τα της πολιτείας μας, να δρούμε τοπικά, να βελτιώνουμε ό,τι μπορούμε γύρω μας. Βιογραφικό συγγραφέα Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι καθηγητής οικονομικής θεωρίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προηγουμένως δίδαξε στα πανεπιστήμια του Essex, East Anglia, Cambridge, Glasgow, Louvain και Sydney. Είναι παντρεμένος με τη Δανάη Στράτου και έχει μία κόρη, την Ξένια. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τα: Λεξιλόγιο Κρίσης: Οι οικονομικοί όροι που μας καταδυναστεύουν (Ποταμός, 2011), Modern Political Economics: Making sense of the post-2008 world (με τους J. Halevi και Ν. Θεοχαράκη, Routledge, 2011), Θεωρία Παιγνίων: Η θεωρία που φιλοδοξεί να ενοποιήσει τις κοινωνικές επιστήμες, (Gutenberg, 2007), Πολιτική Οικονομία: Η οικονομική θεωρία στο φως της κριτικής (Gutenberg, 2007), Game Theory: a critical text (με τον S. Hargreaves-Heap, Routledge, 2004), Foundations of Economics (Routledge, 1998) και Rational Conflict (Blackwell Publishers, 1991). ΚΡΙΤΙΚΕΣ «Ο Γιάνης είναι ένας από τους καλύτερους, ευφυέστερους και πιο καινοτόμους οικονομολόγους στον πλανήτη». Steve Keen, συγγραφέας του Debunking Economics «Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας σπάνιος οικονομολόγος: εξειδικευμένος στο να εξηγεί δύσκολες έννοιες, έτοιμος να συμμετέχει στο δημόσιο διάλογο, ικανός να θέτει την επιστήμη του στο ευρύτερο πλαίσιο. Είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε, σίγουρα θα ωφεληθείτε από την αφήγησή του των γεγονότων που οδήγησαν στην Κρίση». Aditya Chakrabortty, The Guardian «Στον πιο ολοκληρωμένο οδηγό στο λαβύρινθο της σύγχρονης οικονομικής κρίσης που έχει γραφτεί ως τώρα, ο Γιάνης Βαρουφάκης σκιαγραφεί το μονοπάτι που οδήγησε από τη μεταπολεμική αμερικανική ηγεμονία στη σημερινή δυσπραγία. Το προκλητικό επιχείρημα του βιβλίου, γραμμένο σε πρόζα ζωντανή και γεμάτη πάθος, είναι ότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε και κάποια άλλη χώρα, δύνανται σήμερα να αποκαταστήσουν, από μόνες τους, τις συνθήκες εύρωστης διεθνούς ανάπτυξης. Είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε, το βιβλίο αυτό θα κρατήσει σε εγρήγορση μέχρι και την τελευταία λέξη την ψυχή και το νου σας. Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος είναι ένα αριστούργημα που θα καταδεικνύει για πάντα τις προκλήσεις της εποχής μας». Gary Dymski, Πανεπιστήμιο της California, Riverside «Εάν θέλετε να μάθετε πόσο σοβαρή είναι η σημερινή Κρίση, διαβάστε αυτό το βιβλίο. Με μεγάλη ευγλωττία, ο Γιάνης Βαρουφάκης επιχειρηματολογεί ότι τα σύγχρονα οικονομικά προβλήματα σχετίζονται με αναδυόμενα ρήγματα στο διεθνές νομισματικό σύστημα. Οι ΗΠΑ (ο Μινώταυρος) κάποτε διαχειρίζονταν το διεθνές νομισματικό σύστημα. Όχι πια. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν υφίσταται πλέον ένας μηχανισμός ανακύκλωσης πλεονασμάτων που να σταθεροποιεί την παγκόσμια οικονομία. Ο “ελέφαντας στο δωμάτιο”, να το πω έτσι, είναι ένας παραπαίων Μινώταυρος…» Shaun Hargreaves-Heap, Πανεπιστήμιο του East Anglia

Το στεφάνι της Πρωτομαγιάς είναι ίσως το μοναδικό, που μας συνδέει άμεσα με την Πρωτομαγιά των παλαιότερων χρόνων αυτής της γιορτής της άνοιξης και της φύσης με τις πανάρχαιες ρίζες, θυμίζοντάς μας πως είμαστε στενά δεμένοι με τη φύση όσο και αν έχουμε απομακρυνθεί από αυτή ζώντας στις πόλεις, χωρίς τη παρουσία του απαραίτητου πράσινου.

Σύμφωνα με την διευθύντρια του κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ανθεκτικό και ευλύγιστο ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Επίσης το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι με κρεμμύδι, αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητας τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών.

Στον αγροτικό χώρο δεν ήταν καν απαραίτητο το στεφάνι. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νεραντζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα, μαζί με λουλούδια. Απαραίτητα ήταν βέβαια μαζί με αυτά και τα αποτρεπτικά του κακού φυτά, όπως το σκόρδο, η τσουκνίδα κ.α.

Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα, αφού έφτιαχναν στεφάνια και σχεδόν δεν έλειπαν από καμιά εκδήλωση δημόσιου, ιδιωτικού ή θρησκευτικού βίου.

Αν θέλετε να φτιάξετε κι εσείς ένα, δεν έχετε παρά να πάρετε:

2 με 3 ευλύγιστα κλαδιά, σε μήκος ανάλογο με το μέγεθος του στεφανιού που θέλετε να φτιάξετε, σπάγκο, ξερό χόρτο δεσίματος ή κλωστή και φυσικά, αγριολούλουδα.

Φτιάχνουμε πρώτα πρώτα το σκελετό από τα ευλύγιστα κλαδιά, που μπορεί να είναι από κλίμα ή λυγαριά ή από οποιοδήποτε κλαδί που λυγίζει χωρίς να σπάει.

Στη συνέχεια, ενώνουμε τις δύο άκρες του κλαδιού και στερεώνουμε με το σπάγκο. Το ίδιο επαναλαμβάνουμε με τα άλλα δύο κλαδιά, τα οποία στερεώνουμε πάνω στο πρώτο με το σπάγκο. Έχοντας έτοιμο το σκελετό, θα αρχίσουμε να τοποθετούμε τα αγριολούλουδα πάνω στον σκελετό, δένοντάς τα με την κλωστή ή το χόρτο δεσίματος.

Θυμηθείτε ότι η υπερβολή εδώ, επιβάλλεται! Όσο πιο πολλά λουλούδια βάλετε, τόσο πιο καλό θα είναι το αποτέλεσμα και για να μη φεύγουμε από την παράδοση, προσθέστε καλού κακού και σκόρδο ή τσουκνίδα, έτσι για την αποτροπή του κακού!...




πηγή πληροφοριών: valentine.gr

Ο Μάης δεν είναι μόνο ο μήνας που σφραγίζει την Άνοιξη. Είναι επίσης μήνας μνήμης και τιμής για τους αγώνες όσων έδωσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν διεκδικώντας το οκτάωρο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Κι αυτοί είναι οι εργάτες του Σικάγο, το ματωμένο πουκάμισο των οποίων έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας, κάνοντας από τότε τις Πρωτομαγιές «κόκκινες», καταλαμβάνοντας σημαντικότατη θέση στην καρδιά και τη ζωή των εργατών.

Η Πρωτομαγιά του 1886 έμελλε να σταθεί ορόσημο για τους αγώνες των εργατών παγκοσμίως, αφού ο ξεσηκωμός των εργατών πνίγηκε στο αίμα. Έτσι τρία χρόνια αργότερα στις 20 Ιουλίου του 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι καθιερώθηκε ως εργατική γιορτή.

Στην Ελλάδα τα εργατικά κινήματα άρχισαν να δημιουργούνται ταυτόχρονα σχεδόν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας καπνού τον 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία πραγματοποιήθηκε στον υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο την Πρωτομαγιά του 1888 στη Δράμα, από τους καπνεργάτες με κύριο αίτημα τις 10 ώρες εργασίας.

Η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε με πρωτοβουλία του Σταύρου Καλλέργη το 1893. Δύο χιλιάδες άτομα διαδήλωναν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Η συγκέντρωση έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και ύστερα από την επιτυχία αυτής της πρώτης εργατικής Πρωτομαγιάς, το 1894 πάρθηκε η απόφαση να γιορταστεί ενωτικά απ’ όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της εποχής. Ομιλητές ήταν οι Π. Δρακούλης, Στ. Καλλέργης, Ε. Μαυροκορδάτος και Δ. Γραμματικός.

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια για να ξαναγιορταστεί η εργατική Πρωτομαγιά. Το 1911 αποφασίστηκε να γιορταστεί στο Μετς με κεντρικό σύνθημα, 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ύπνος. Το 1912 γιορτάστηκε πάλι στο Μετς. Έξι χρόνια αργότερα το 1918 ιδρύθηκε η ΓΣΕΕ και αρκετά Εργατικά Κέντρα. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο σε διάφορες πόλεις πανελλαδικά.

Σ’ ένα όμως θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι, ειδικά για τούτο το μικρό και βασανισμένο τόπο, όπως είναι η Ελλάδα, το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς παίρνει μεγαλύτερη αξία και σημασία, στις μέρες μας, όταν όλα αυτά για τα οποία δεκαετίες αγωνίστηκαν οι εργαζόμενοι, χύνοντας αίμα, έγιναν ή τείνουν να γίνουν, παρελθόν με "ειδικά μέτρα" ...λόγω κρίσης και για χάρη της ...ανάπτυξης!

Ας αναλογιστούμε...



πηγή πληροφοριών: wikipedia.org