Πάλι τη βρήκε το χάραμα να σκέφτεται, όλα εκείνα που λαχταρούσε από παιδί…
Ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο, να γίνει μεγάλη και τρανή, να αποκτήσει χρήμα, δόξα, μεγάλο σπίτι, τραπεζικό λογαριασμό υπολογίσιμο. Είχε τις δυνατότητες, τα προσόντα, τις ευκαιρίες...

Κι όμως τα άφησε για ένα έρωτα, που της άλλαξε τη ζωή. Που την πήρε μαζί του σ’ ένα άλλο όνειρο, πιο μαγικό.
Εκείνος γλυκός, τρυφερός, ονειροπόλος με όψη αρχαίου Έλληνα θεού την παρέσυρε στα δικά του μονοπάτια, που ούτε φανταζόταν πως υπήρχαν. 

Μοναδική του έγνοια, το δικό της χαμόγελο, που τώρα άρχισε να γίνεται λιγάκι προσποιητό, αφού δεύτερες σκέψεις κυρίευαν το μυαλό της. Τα καλοκαίρια ζωγράφιζε τη φύση και το ηλιοβασίλεμα και τα πουλούσε στους τουρίστες και το χειμώνα, έκανε τον καφετζή στο μοναδικό παραδοσιακό καφενείο της πόλης. Ταξιδιάρικο πνεύμα, ανήσυχο, «αναρχικό»! Του αρκούσαν τα απαραίτητα με πρώτο και κύριο εκείνη!...

Ποτέ της δεν κατάλαβε πώς δεν αναζητά περισσότερα, αλλά οι σκέψεις της πάντα διακόπτονταν από μια του ματιά, από ένα του χάδι. Τώρα όμως η ξαφνική συνάντηση με τον παλιό συμφοιτητή με την υψηλή θέση, ήρθε να της θυμίσει όλα όσα είχε αφήσει πίσω....

Ξαφνικά, το παλιό σπίτι με τα ακροκέραμα που ζούσαν και τόσο θαύμασε από την πρώτη στιγμή, της φαινόταν μικρό. Τόσο μικρό, που κάποιες στιγμές ένιωθε να την πνίγει. Μοναδική της διέξοδος, στην προσπάθειά της να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη, η βόλτα με το ποδήλατο, στα πλακόστρωτα δρομάκια και στο μεγάλο δρόμο που ένωνε την πόλη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Λένε, πως τίποτα δεν μπορεί να νικήσει ένα μεγάλο έρωτα, κάποιες φορές όμως, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, έρχονται να του δώσουν ένα δυνατό πλήγμα.
Δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι, άλλο. Η θέση που μια ζωή ονειρευόταν και την άφησε για χάρη του, ήταν διαθέσιμη κι εκείνη αποφάσισε να τη δεχθεί, αφήνοντας πίσω αυτή τη φορά, εκείνον…

Έτσι πέρασε ο καιρός και να, που τώρα πάλι βρισκόταν μπροστά από ένα τζάμι να κοιτά τα φώτα της πόλης να σβήνουν καθώς το χάραμα, την έβρισκε πάλι να παλεύει με τις σκέψεις.

Είχαν περάσει τρία χρόνια και ενώ είχε καταφέρει πολλά απ’ όσα ονειρευόταν, μέσα της το κενό όλο και μεγάλωνε. Τα μάτια, το χαμόγελό του και η ανεμελιά του, της έλειπαν κάθε μέρα και πιο πολύ, τόσο που ούτε που κατάλαβε πως τα βήματά της την οδήγησαν πίσω και βρισκόταν τώρα στην είσοδο της μικρής αυλής, που τα ξερά φύλλα, γέμιζαν με την παρουσία τους.

Συναντώντας ξανά το γελαστό του βλέμμα κατάλαβε, πως αυτό που ήθελε πάντα ήταν τελικά, η ασφάλεια που ένιωθε κοντά του!...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που οργάνωσε η Μαρία μέσα από το blog της mytripssonblog.blogspot.gr. Εκεί, θα δείτε και τη νικήτρια συμμετοχή, που είναι της Αριστέας μας, με την πολύ ενδιαφέρουσα "Νεφέλη" της που άγγιξε την ψυχή όλων!...

Μαρίνα

Από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε δημοψήφισμα, έγινε ο κακός χαμός!
Βροχή τα σχόλια και οι αντιδράσεις. Όχι πως δεν το περίμενα δηλαδή, αλλά πίστευα πως θα είναι περισσότερο μετριοπαθή από αυτά που άκουσα, στο δρόμο, στη γειτονιά μιλώντας με ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ανθρώπους όμως που ψηφίζουν, είτε σκεπτόμενοι, είτε και όχι, βέβαια...
Δεν ξέρω τι γίνεται στη δική σας γειτονιά, στη δική μου πάντως οι αντιδράσεις για το δημοψήφισμα ήταν πολλές και τα επιχειρήματα λίγο πολύ ίδια.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση!!!
Δεν θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, θέλουν να πάρουν την απόφαση άλλοι. Αποποιούνται τις ευθύνες;...
Δεν ξέρω αν καν το συνειδητοποιούν!
Φοβούνται;...
Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή η λογική του "μη χείρον βέλτιστον"!

Αυτό που ξέρω είναι η δική μου απορία. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα γιατί είναι κακό;
Δεν είναι έκφραση Δημοκρατίας; Δεν είναι δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει;
Μας αρέσει να είμαστε λαός άβουλος και έρμαιο όσων θέλουν το θάνατό μας;

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του: "game is over". Εμείς δηλαδή βαλθήκαμε να του αποδείξουμε πως είμαστε τα πιονάκια στο παιχνίδι τους; Βαλθήκαμε να τους αποδείξουμε πως είμαστε χάρτινα ανθρωπάκια, που σκίζονται και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων κατά το δοκούν;

Τι είμαστε τελικά, πολίτες ή λαός; Άνθρωποι ή μαριονέτες;
Φοβόμαστε μη φύγουμε από την Ευρώπη, που μας ρουφά το αίμα και θέλει το θάνατό μας. Τι πάθαμε δηλαδή, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα στο τέλος αγαπά και ταυτίζεται με το θύτη;
Δεν χορτάσαμε από τη "σωτηρία" τους;

Από τη στιγμή που οι εντός και εκτός της χώρας "σωτήρες" κατέστησαν την Οικονομία μας ασταθή, μας εμπαίζουν λέγοντάς μας, πέντε χρόνια τώρα, πως για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να σταθεροποιηθεί πρώτα, αυτή η έρμη η Οικονομία.
Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό;

Είναι σαν ένα τραπέζι τεσσάρων ποδιών, που λείπει το ένα. Ζητάς να βάλει κάποιος το πόδι που λείπει για να σταθεί σωστά κι εκείνος απαντά, όχι, γιατί είναι ασταθές, κόψε και τα υπόλοιπα!!!...
Δεν είναι σχιζοφρενικό, ξέροντας μάλιστα, πως το πόδι που λείπει, κάποιοι "σωτήρες" το πριόνισαν και τώρα αρνούνται να το αποκαταστήσουν;

Μας θέλουν λέει, στο αεροσκάφος της Ευρώπης, γιατί αν ανοίξουμε την πόρτα, αυτό θα πέσει!...
Μας θέλουν όμως, σαν αποσκευές, όχι σαν επιβάτες!!!
Δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε τις αποσκευές;

Ένα εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια νεόπτωχοι (θεόφτωχοι θα πω εγώ) και περισσότεροι από 10.000 νεκροί, δεν είναι αρκετοί για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Μας πέφτει, τόσο βαριά αυτή η τύχη, όσο και η Δημοκρατία;

Μαρίνα

Δύο μέρες πριν, λάβαμε ένα ακόμα e-mail από τον avaaz.org που όπως το έλεγε και ο τίτλος του, μας έκανε να δακρύσουμε...
Όπως όλοι γνωρίζουμε τα δάκρυα δεν βοηθούν! Για το λόγο αυτό, σκεφτήκαμε να μοιραστούμε το μήνυμα με σας έτσι ακριβώς όπως το λάβαμε, όχι μόνο για να γνωρίζετε αλλά και για να βοηθήσετε, αν το κρίνετε απαραίτητο.

Η τροφή δεν είναι μόνο θέμα επιβίωσης και καλής υγείας, αλλά και απόλαυσης. Θέλοντας να μάθουμε τις απόψεις και τις εμπειρίες των φίλων μας food - blogger, συζητάμε μαζί τους για διατροφή και άλλα γαστρονομικά κι εκείνες μας αφιερώνουν μια συνταγή τους...

Πρώτη καλεσμένη η Αθηνά από το CraftCookLove.gr, μια εργαζόμενη σύζυγος και μαμά μιας τετράχρονης κορούλας, που μαγειρεύει, διακοσμεί και οργανώνει τα πάρτι της μικρής της και όλα αυτά τα μοιράζεται μαζί μας στην ιστοσελίδα της.

Διαβάστε τι μου είπε...

Η σημερινή κατασκευή - μεταμόρφωση, ήρθε να καλύψει την ανάγκη ενός πορτατίφ, στο επίσης diy κομοδίνο.
Αφορμή στάθηκε η πρόσκληση - πρόκληση της φίλης Αριστέας, που μέσα από το blog της, "η ζωή είναι ωραία" ζητούσε από τους φίλους της να συμμετέχουν σε ένα διαγωνισμό "μεταμόρφωσης" αντικειμένων με τίτλο "Άλλαξέ το!"...

Έτσι άρχισα να κοιτάω γύρω μου τα αντικείμενα με ...άλλο μάτι και μόλις το βλέμμα σταμάτησε στην παλιά μηχανή του κιμά της γιαγιάς, που ήταν ξεχασμένη σε ένα ντουλάπι, η ιδέα να μετατραπεί σε μηχανή φωτός, ήρθε αστραπιαία!
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Χρειάστηκαν τα υλικά για πορτατίφ (όλο το σετάκι που οι σύζυγοι συνήθως γνωρίζουν) και ένα spray χρυσής μπογιάς (έγινε τελικά αγαπημένο) για να "ανέβει" λιγάκι αισθητικά.

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, σας παρουσιάζουμε μια ομαδική εικαστική έκθεση που ξεκίνησε από τις 18 του μήνα και θα διαρκέσει ως τις 25 Ιουνίου, στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι.

Τίτλος της έκθεσης "It coulde be Me - It could be You".

Σ' ένα κόσμο όπου μαίνονται οι συγκρούσεις σε διάφορα μέρη και με αριθμό προσφύγων που ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ ξενοφοβία εξαπλώνεται δραματικά, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες, που συμμετέχουν στην έκθεση, τιμούν τη δύναμη αλλά και το κουράγιο εκατομμυρίων ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, είτε λόγω του πολέμου, είτε λόγω παραβιάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η έκθεση αυτή και το μήνυμα, που δίνει με τον τίτλο της, μας καλεί να αναλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε πως ο καθένας από μας, θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση ενός πρόσφυγα. Βλέπετε η μόνη μας διαφορά από αυτούς τους ανθρώπους, είναι ο τόπος που ζούμε. Είναι άνθρωποι σαν όλους μας και το μόνο που ζητούν είναι ένα κομμάτι γης όπου δεν θα κινδυνεύουν εκείνοι και οι οικογένειές τους, κάτι που το δικαιούνται όλοι.

Τα έργα της έκθεσης είναι από καλλιτέχνες, που ζουν στην Ελλάδα και κάποιοι από αυτούς είναι και οι ίδιοι πρόσφυγες.

Τα έσοδα της έκθεσης (τα έργα πωλούνται) θα διατεθούν κατά τα 2/3 στη στήριξη των προσφύγων, από τους ίδιους τους καλλιτέχνες.

Η επιμέλεια της έκθεσης έγινε εθελοντικά από τον Χρήστο Τόλη.

Οι Καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι:

John Bicknell

EseK_One (Βασίλης Έσεκ)

Jamal Ahmed

Moiz Salman

Naimat Hassan

NAR

N_Grams

Serwan Sofi

Παναγιώτης Βελιανίτης - Χρήστος Τόλης

Έλλη Βέλλιου

Νίκος Γιαβρόπουλος

Νατάσσα Ιωάννου

Κώστας Λάβδας

Στεφανία Μιζάρα

Μαρίτα Νιάκαρου

Παντελής Τσομπάνογλου

Παναγής Χρυσοβέργης


Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Χώρος: Προαύλιο αίθουσας - Μηχανουργείο (Δ12)
Ώρες λειτουργίας: 17:00 - 22:00 καθημερινά

Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με:Καίτη Κεχαγιόγλου, Υπεύθυνη Τομέα Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, e-mail: kehayioy@unhcr.org


Οι πληροφορίες προέρχονται από τις ιστοσελίδες: unhcr.gr (Ελληνικά) / unhcr.org (Αγγλικά)
unhcr.gr/refugeestories / 1againstracism.gr / technopolis-athens.com


Κείμενο: to e-periodiko mas

Οι "Ιστορίες της Νύχτας" όπως και οι "Ιστορίες του Καφενέ" μου έδωσαν την αφορμή να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και να με γνωρίσουν κι εκείνοι.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και την καθημερινότητά μου, σ' ότι αφορά το blogging κατέλαβε η αγαπημένη όλων σας Αριστέα που μέσα από την ιστοσελίδα της "η ζωή είναι ωραία", μας παρασύρει όμορφα και δημιουργικά σε δρώμενα έκφρασης, που όλοι αγαπάμε.

Για τη συμμετοχή μου στις "Ιστορίες της Νύχτας", κληρώθηκα και παρέλαβα χειροποίητα δωράκια ανεκτίμητης αξίας για μένα, από την Αριστέα.

Δεν θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου και τα αντικείμενα, όταν μάλιστα συνέπεσε η ημέρα της παραλαβής τους με την αναγγελία της νικήτριας κατασκευής του "Άλλαξέ το", (που ήταν η δική μου), την οποία θα δείτε (υπόσχομαι) σε επόμενη ανάρτηση.


Προσεγμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες το όμορφο πακέτο έκρυβε δύο κομψά έργα τέχνης, που με μάγεψαν με την πρώτη ματιά...

Ένα πανέμορφο μπουκάλι "ζωγραφισμένο" με την τεχνική του decoupage και ένα σαπουνάκι (με την ίδια τεχνική), που αν δεν το μυρίσεις δεν καταλαβαίνεις τι είναι. Νομίζεις ότι είναι ζωγραφιστή πορσελάνη...

Σας τα δείχνω και στη θέση που πήραν στο χώρο μου...



Τα ποτήρια που είχα φτιάξει πριν από καιρό (θα σας τα δείξω σε επόμενη ανάρτηση κι αυτά) με υγρό χρυσό, συντροφεύουν άριστα το περίτεχνο μπουκάλι...


Κι επειδή με τίποτα δεν θα βάλω το σαπουνάκι μου στο μπάνιο, κινδυνεύοντας να το ...χάσω, το έβαλα να κάνει παρέα στο ρετρό αυτοκίνητο και στη μπάλα από χάρτινα τριανταφυλλάκια. Έτσι θα το χαίρομαι περισσότερο και θα μπερδεύω και όσους το δουν...

Το μόνο που θα κρατήσω για μένα είναι η κάρτα με το μήνυμα και τις ευχές της Αριστέας...

Αριστέα μου, σ' ευχαριστώ για μια ακόμα φορά, για τα δωράκια σου και για την ευκαιρία, που μου έδωσες να δημιουργήσω και να συμμετέχω στα δρώμενά σου.

Με όλη μου την αγάπη
Μαρίνα

Οι ελέφαντες, αυτά τα ογκώδη και τόσο έξυπνα ζώα, είναι πολύ κοντά στον άνθρωπο, τόσο όσο και οι πίθηκοι. Οι άνθρωποι όμως τους σκοτώνουν, σε σημείο αφανισμού.

Ίσως μέχρι τώρα κανείς μας να μη γνώριζε, πως οι ελέφαντες έχουν πλήρη επίγνωση του θανάτου τους. Καταλαβαίνουν δηλαδή ακριβώς τι συμβαίνει και σε αυτούς και στις οικογένειές τους. Μάλιστα αναγνωρίζουν τα κόκαλα άλλων και μπορούν να κλαίνε ώρες πολλές πάνω τους...

Σε μια αγέλη, η λαθροθηρία μπορεί να αποβεί εξοντωτική, από τη στιγμή που θα κάνει ακόμα και είκοσι χρόνια, για να συνέλθει!

Το τραγικό είναι πως σκοτώνονται 100 ελέφαντες κάθε μέρα, με εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Κάποιες φορές τους πυροβολούν από ελικόπτερα, πετσοκόβουν τα πρόσωπά τους με ματσέτες ενώ συχνά είναι ακόμα ζωντανοί, με μοναδικό στόχο το ελεφαντόδοντο. Λέγεται πως όλη αυτή η θηριωδία διαπράττεται από τις ίδιους που χρηματοδοτούν κάποιες από τις πιο επικίνδυνες τρομοκρατικές οργανώσεις στον κόσμο.

Πρόσφατα ευτυχώς, η Κίνα ανακοίνωσε ότι θα καταργήσει σταδιακά (βέβαια) αυτή τη βιομηχανία, ενώ σε έντεκα πολιτείες των ΗΠΑ, υπάρχει νομοθεσία που ζητά την απαγόρευση του εμπορίου του ελεφαντόδοντου.

Βλέπετε το κυνήγι των ελεφάντων είναι πολύ επικερδές, ειδικά όσο λιγοστεύουν, τόσο η τιμή του ελεφαντόδοντου εκτινάσσεται στα ύψη. Μόνο η Μοζαμβίκη μέσα σε 5 χρόνια έχασε το μισό πληθυσμό των ελεφάντων που είχε. Αν αυτό συνεχιστεί με τέτοιο ρυθμό, σε λίγο περισσότερο από μια δεκαετία, είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχουν πλέον άγριοι ελέφαντες!

Αν δεν κάνουμε κάτι για να εμποδίσουμε τον αφανισμό τους, τότε οι αφρικανικοί ελέφαντες θα χαθούν για πάντα.

Ένας πολύ καλός τρόπος για να σταματήσει αυτό το επικίνδυνο για την ύπαρξή τους εμπόριο, είναι να βοηθήσουμε να σταματήσει η ζήτηση. Στη γλώσσα του εμπορίου, όσο υπάρχει ζήτηση, θα υπάρχει και προσφορά, επομένως όταν σταματήσει η ζήτηση υπάρχει σοβαρή ελπίδα να σταματήσει και όλη αυτή η θηριωδία, που απειλεί να εξαφανίσει αυτά τα συμπαθέστατα ζώα από τον πλανήτη.

Δημήτριος Ελ Χούρι και Χαγκόπ Πακραντουνιάν μιλούν στα "Επίκαιρα" για την έκρυθμη κατάσταση σε Λίβανο και Συρία, αλλά και για τη θέση των ελληνορθόδοξων χριστιανών.




Συνέντευξη στην Ελένη - Βασιλική Μπαμπαλιούτα


Τα "Επίκαιρα" απευθύνθηκαν σε δυο ηγετικά πρόσωπα του Λιβάνου, που ζουν άμεσα την τραγωδία στη Μέση Ανατολή και τη γνωρίζουν από πρώτο χέρι. Πρόκειται για τον ελληνορθόδοξο πρόεδρο του κόμματος της Εγγύς Ανατολής Ροντρίγκ (ελληνιστί Δημήτριος) Ελ Χούρι και τον Αρμένιο πρόεδρο του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας (TASNAK) και βουλευτή Χαγκόπ Πακραντουνιάν. Οι απαντήσεις τους παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ποια είναι η κατάσταση των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων στη Συρία και στον Λίβανο, ιδιαίτερα των Ελληνορθοδόξων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων;
Οι Σύριοι εγκαταλείπουν τα ιστορικά εδάφη τους στο βόρειο Ιράκ και στη βόρεια Συρία και έρχονται στο Λίβανο για να μετακινηθούν στην Ευρώπη. Αναγκάστηκαν τον τελευταίο μήνα, να εγκαταλείψουν τα χωριά τους μετά την απαγωγή 137 Ασσυρίων. Ορισμένοι από τους Ασσύριους αποφάσισαν να πολεμήσουν κάτω από την αιγίδα των τοπικών Κουρδικών δυνάμεων στη βόρεια Συρία.

Η Ελληνορθόδοξη κοινότητα υποφέρει επίσης. Προσπαθεί τώρα να οργανωθεί πολιτικά, μετά από μια μακρά περίοδο χάους. Υπάρχουν φωνές που ζητούν την οργάνωση μιας "Ειδικής Στρατιωτικής Άμυνας" στις Ελληνορθόδοξες περιοχές της Συρίας. Στην Εντέλμπ, μετά από μια εισβολή της Al Nusra, ο ελληνορθόδοξος ιερέας απήχθησαν και μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Διαβάζουμε επίσης στον Τύπο ότι πολλοί Αρμένιοι εγκαταλείπουν τη Συρία και μεταβαίνουν στο Ερεβάν. Πρέπει να πολεμήσουμε για να υπάρξουμε. Αυτή η γη είναι δική μας και δεν θα την αφήσουμε ποτέ, σε οποιονδήποτε. Είναι των Αγίων μας, του Θεού μας. Ποτέ δεν θα την εγκαταλείψουμε.

Κύριε Πακραντουνιάν, ο Λίβανος είναι γειτονική χώρα της Συρίας και επηρεάζεται άμεσα από τον πόλεμο, που μαίνεται εκεί, για πάνω από τρία χρόνια. Υπάρχει κίνδυνος οι εντάσεις μεταξύ των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων στη Συρία, ιδιαίτερα μεταξύ σουνιτών και σιϊτών, να διαχυθούν στο Λίβανο;
Ο Λίβανος έχει το μεγαλύτερο σύνορο με τη Συρία και επηρεάζεται περισσότερο από τους Σύρους πρόσφυγες, που φτάνουν σήμερα το ένα εκατομμύριο. Για μια μικρή χώρα όπως είναι ο Λίβανος, οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μεγάλοι και οδηγούν σε άνευ προηγουμένου πίεση στην οικονομία και τις υποδομές του. Ο Λίβανος και η Συρία συνδέονται μεταξύ τους με γεωγραφικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς και η κατάσταση στη Συρία, επηρεάζει αρνητικά το Λίβανο.

Από άποψη ασφάλειας, υπάρχει απειλή στις συνοριακές πόλεις μεταξύ Λιβάνου και Συρίας, όπως έχουμε δει κατά καιρούς τους προηγούμενους μήνες, κατά τους οποίους υπήρξαν απαγωγές και αψιμαχίες με τον συριακό στρατό. Τόσο όμως ο στρατός του Λιβάνου, όσο και της Συρίας είναι παρόντες στα σύνορα για να προστατεύουν το λαό των δύο χωρών από εισβολή ακραίων τρομοκρατών. Βέβαια και πριν τη συριακή κρίση, ο Λίβανος αντιμετώπιζε προβλήματα ασφαλείας. Και οι απειλές παραμένουν.

Δεν θα μπορούσα όμως να πω πως οι απειλές αυτές, προέρχονται από εντάσεις μεταξύ θρησκευτικών κοινοτήτων. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ακραίοι στο Λίβανο, ο αριθμός τους όμως είναι πολύ μικρός. Η πλειονότητα των πολιτών του Λιβάνου πιστεύει στην ειρηνική συνύπαρξη και είμαστε περήφανοι ότι ζούμε σε μια συναινετική δημοκρατία, στο πλαίσιο της οποίας όλα τα δόγματα και οι θρησκείες προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας και κανένα δόγμα δεν προσπαθεί να "ακυρώσει" το άλλο.

Ας μη ξεχνάμε ότι ο Λίβανος δοκιμάστηκε από μια σεχταριστική σύγκρουση δεκαπέντε ετών και οι πληγές επουλώνονται ακόμη. Τα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου και οι ηγέτες των δογμάτων και των θρησκειών δεν θα ήταν τόσο απρόσεκτοι ώστε να επιτρέψουν να βυθιστεί και πάλι η χώρα σε εμφύλιο πόλεμο.

Ποια είναι η κατάσταση και η στάση των μικρότερων εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων του Λιβάνου;
Ο Λίβανος είναι μικρός ως χώρα και άνοιξε την αγκαλιά του και καλωσόρισε ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος και από κάθε εθνική και θρησκευτική μειονότητα. Δεν είναι διαδεδομένες στο Λίβανο οι διακρίσεις φυλετικού, εθνικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Αντιθέτως υπάρχει πνεύμα αλληλεγγύης και βοήθειας προς όλους όσους έχουν ανάγκη και προσέρχονται στη χώρα μας ως πρόσφυγες, διαφεύγοντας από αδικίες και δεινά. Υπάρχουν όμως πάντα οι λίγοι που γίνονται εμπόδιο, κάνουν διακρίσεις και παρεμποδίζουν τη θρησκευτική και εθνική ανοχή. Η Λιβανική όμως κοινότητα και οι αρχές που τη συνέχουν είναι ισχυρότερες, δεν μπορεί να διασαλευτούν από αυτές τις μικρές εξαιρέσεις. Οι μικρότερες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες στο Λίβανο, έχουν τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα και η ύπαρξή τους δεν απειλείται από καμιά άλλη ομάδα. Οι μικρές εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες στο Λίβανο, είναι ασφαλείς.

Την 24η Απριλίου ήταν η επέτειος των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Νεότουρκους. Πολλοί από τους λίγους Αρμενίους που επέζησαν βρήκαν καταφύγιο στη Συρία και το Λίβανο. Αντιμετωπίζουν τώρα οι Αρμένιοι διώξεις από τους φανατικούς ισλαμιστές στη Συρία;
Το έτος αυτό συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την Αρμενική Γενοκτονία, κατά την οποία χάθηκαν κάτω από την τουρκική βία περισσότεροι από ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι. Οι Έλληνες, οι Ασσύριοι και πολλές άλλες μειονότητες δοκιμάστηκαν από τις φρικαλεότητες της τουρκικής διακυβέρνησης. Ακόμη και σήμερα μπορούμε να δούμε τις διακρίσεις εναντίον αυτών των μειονοτήτων στην Τουρκική Δημοκρατία.

Τώρα όμως βλέπουμε να διαπράττονται νέες φρικαλεότητες στη Συρία και το Ιράκ, όχι μόνο εναντίον των χριστιανών, αλλά κατά όλων εκείνων που συνυπήρχαν αρμονικά σ' αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Οι Αρμένιοι όπως και όλοι οι πολίτες της Συρίας, αντιμετωπίζουν διώξεις και απειλούνται από τους φανατικούς στη Συρία και το Ιράκ. Ο φανατισμός δεν στοχοποιεί ένα μέρος μόνο του πληθυσμού. Ο φανατισμός είναι αρρώστεια που με τη διεθνή σιωπή και παροχή όπλων μετατρέπεται σε θανάσιμη επιδημία και υπερβαίνει τα συμφέροντα των παγκόσμιων δυνάμεων.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο φανατισμός και ο εξτρεμισμός δεν μπορεί να αποτελούν μέρος συμφερόντων καμιάς χώρας του πολιτισμένου κόσμου, ούτε βλάπτουν μόνο ένα μέρος της κοινωνίας. Δημιουργούν αναρχία και αποτελούν κίνδυνο για ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα.

Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί σε Συρία, Ιράκ και Λίβανο;
Στη Συρία και το Ιράκ η κατάσταση ασφαλείας επηρέασε δραματικά τους ελληνορθόδοξους χριστιανούς. Στοχοποιήθηκαν όπως και κάθε άλλη ομάδα του συριακού λαού και υφίστανται, δυστυχώς, την ίδια τύχη. Στο Λίβανο, όπως ανέφερα προηγουμένως, όλα τα δόγματα συνυπάρχουν, έχουν τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα και ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Στο Λίβανο το υπάρχον σύστημα δεν θα υποχωρήσει κάτω από την πίεση και οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί, θα συνεχίσουν να ζουν ασφαλείς και ελεύθεροι, όπως και κάθε άλλο δόγμα, χωρίς την παραμικρή διάκριση ή διωγμό.

Τον Οκτώβρη του 1925 γεννιέται στην Ξάνθη, μια ξεχωριστή μουσική προσωπικότητα, που έμελλε να μαγέψει με τη μουσική του το κοινό σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική. Ο Μάνος Χατζηδάκις, γιος του Γεωργίου Χατζηδάκι και της Αλίκης Αρβανιτίδου, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μουσική ιδιοφυΐα, χαράζοντας μια χρυσή πορεία στην μουσική σκηνή.

Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων χρόνων με την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν, ενώ παράλληλα εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Το 1932 μετά το χωρισμό των γονιών του, εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα και την αδελφή του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938 ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα του σε αεροπορικό δυστύχημα, αλλά και η αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θα φέρουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες στην οικογένειά του, αναγκάζοντάς τον να εργαστεί ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκοκόμου και βοηθός νοσοκόμου στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Δεν εγκαταλείπει όμως τις μουσικές σπουδές του και παρακολουθεί ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 43. Παράλληλα φοιτά στη σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως αυτές τις σπουδές, δεν θα τις ολοκληρώσει ποτέ.

Είναι η εποχή που γνωρίζεται με ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενους όπως ο Γ. Σεφέρης, ο Ο. Ελύτης, ο Α. Σικελιανός, ο Ν. Γκάτσος και ο Γ. Τσαρούχης. Συμμετέχοντας ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της Ε.Π.Ο.Ν. (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων του ΕΑΜ) γνωρίζεται με το Μίκη Θεοδωράκη και συνδέονται από τότε με δυνατή φιλία.

Η πρώτη του εμφάνιση στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι γίνεται το 1944, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν στο έργο "Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολωμού. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης ο 19χρονος Μάνος θα πάρει μαθήματα υποκριτικής αν και τελικά μετά και από προτροπή του Καρόλου Κουν, θα αφοσιωθεί στη μουσική. Η συνεργασία του αυτή με το Θέατρο Τέχνης, θα κρατήσει 15 ολόκληρα χρόνια, γράφοντας μουσική για παραστάσεις όπως ο "Γυάλινος Κόσμος" (1946), "Αντιγόνη" (1947), "Ματωμένος Γάμος", "Λεωφορείο ο Πόθος" (1948), "Ο θάνατος του Εμποράκου" (1949) κ.α.

Η πρώτη του δουλειά για τον κινηματογράφο, είναι για την ταινία "Αδούλωτοι σκλάβοι" το 1946. Είναι η εποχή που ο Μάνος Χατζηδάκις γνωρίζεται με το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος που θα κατανοήσει την αξία του, μελετώντας το σε βάθος.

Το 1950 θα γίνει ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, παρουσιάζοντας τα τέσσερα μπαλέτα του: "Μαρσύας" (1950), "Έξι λαϊκές ζωγραφιές", "Το καταραμένο φίδι" (1951), "Ερημιά" (1958). Την ίδια χρονική περίοδο η Μαρίκα Κοτοπούλη, θα του ζητήσει να συνθέσει μουσική για τις "Χοηφόρους" από την "Ορέστεια" του Αισχύλου (1950), για να ακολουθήσουν η "Μήδεια", οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957), ο "Κύκλωπας", οι "Όρνιθες" (1959), και οι "Βάκχες" (1962). Το 1950 συνεργάζεται και με τον Άγγελο Σικελιανό για να συνθέσει μουσική για την τραγωδία του "Ο Θάνατος του Διγενή".

Το 1959, παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκυ Θεοδωράκη, αφού ενορχήστρωσε και ηχογράφησε ο ίδιος το έργο του Μίκυ "Επιτάφιος" με τη Νάνα Μούσχουρη.

To 1960 του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο 2ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) για τα τραγούδια, το "Κυπαρισσάκι" και "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, ενώ απέσπασε και το βραβείο για τη μουσική στην ταινία του Ν. Κούνδουρου "Ποτάμι", στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Την ίδια χρονιά έγραψε "Τα Παιδιά του Πειραιά" για την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν που έκανε το γύρω το κόσμου και αγαπήθηκε όσο κανένα, χαρίζοντάς του και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού (1961). Συγχρόνως συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα, "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ακόμα ταινίες όπως, "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα" κ.α.

Το 1961 θα πάρει το Β' βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού για το τραγούδι "Κουρασμένο παλληκάρι", ενώ το πρώτο δόθηκε στον καλό του φίλο Μίκη Θεοδωράκη για την "Απαγωγή".

Ένα χρόνο μετά (1962) ο Μ. Χατζιδάκις χρηματοδοτεί τον "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα. Είναι η χρονιά της "Οδού Ονείρων" της ιστορικής μουσικοθεατρικής παράστασης, που ανέβηκε τον Ιούνιο αυτής της χρονιάς στο θέατρο "Μετροπόλιταν" στην Αθήνα. Επρόκειτο για ένα είδος μιούζικαλ ή επιθεώρησης με μια σειρά από νούμερα, τραγούδια και χορευτικά δρώμενα. Τα τραγούδια και η μουσική ήταν του Μάνου και αργότερα κυκλοφόρησε και βινύλιο με αυτά, με τον ομώνυμο τίτλο. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές που ερμήνευαν τραγούδια αναφέρουμε ενδεικτικά, το Δημήτρη Χορν, τη Μάρω Κοντού, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Ζωή Φυτούση και το Λάκη Παππά. Ήταν μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ και την παρακολούθησαν πολλές καλλιτεχνικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο.

Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66), δίνοντας στη διετία της λειτουργίας της 20 συναυλίες με πρεμιέρες 15 έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο έρχεται και η συνεργασία του Μάνου με τον Μωρίς Μπεζάρ και οι "Όρνιθες" θα ανέβουν με τα "Μπαλέτα του 20ου Αιώνα" στις Βρυξέλλες.

Το 1966 με τον Ζυλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη θα βρεθεί στην Αμερική για να ανεβάσει στο Broadway τη θεατρική διασκευή του "Ποτέ την Κυριακή" με τίτλο "Illya Darling". Εκεί θα έρθει σε επαφή με την αμερικανική ποπ και ροκ μουσική σκηνή και θα ηχογραφήσει ένα κύκλο τραγουδιών με τον τίτλο "Reflections" σε συνεργασία με το συγκρότημα "New York Rock and Roll Ensemble". Είναι η εποχή που παράλληλα θα ηχογραφήσει το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" στην πασίγνωστη συμφωνική του μορφή.


Επιστρέφοντας στην Αθήνα, το 1972, ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο "Πολύτροπο" επιδιώκοντας μια τελετουργική παράσταση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία, όπως ο ίδιος είχε πει.
Το 1975 και για δύο χρόνια διορίζεται αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ενώ παράλληλα και μέχρι το 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα ως Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας και Διευθυντής του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν και όχι άδικα πως το Τρίτο Πρόγραμμα ξεκίνησε ουσιαστικά μαζί του αφού σε συνεργασία με μια ομάδα νέων ταλαντούχων δημιουργών, γίνεται σημείο αναφοράς για την ελληνική ραδιοφωνία. Με πρόγραμμα που αγαπήθηκε από όλες τις ηλικίες ακροατών, αποτέλεσε το μοναδικό ραδιόφωνο του είδους στην Ελλάδα, έχοντας πιστό κοινό, ακόμα και παιδιά, αφού η αγαπημένη εκπομπή "εδώ Λιλιπούπολη", θα εκτοξεύσει τη δημοτικότητα του σταθμού στα ύψη.

Παράλληλα (1979) καθιερώνει τις "Μουσικές Γιορτές" στα Ανώγεια της Κρήτης με τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια, εγκαινιάζει τον "Μουσικό Αύγουστο" στο Ηράκλειο (1980) και διοργανώνει αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα (1981- 1982).

Το 1985 εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό "Τέταρτο", στο οποίο καταγράφονται τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα, μέσα από τις πολιτικές διαστάσεις τους, ενώ δημιουργεί την πρώτη ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα ("Σείριος") έχοντας ως σκοπό την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και μουσικών δημιουργών, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν εμπορικά κριτήρια. Την ίδια εποχή παρουσιάζει έργα και καλλιτέχνες που ο ίδιος επιλέγει στη μπουάτ "Σείριος" το σημερινό "Ζουμ".

Το 1989 θα ιδρύσει την Ορχήστρα των Χρωμάτων για να παρουσιάσει με πρωτότυπο τρόπο έργα κλασσικών και σύγχρονων συνθετών. Την ορχήστρα αυτή, τη διηύθυνε ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του και έδωσαν συνολικά 20 συναυλίες και 12 ρεσιτάλ ελληνικού αλλά και διεθνούς ρεπερτορίου. Λίγο πριν πεθάνει το 1991 σε συνεργασία με το Δήμο Καλαμάτας διοργανώνει τους "Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας" και τρία χρόνια αργότερα το 1994 στις 15 Ιουνίου, φεύγει από τη ζωή από οξύ πνευμονικό οίδημα.
Το έργο του Μάνου Χατζηδάκι είναι μεγάλο και πολύπλευρο και τα λόγια φτωχά για να το αποδώσουν. Για πολλούς από μας, είναι ένας σπουδαίος συνθέτης που μας μεγάλωσε με τη Λιλιπούπολη, για κάποιους άλλους είναι ο συνθέτης των Παιδιών του Πειραιά, όλους όμως θα μας συντροφεύει με το πνεύμα του, στη δική μας οδό ονείρων.

Η πλήρης εργογραφία του Μάνου Χατζηδάκι βρίσκεται στο επίσημο site του hadjidakis.gr.
Πληροφορίες: wikipedia.org, sansimera.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Μια εύκολη συνταγή για την αγαπημένη πολλών, τούρτα black forest, έχουμε σήμερα για σας. Αφορμή, στάθηκαν κάποια γενέθλια και η αγάπη της εορτάζουσας, στη συγκεκριμένη. Μια εύκολη και ελαφριά σε θερμίδες συνταγή που σκεφτήκαμε, έφερε κατά κοινή ομολογία όσων τη δοκίμασαν, το επιθυμητό αποτέλεσμα, που μοιραζόμαστε σήμερα μαζί σας.

Αν θελήσετε να τη φτιάξετε, εδώ είναι τα υλικά που θα χρειαστείτε:

Για το παντεσπάνι
3/4 φλυτζ. τσαγιού, ελαιόλαδο
2 φλυτζ. τσαγιού ζάχαρη
2 φλυτζ. τσαγιού, κρύο νερό
3 κουτ. σούπας ξύδι
6 κουτ. σούπας κακάο
1 κουτ. γλυκού αλάτι
2 βανίλιες
3 και 1/4 φλυτζ. τσαγιού αλεύρι
2 κουτ. γλυκού σόδα

Για τη γέμιση και το γαρνίρισμα
1 πακέτο garni Γιώτης (το οικογενειακό με τα δύο φακελάκια)
250 gr κομπόστα βύσσινο
λίγη τριμμένη κουβερτούρα

Πώς θα τη φτιάξετε:
Ξεκινήστε με το παντεσπάνι, που θα βάλετε σε στρογγυλό σκεύος, διαμέτρου 26 εκ. Πριν ξεκινήσετε, μετρήστε το ανάλογο χαρτί ψησίματος, το οποίο θα βρέξετε και θα στύψετε καλά. 

Στη συνέχεια θα το απλώσετε στο σκεύος, προσέχοντας να εφαρμόσει καλά στα τοιχώματα...
Κατόπιν, χτυπάτε μαζί το λάδι, τη ζάχαρη, το ξύδι, το νερό και τη βανίλια.
Στη συνέχεια προσθέστε το αλεύρι (κοσκινισμένο) με τη σόδα, το αλάτι και το κακάο (κοσκινισμένο επίσης).

Ψήστε ακριβώς για 45 λεπτά, σε μέτριο φούρνο. Αφού το βγάλετε από το φούρνο, θα το βγάλετε με τη βοήθεια του χαρτιού (που περισσεύει) από το σκεύος και θα το αφήσετε πάνω σε σχάρα να κρυώσει. Μόλις κρυώσει αρκετά, αφαιρέστε το χαρτί και με ένα μεγάλο μαχαίρι, χωρίστε το σε δύο κομμάτια.

Στραγγίζετε στη συνέχεια την κομπόστα και με το σιροπάκι της, μουσκέψτε τα δύο κομμάτια από το παντεσπάνι. Αν θέλετε προσθέστε λίγο κονιάκ (1 κουτ. του γλυκού) στο σιρόπι.

Στη συνέχεια, ετοιμάστε σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου ξεχωριστά, τα δύο φακελάκια garni. Στο περιεχόμενο του πρώτου, προσθέστε την κομπόστα βύσσινο και ανακατέψτε καλά. Μην ξεχάσετε να κρατήσετε μερικά βυσσινάκια για το ντεκόρ της επιφάνειας. 

Ήρθε η ώρα να "στήσετε" την τούρτα σας. Κάτω, το ένα κομμάτι μουσκεμένο παντεσπάνι, έπειτα την κρέμα με τα βύσσινα και μετά το δεύτερο κομμάτι. Καλύψτε όλη την τούρτα με το περιεχόμενο του δεύτερου φακέλου garni, σκορπίστε τα βύσσινα που κρατήσατε και πασπαλίστε με την τριμμένη κουβερτούρα. 



Η σπιτική σας black forest, είναι έτοιμη να την απολαύστε!
Καλή επιτυχία!!

Πολλά έχουμε κατά καιρούς ακούσει για το αλουμίνιο και τις επιπτώσεις του στην υγεία μας, με τελευταία και πιο ανησυχητική την ενοχή του ως παράγοντας για τη νόσο Αλτσάχιμερ στους ανθρώπους. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πως ενδέχεται να συνδέεται και με την άνοια, αλλά και τη μείωση κατά 40% του πληθυσμού των μελισσών στις Η.Π.Α.

Μέχρι τώρα οι ειδικοί πίστευαν πως η μείωση του πληθυσμού των μελισσών έχει άμεση σχέση με την έλλειψη λουλουδιών και με τα εντομοκτόνα καθώς και με τις επιθέσεις από παράσιτα. Οι βιολόγοι του Πανεπιστημίου του Keele και του Πανεπιστημίου του Sussex όμως αποφάσισαν να ερευνήσουν, αν το αλουμίνιο που αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα (αν όχι τον πιο σημαντικό) μόλυνσης του περιβάλλοντος, θα μπορούσε να έχει σχέση με την εξαφάνιση αυτού του τόσο χρήσιμου εντόμου.

Μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS ONE, αναφέρει πως η περιεκτικότητα του μετάλλου αυτού, σε νύμφες μελισσών κυμαίνονταν από 13 ως 193 ppm (μέρη ανά εκατομμύριο). Με δεδομένο ότι στους ανθρώπους η μόλυνση του εγκεφάλου με αλουμίνιο σε ποσοστό άνω των 3 ppm, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παθολογική και πιθανώς ως αιτία για νευροεκφυλιστικές νόσους όπως η νόσος του Αλτσχάϊμερ.

Μια σειρά από ανθρώπινες δραστηριότητες σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως η καύση των ορυκτών καυσίμων που έχει σαν αποτέλεσμα την "όξινη βροχή" και η εξόρυξη των μεταλλευμάτων αλουμινίου συνέβαλαν καθοριστικά στη βιολογική διαθεσιμότητα αυτής της ουσία, έχοντας σαν αποτέλεσμα ψάρια, δέντρα, καλλιέργειες και άνθρωποι να έχουν επηρεαστεί από το αλουμίνιο. Τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους δείχνουν ότι οι μέλισσες δεν έχουν δυστυχώς ανοσία σ' αυτή την αυξανόμενη επικράτηση του αλουμινίου.

Οι μετρήσεις που έγιναν στη Βραζιλία, έδειξαν πως η γύρη είναι πολύ μολυσμένη με αλουμίνιο. Ο καθηγητής Chris Exley, θα πει "το αλουμίνιο είναι γνωστή νευροτοξίνη, που επηρεάζει τη συμπεριφορά στα ζωικά μοντέλα, όπως οι μέλισσες και τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η ουσία μπορεί να παίξει ρόλο στη μείωση του πληθυσμού των μελισσών".
"Ψάχνουμε σε μέλισσες τη νόσο του Αλτσχάϊμερ", δηλώνει ο καθηγητής.
Υπολογίζεται πως τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί το 40% των μελισσών στις Η.Π.Α.

πληροφορίες: lifo.gr
κείμενο: to e-periodiko mas

Το "παιδί θαύμα" της μόδας Lee Alexander McQueen όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ήρθε για να ταράξει το χώρο της και να αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του με τα αριστουργηματικά του σχέδια.

Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του (11 Φεβρουαρίου 2010), το Victoria & Albert Museum του Λονδίνου, άνοιξε τις πύλες του με μια έκθεση αφιερωμένη στο σχεδιαστή, από τον περασμένο Μάρτιο και μέχρι τις 19 Ιουλίου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη αναδρομική έκθεση εκλιπόντος σχεδιαστή που έχει ποτέ παρουσιαστεί στην Ευρώπη.


Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Το 2013 η αρχική εκδοχή της έκθεσης Savage Beauty, παρουσιάστηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Ν. Υόρκης το 2011. Μια έκθεση που έγινε μια από τις 10 δημοφιλέστερες του Μουσείου και οργανώθηκε από το Costume Institute.


O Lee Alexander McQueen ήταν το έκτο παιδί του Ronald και της Joyce McQueen. Γεννημένος το Μάρτιο του 1969, άφησε το σχολείο στα 14 του χρόνια για να ασχοληθεί με τη μόδα, μαθητεύοντας στον οίκο Anderson & Sheppard. Στον οίκο αυτό έκανε τις παραγγελίες του και ο πρίγκιπας Κάρολος. Το ταλέντο του στο σχέδιο το ανακάλυψε βέβαια σε μικρότερη ηλικία, σχεδιάζοντας ρούχα για τις αδελφές του. Στον οίκο Savile Row του δόθηκε η ευκαιρία να ακονίσει τις ικανότητές του στο ράψιμο αλλά και στο σχέδιο, για να συνεχίσει να εμπνέεται και να μαθαίνει δίπλα στους Gieves και Hawkes και να προοδεύει με τη βοήθεια των ενδυματολόγων Angels και Bermans.


Στα 21 του πήγε στο Μιλάνο για να δουλέψει με τον Romeo Gigli, ενώ έκανε μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του St. Martins, όπου τελειοποίησε τις γνώσεις του στο σχέδιο μόδας.
Οι επιδείξεις μόδας στις οποίες συμμετείχε είχαν θεατρικό και αυστηρό ύφος. Με τα συστατικά αυτά τράβηξε την προσοχή του κοινού και απέκτησε αναγνώριση. Το 1997 ο οίκος Givenchy ανοίγει τις πόρτες του για κείνον και τρία χρόνια αργότερα ο οίκος Gucci, κάτι που του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη έμπνευση και δημιουργικότητα.
Το 2003 βραβεύτηκε από το συμβούλιο των σχεδιαστών της Αμερικής και το 2007 άνοιξε καταστήματα σε όλο σχεδόν τον κόσμο.
Η έμπνευση για τον McQueen, μπορούσε να προέλθει από το κάθε τι, όπως η σειρά "manta ray"που προήλθε από ένα ταξίδι του στις Μαλδίβες το 2009 και τα σχέδια των ρούχων θύμιζαν σαλάχι.
Ήταν ο πρώτος που σχεδίασε χαμηλοκάβαλα παντελόνια στην ιστορία της μόδας κάνοντας πολλούς να λένε πως αυτά ήταν που τον χαρακτήριζαν.
Η πρωτοπορία του δεν περιορίστηκε στο σχέδιο αλλά και στην πασαρέλα, μια που ήταν ο πρώτος που έφερε στην Αγγλία μοντέλα από την Ινδία και έκανε εικαστικές παρεμβάσεις κάνοντας τα σόου του να μοιάζουν με ροκ συναυλίες.


Κέρδισε το βραβείο καλύτερου Βρετανού σχεδιαστή μόδας της χρονιάς, το 1996, 1997, 2001 και 2003 (όπως προαναφέραμε).

Υπήρξε ο πιο ευφάνταστος και ταλαντούχος Βρετανός σχεδιαστής της εποχής μας, οραματιζόμενος τη μόδα με ένα εντελώς νέο τρόπο. Οι γυναίκες του McQueen είναι σαγηνευτικές αλλά και κυριαρχικές με ένα ένστικτο ζωώδες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μεταμόρφωνε τα μοντέλα του σε πουλιά αρπακτικά, γι' αυτό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως τα ρούχα του είναι τέχνη και όχι απλά μόδα. Έβλεπε την ομορφιά εκεί που δεν μπορούσαν να διακρίνουν άλλοι. Στα πάθη, στο περιθώριο, στο σκοτάδι, τις αδυναμίες και εμπνεόταν και από τους πίνακες μεγάλων ζωγράφων του 15 αι. αποτυπώνοντας λεπτομέρειές τους, στα ρούχα του.


Ο ίδιος είχε πει: "Βρίσκω την ομορφιά στο παράξενο. Θέλω να αναγκάσω τους ανθρώπους να μην κοιτάζουν τα πράγματα ως έχουν" κι εμείς θα πούμε πως σε ένα μεγάλο βαθμό το κατάφερε.

Πληροφορίες: lifo.gr, wikipedia.org, vogue.co.uk,
Κείμενο: to e-periodiko mas

Όταν συμβαίνουν τραγικά γεγονότα όπως η δολοφονία της μικρής Άννυ, ο αποτροπιασμός και ο θυμός κατακλύζουν την ψυχή και τη σκέψη μας.

Επειδή όμως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος και δεν βοηθά στην κατανόηση των γεγονότων και των αιτιών που τα προκάλεσαν, επιλέξαμε να περιμένουμε μέχρι να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα και να "αποσυρθεί" από τα δελτία ειδήσεων η υπόθεση, για να προσπαθήσουμε να πάρουμε απαντήσεις σε μερικά από τα ερωτήματα που γεννήθηκαν μαθαίνοντάς τη.
Πρόθεσή μας δεν είναι η "ανακύκλωση" πληροφοριών, αλλά η απάντηση στις απορίες, που έμειναν μετέωρες.

Για να μας βοηθήσει σ' αυτό, απευθυνθήκαμε στην Γεωργία Δανέζη (Συμβουλευτική - Προγεννητική Ψυχολόγος) και συζητήσαμε μαζί της αυτό το τρομακτικό και αδιανόητο έγκλημα.