Σε μήτρα ανθρώπινη γεννιέται θαύμα
σε σώμα ανθρώπινο, γεννιέται κλάμα
πόνος κι αγάπη μαζί δοσμένα
άνθρωπο φτιάχνουν με σάρκα και αίμα.
Ψυχή μου, η μάνα, τον ονομάζει
και τον λατρεύει και τον θαυμάζει
τον ζωγραφίζει με χίλιους τόννους
τον αντρειεύει με χίλιους πόνους...
Παιδί μου, αστέρι μου, κομμάτι εντός μου
ποια δύναμη σ' έφερε τώρα εμπρός μου
να με γεμίζεις, να με αδειάζεις
να με κοιτάς, να με διαβάζεις!
Σε σένα βλέπω το φως του κόσμου
σε σένα δίνω τον εαυτό μου
πνοή η πνοή σου, φωνή η φωνή σου
ζωή, η ζωή και η ύπαρξή σου!
Παιδί μου, ήλιε μου κι αυγερινέ μου
κάτσε κοντά μου λίγο και πες μου,
πώς θα μπορέσεις να με σχωρέσεις
για τον κόσμο που 'φτιαξα, για να παλέψεις;...
---
Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης της Αριστέας
και του blog της "η ζωή είναι ωραία".
Η υποχρεωτική λέξη ήταν, παιδί.
Είναι επίσης αφιερωμένο στις μητέρες όλου του κόσμου, που γιορτάζουν σήμερα!
Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!