Πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει η σιωπή;
Πόσες ελπίδες μπορεί να διαλύσει ο πόνος;
Πόσα αστέρια μπορεί να κρύψει η αυγή;
Πόσα γιατί γεννάει ο φθόνος;
Σήμερα αφέθηκα να περπατώ στα δάση της ψυχής.
Δύσκολος δρόμος, κοφτερές οι πέτρες και σκοντάφτω.
Σήμερα αφέθηκα να τριγυρνώ ολημερίς
στους σκοτεινούς λαβύρινθους για να υπάρχω...
Ταξίδια κάνω στου μυαλού τις διαδρομές
εκεί που ο χρόνος σταματάει
πόρτες που μένουν ανοιχτές
και μόνο το βήμα σου τις προσπερνάει
Τον κύκλο πώς θα αφήσω ανοιχτό
να μπεις στο κέντρο του και να χορέψεις
θρόνο σου φτιάχνω λαμπερό
και κάστρο απόρθητο για ν' αφεντέψεις.
Κι όταν μας βρούνε άσχημοι καιροί
ορθός εσύ πολεμιστή μου
στα χείλη μου προσκύνα τη ζωή
κι απάγκιο βρες μες την ψυχή μου.
.....
Το ποίημα αυτό, ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο Συμπόσιο Ποίησης
της καλή μου φίλης της Αριστέας και του blog της "η ζωή είναι ωραία".
Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!