Το παράπονο ενός βιβλίου


Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης




Φίλοι μου γειά σας. 
Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστης. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος Έλληνας που ζει στα ξένα. 

Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μιά έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο ελληνικό τοπίο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι χαραγμένη η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ΄αυτό το οπισθόφυλλο αναφέρει  τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει – αν τα καταφέρει – και έχει και μιά φωτογραφία του.  Ειλικρινά είναι συμπαθητικός παρ΄όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του  και την κάπως κακοφτιαγμένη  μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως αυτός να πει μιά γνώμη.

Όπως λέγαμε λοιπόν είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς σαν όλα τα άλλα βιβλία. Έχω κι΄εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες.
Κατοικώ σ΄ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Εδώ μ΄έφερε να μείνω, αυτός που με έγραψε, αφού δεν είχε που αλλού να με πάει. Δεν έχει σημασία αν το παντοπωλείο είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο που με φιλοξενεί – καλωσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολλάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.

Βέβαια θα μπορούσα, και θα έπρεπε,  να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς ποτέ δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο γιά μας. Γιά τα ελληνικά βιβλία της ξενητιάς. Ποιός να φροντίσει;

Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι΄ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο, φύλλο γιά μπακλαβά και κανταΐφι και πολλά άλλα. Κάποια μέρα έφεραν δίπλα μου ένα κιβώτιο με μπακαλιάρο. Στην αρχή πειράχτηκα. Με ενόχλησε η μυρωδιά του. Τι να κάνω όμως. Το συνήθισα κι΄αυτό.  Κι΄έτσι όλοι μαζί, πιστέψτε με, είμαστε μιά πάρα πολύ όμορφη παρέα. Εληές, σαρδέλες, βιβλίο, τουρσιά, μπακαλιάρος.

Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν  με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα; Και δεν είχαν άδικο. Έτσι; Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθησα. Αν μπορούσα ας έκανα κι΄αλλοιώς. Έτσι λοιπόν άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακαλιάρου.

Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται  γιά να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μιά ματιά και σε μένα. Βλέπω  τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι΄αυτές κι΄εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμμιά φορά κάποιος μου δίνει και μιά σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ΄ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Έννοιωσα άσχημα παρ΄όλη τη συμπάθεια που έχω γιά τα φασόλια γίγαντες.

Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μιά ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι΄εγώ. Ας είχε μυαλό. Ήρθε στην ξενητιά γιά να προκόψει κι΄αντί να πάρει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;
Μιά μέρα που μπήκε στο μπακάλικο, το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.
-Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι γιά να βάλω άλλα πράμματα να βγάλω κάνα δολλάριο.

-Εν τάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα πάνε όλα γιά τη χωματερή.

Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μιά στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά.

Γι΄αυτό σας λέω φίλοι μου. Αν μπορείτε και θέλετε κάντε κάτι. Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Πιστεύω πως κάπου θα πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιό πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι΄αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενητιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Γιά όνομα του Θεού. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Με το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Έχουν άλλα πιό σοβαρώτερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Άλλωστε αμφιβάλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.


Γειά σας φίλοι μου. Φεύγω γιά την χωματερή!


Αφού ευχαριστήσουμε τον καλό μας φίλο Διονύση Κονταρίνη, για την τιμή που μας έκανε να μας δώσει το κείμενό του να το δημοσιεύσουμε, καλούμε όσους φίλους bloggers αγαπούν το βιβλίο, να το αναδημοσιεύσουν!

Μαρίνα - Όλγα

to e-periodiko mas
0 Σχόλια

It's May time!...



Ο Μάιος είναι ίσως, ο πιο συνυφασμένος μήνας με τα λουλούδια!
Το σημερινό μας moodboard για το link party του Caseperlatesta είναι αφιερωμένο σ' αυτόν, που είναι προ των πυλών.

Μάης ο μήνας των λουλουδιών λοιπόν κι αυτά φαίνονται αυτή την άνοιξη να "σκαρφαλώνουν" παντού!

Ρούχα, αξεσουάρ, παπούτσια, φύση, όλα πλημμύρισαν λουλούδια πολύχρωμα, που δίνουν ζωντάνια και ανεβάζουν τη διάθεση.

Δεν είναι ασφαλώς ανάγκη να ανανεώσουμε πλήρως την γκαρνταρόμπα μας, με όλα όσα προτείνουν οι σχεδιαστές (εποχές που ζούμε, δεν είναι και εφικτό άλλωστε), μπορούμε όμως να αποκτήσουμε ένα από όσα προτείνουν ανάλογα με το στυλ και τα χρήματα που θέλουμε να ξοδέψουμε.


to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Η κόκκινη λίμνη



Στη Σενεγάλη βρίσκεται η λίμνη Ρέτμπα ή όπως είναι γνωστή Λακ Ρος. δηλαδή κόκκινη λίμνη και συγκαταλέγεται στις πιο περίεργες λίμνες του κόσμου, με έκταση που ξεπερνά τα 2,97 τετ. χιλιόμετρα.

Ο λόγος που την κάνει περίεργη και ξεχωριστή είναι το κόκκινο χρώμα των νερών της, το οποίο οφείλεται στη μεγάλη περιεκτικότητα κυανοβακτηρίων (Dunaliella salina) που έχει η λίμνη. Αυτά παράγουν μια κόκκινη χρωστική ουσία για να ανταπεξέλθουν στην υψηλή περιεκτικότητα της λίμνης σε αλάτι. Η πυκνότητά τους είναι τόσο μεγάλη, που από ψηλά η λίμνη δείχνει ροζ και από κοντά, κόκκινη. Σε περιόδους ανομβρίας τα νερά της λίμνης λιγοστεύουν και τότε το κόκκινο χρώμα γίνεται ακόμα πιο έντονο.


Η κόκκινη λίμνη είναι γνωστή όπως προαναφέρθηκε και για την υψηλή περιεκτικότητά της σε άλατα, κάνοντας τους κατοίκους της περιοχής να επιπλέουν στα νερά της, σα να βρίσκονταν σε θάλασσα. Βέβαια το κολύμπι γίνεται με την προϋπόθεση προηγουμένως να αλείψουν το δέρμα τους με βούτυρο Καριτέ, έτσι ώστε να προστατευθεί επαρκώς από το αλάτι. Η περιεκτικότητα αυτή της λίμνης, φτάνει το 40%. Μάλιστα αυτή η υψηλή περιεκτικότητα σε άλατα, δίνει στους κατοίκους την κύρια ασχολία τους που είναι η συλλογή αλατιού.

Όπως είναι φυσικό η λίμνη Ρέτμπα αποτελεί ένα εντυπωσιακό τοπίο για τους επισκέπτες. Η Unesco την χαρακτήρισε Παγκόσμια Κληρονομιά και οι ντόπιοι φροντίζουν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον γι' αυτή, διαδίδοντας με κάθε τρόπο τη φήμη της και έχοντας δημιουργήσει πολλούς θρύλους για τα κατακόκκινα νερά της.



Πηγές πληροφοριών: otherside.gr, lifo.gr

Κείμενα: "to e - periodiko mas"
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Ζανέτα Κουτσάκη: Το βιβλίο προστέθηκε στα "μη απαραίτητα είδη"


Συνέντευξη της συγγραφέα στο "e – περιοδικό μας"


Η Ζανέτα Κουτσάκη, γεννήθηκε  και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης, το 1985.
Ασχολείται με την συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Διακρίθηκε μάλιστα σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς από την εποχή που ήταν μαθήτρια του
δημοτικού σχολείου, ακόμα.
Σήμερα είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων αγοριών, εργάζεται ως νοσηλεύτρια, χωρίς όμως να σταματά να ασχολείται με αυτό που τόσο πολύ αγαπά, το γράψιμο! 
Ευτυχής αφορμή για να τη γνωρίσουμε, στάθηκαν τόσο τα social media όσο και το blogging και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα μαζί της.


Ποια ήταν η αφορμή για το  βιβλίο σας;
Το μυθιστόρημα «Θυμάμαι τα πάντα» είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα, είναι εμπνευσμένο από την ζωή του παππού μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν αυτός, που με προέτρεψε να διηγηθώ τα όσα έζησε αυτός α άνθρωπος, για να θυμόμαστε εμείς τις ιστορίες που μας έλεγε και να τις μάθουν εκείνοι, που δεν πρόλαβαν να τον ακούσουν να τις αφηγείται. Γιατί μπορεί να ήταν ακόμη στην ζωή όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, όμως η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν καλή και ξέραμε πως δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη. Έτσι κι έγινε, πριν ολοκληρωθεί η συγγραφή του, δυστυχώς έφυγε από κοντά μας.

Πόσο δύσκολο ήταν να εκδοθεί και πώς αισθανθήκατε όταν το είδατε τυπωμένο;
Στην έκδοσή του, δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα εμπόδια. Οι εκδόσεις bookstars το ενέκριναν σχεδόν αμέσως.  Όσο για το πώς αισθάνθηκα όταν το είδα τυπωμένο, δεν θα κρύψω πως ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια. Το γεγονός να το κρατήσω στα χέρια μου, ήταν η δικαίωση του κόπου μου και ταυτόχρονα η αναγνώριση της δουλείας μου.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο σας;
Η γερμανική κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος και η χούντα, ήταν γεγονότα και χρονικές περίοδοι που ο πρωταγωνιστής είχε βιώσει. Οπότε ασφαλώς δεν θα μπορούσε να λείπει τίποτα από όλα αυτά, μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσετε τη συγγραφή, με την ανατροφή τεσσάρων παιδιών;
Ασφαλώς τα παιδιά απορροφούν πολύ χρόνο, όμως όταν υπάρχει θέληση, βρίσκεται και ο χρόνος.  Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζονται οι περισσότεροι. Τα αγόρια μου αν και μικρά σε ηλικίες, είναι υπεύθυνα άτομα και σχετικά ανεξαρτητοποιημένα από μένα. Παρόλα αυτά, συνηθίζω να γράφω τις νυχτερινές ώρες, έτσι ώστε τίποτα και κανείς, να μην μου αποσπά την προσοχή.

Ποια είναι η θέση του συζύγου σας και πόσο θεωρείτε ότι συνέβαλε στην επίτευξη του στόχου σας;
Βιβλιοφάγος και λάτρης του είδους ο σύζυγός μου, δεν υπήρξε ποτέ. Όμως είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα και στηρίζει την προσπάθειά μου. Φροντίζει να έχω τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζομαι προκειμένου να καταφέρω να ολοκληρώσω την κάθε συγγραφική μου δουλειά.

Θα θέλατε να μας περιγράψετε μια μέρα της καθημερινότητάς σας;
Η καθημερινότητά μου δεν διαφέρει σε τίποτα από το συνηθισμένο πρότυπο μιας πολύτεκνης μητέρας. Ως γνωστόν "οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν" , οπότε όλη μέρα έχω με κάτι να ασχοληθώ.  Αποτέλεσμα; Κάθε απόγευμα να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να πέρασε η μέρα τόσο γρήγορα!

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην χώρα μας, σε σχέση με το βιβλίο και την οικονομική κρίση;
Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο στης μέρες μας έχει αδικηθεί. Έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε την πραγματική του άξια, προσθέτοντάς το στα "μη απαραίτητα είδη".  Για κάποιους έχει γίνει είδος πολυτελείας και για άλλους απρόσιτο, εδώ που έχουμε φτάσει.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε κάποιο άλλο ρόλο;
Όχι! Θυμάμαι έντονα τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι ακόμη να λέει το εξής «Όταν μεγαλώσω, θα κάνω πολλά παιδιά, θα είμαι νοσοκόμα και θα γράφω βιβλία».  Ούτε κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω πως πέτυχα τον κάθε μου στόχο! Όταν θα το συνειδητοποιήσω, προφανώς θα βάλω καινούριους και μεγαλύτερους στόχους.

Πείτε μας λίγα λόγια για το επόμενο βιβλίο σας και πότε θα κυκλοφορήσει. Το επόμενο βιβλίο μου τιτλοφορείται «Αναμνήσεις με άρωμα espresso». Βρίσκεται σε στάδιο επιμέλειας και θα κυκλοφορήσει στα μέσα του καλοκαιριού από τις εκδόσεις εντύποις
Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο ανήκει στην κατηγορία του κοινωνικού δράματος. Η πρωταγωνίστρια, θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μην χάσει την επαφή με το ένα και μοναδικό βιολογικό της παιδί, ενώ εκείνο δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποια είναι η γυναίκα που συναντά ως νταντά, αρχικά και με διάφορους άλλους ρόλους αργότερα.  Είναι ανατρεπτικό και εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε να κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση.



to e-periodiko mas
0 Σχόλια

"Ιστορίες της Νύχτας"


Νύχτα στο λιμάνι…


Ήταν μια συνήθεια παλιά, να κατεβαίνει και να βολτάρει στο μικρό λιμάνι του νησιού. Δεν ήταν ότι την ξέχασε με τον καιρό, ήταν αυτή η πικρή διάθεση, που την έκανε να το αναβάλει όσο κι αν το ήθελε…
Πόσο όμορφες ήταν αυτές οι βόλτες όταν η ψυχή της ήταν ευτυχισμένη, όταν όλα μέσα της ήταν τακτοποιημένα και σωστά. Όταν τίποτα δεν προμήνυε τη θύελλα, που ακολούθησε. 

Η ζωή της χαμογελούσε, καθώς κρατώντας το χέρι του, μετρούσαν μαζί τα μικρά ψαροκάικα και αργότερα αγκαλιά, κοιτούσαν τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό. Κούρνιαζε όμορφα στην αγκαλιά αυτή, ήταν το δικό της λιμάνι, απάγκιο, απάνεμο, ασφαλές. Τίποτα δεν μπορούσε να την απειλήσει εκεί μέσα.

Όμως λες και υπάρχει νόμος, τα όμορφα να μην κρατούν πολύ, έτσι και το δικό της λιμάνι, χάθηκε ένα όμορφο πρωί, έτσι όπως χάνονται τα όνειρα με το πρώτο φως της μέρας.
Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί, όσες φορές κι αν της δόθηκαν εξηγήσεις! Δεν μπορούσε καμιά να δεχτεί η ψυχή, που ένιωθε παρατημένη, μισή! Τι την νοιάζουν την καρδιά οι ανάγκες επιβίωσης, η ανεργία! Τι τη νοιάζουν τα δώρα, οι τραπεζικοί λογαριασμοί, που άρχισαν ξανά να αποκτούν απόθεμα…
Την καρδιά τη νοιάζει μόνο η απόσταση που μπήκε ανάμεσά τους, σα θάλασσα ανταριασμένη και πολύβουη! Αυτή η απόσταση, που όσο κι αν τα τεχνολογικά μέσα την μειώνουν, δεν την εξαφανίζουν!

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε! Άδειο το σπίτι, άδειο το μαξιλάρι, άδεια η ζωή, χωρίς εκείνον. Μόνο η ψυχή της ήταν γεμάτη από τις αναμνήσεις και την αγάπη τους, αλλά πονούσε, πονούσε πολύ! Η λογική δεν είχε χώρο, ούτε φωνή. Δεν της έδωσε την παραμικρή ευκαιρία, να απαλύνει τη μοναξιά που ένιωθε. Ίσως γιατί ήξερε πως δεν ήταν δυνατό να κάνει κάτι…
Κάθε μέρα πάλευε να διώξει το κενό και πολλές φορές, ίσως και να το κατάφερνε, πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Τη νύχτα όμως δεν ήταν δυνατό! Η μοναξιά της νύχτας ήταν αβάσταχτη. Ούτε οι φίλοι ούτε τα βιβλία της μπορούσαν να την απαλύνουν. Το μυαλό γύριζε στις βόλτες στο λιμάνι, ξανά και ξανά, σαν εμμονή. Έτσι περνούσε ο καιρός, οι εποχές, τα βράδια. Άδεια βασανιστικά, ατέλειωτα.

Πολλές φορές σκέφτηκε να κάνει τη βόλτα μόνη της στο λιμάνι, αναζητώντας την ψευδαίσθηση της παρουσίας του, μα πάντα το μετάνιωνε κι έμενε να κοιτά από το παράθυρο τα φώτα και τη θάλασσα. Η νοσταλγία την κυρίευε, την παρέσυρε, μα σταματούσε πάντα στο τελευταίο βήμα, πριν ανοίξει την πόρτα.

Τα πρωινά, κοιτούσε από το παράθυρο το νησί να ζωντανεύει και προσπαθούσε να ζήσει χαμογελαστή, πείθοντας τον εαυτό της πως όλα είναι εντάξει!...
 «Όσο είναι εκείνος καλά, είμαι κι εγώ», σκεφτόταν και έτσι χαμογελαστή απαντούσε στο τηλέφωνο όποτε την καλούσε... 
Δεν θα τον άφηνε να σκεφτεί πως υποφέρει. Δεν θα του φόρτωνε ένα βάρος ακόμα, σ’ αυτά που ήδη κουβαλούσε. Φορούσε στην ψυχή της την ευτυχία σα ρούχο, μόνο και μόνο για να τον πείσει, πως είναι καλά! Η νύχτα άλλωστε, που μπορούσε να αφεθεί στα συναισθήματά της και τις σκέψεις της, πάντα ερχόταν και τότε ήταν ο εαυτός της, χωρίς «φτιασίδια»…

Έτσι τη βρήκε κι εκείνο το βράδυ, μόνη, σκοτεινή και θλιμμένη. Μόνο που τα βήματά της την οδηγούσαν στο λιμάνι, που τόσο καιρό απέφευγε. Ακολούθησε το δρόμο που ήταν τόσο γνώριμος, αλλά και τόσο μακρινός. Σα να έψαχνε θαρρείς να βρει το συναίσθημα, που ένιωθε όταν ήταν μαζί. Σα να πάλευε με το παρελθόν, προσπαθώντας να γυρίσει το χρόνο πίσω!...

Πέρασε από τα μικρά ψαροκάικα καθώς το υγρό αεράκι της χάιδευε το πρόσωπο. Τα μέτρησε, παίρνοντας παρουσίες, με μια διάθεση αναβίωσης των στιγμών που έζησε… Όλα στη θέση τους ήσυχα, γαλήνια ξεκουράζονταν κάτω από το φως του φεγγαριού. Στην άλλη άκρη του λιμανιού, ένα καράβι της γραμμής άφηνε τους λιγοστούς επιβάτες του.
«Δε θέλω να πλησιάσω», σκέφτηκε σχεδόν θυμωμένα. «Ο δικό μου ο επιβάτης δεν είναι μέσα»… και τα δάκρυα άρχισαν δειλά - δειλά να τρέχουν στα μάγουλά της. Δεν ήθελε να κλάψει, ήθελε να χαρεί, όσο ακατόρθωτο κι αν φαινόταν! Τα σκούπισε και συνέχισε για το παγκάκι, που κάθονταν μαζί…

Κάθισε νωχελικά, έτσι ακριβώς όπως καθόταν πάντα και μάζεψε τα πόδια της αγκαλιάζοντάς τα με τα χέρια. Τώρα, το θαλασσινό αεράκι κυρίευσε το σώμα και το μυαλό της. Τυλίχτηκε στο μαλακό πλεχτό της σάλι…
Η ματιά της χάθηκε στο σκοτεινό γαλάζιο, που γίνονταν ένα με τον ουρανό, αφού πρώτα περιπλανήθηκε στις φωτεινές σκιές που έριχνε το φεγγάρι εδώ κι εκεί… 
Χωρίς να το καταλάβει άρχισε να κοιτά τα άστρα και να τα μετρά, μονολογώντας… 
«Τι όμορφα που είναι! Σα να πέταξε ο Θεός μια χούφτα χρυσάφι στον ουρανό κι έβαλε τη σελήνη να φυλάει, μήπως και χαθεί κανένα»…

Ξαφνικά, νιώθει ένα χέρι να την αγκαλιάζει και μια ζεστή, γνώριμη φωνή να της μιλά: «Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ!».
Πετάχτηκε σα να τη χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και γυρίζοντας το κεφάλι συνάντησε τα μάτια του. Αυτά τα μάτια που της έλειπαν τόσο καιρό, να την κοιτούν με λαχτάρα και αγάπη! 
«Ήρθες!! Ω, Θεέ μου, ήρθες δεν είναι ψέμα!» είπε χωρίς καλά καλά να το πιστεύει…
«Μα πώς, δεν μου είπες τίποτα στο τηλέφωνο!»
«Για να δω, αυτή τη χαρά στο πρόσωπό σου καρδιά μου, που αλλιώς θα την έχανα» απάντησε συγκινημένος.
«Και πότε ξαναφεύγεις;» ρώτησε σκοτεινιασμένη…
«Δεν ξαναφεύγω, το σκέφτηκα πολύ! Εδώ θα προσπαθήσω, τέρμα η θάλασσα για μένα! Όσο δύσκολα κι αν είναι εμείς, θα προσπαθήσουμε εδώ ή όπου αλλού, μαζί! Πάντα μαζί, μόνο μαζί!»...


Είναι η συμμετοχή μου στις "Ιστορίες της Νύχτας" της φίλης μου της Αριστέας. Στο blog της "η ζωή είναι ωραία" μπορείτε να διαβάσετε κι άλλες πολλές. 

to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Τροφές, που δεν αγγίζει ο χρόνος




Υπάρχουν τροφές που είναι αθάνατες; Που η ημερομηνία λήξης στη συσκευασία τους, είναι παντελώς άχρηστη;

Ασφαλώς και υπάρχουν και μάλιστα οι επιστήμονες τις ονομάζουν "βρικόλακες" της διατροφικής αλυσίδας, αφού ο χρόνος δεν τις αγγίζει.

Οκτώ είναι τα αθάνατα προϊόντα που διατηρούν τις θρεπτικές τους αξίες αλλά και την ποιότητα και την υγιή τους όψη, ανά τους αιώνες. Ας τις δούμε αναλυτικά.

Μέλι. Η διάρκεια της ζωής και της διατροφικής του αξίας, δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Παραμένει ασφαλές όσος χρόνος και αν περάσει. Μπορεί να αλλάζει το χρώμα και η υφή του, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει αλλοίωση. Να θυμάστε πως όταν περάσει κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα το πραγματικό γνήσιο μέλι κρυσταλλώνει, αλλά δεν χάνει στο ελάχιστο τα συστατικά του.

Ζάχαρη. Δεν χαλάει ποτέ και ο λόγος βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν ευνοεί την ανάπτυξη βακτηριδίων. Το μόνο αναγκαίο, είναι στην αποθήκευσή της να παραμείνει κλεισμένη σε αεροστεγές δοχείο, μακριά από την υγρασία και την επίθεση των ζουζουνιών.

Ρύζι. Μπορεί η συσκευασία του να αναγράφει ημερομηνία λήξης, η οποία να έχει περάσει κατά κάμποσα χρόνια, όμως όταν το ρύζι είναι το άσπρο ή το άγριο, το arborio, το jasmine και το basmati είναι ασφαλές και θρεπτικό, αφού ο χρόνος δεν το επηρεάζει. Το μόνο ευαίσθητο στο χρόνο, είναι το καστανό ρύζι.

Καλαμποκάλευρο. Η μόνη προϋπόθεση για να το βρείτε ολόφρεσκο και τον επόμενο αιώνα, είναι να είναι στεγνό και σφραγισμένο και φυλαγμένο και δροσερό μέρος.

Το αποσταγμένο άσπρο ξύδι καθώς και το τσίπουρο ή το ρούμι, επειδή περιέχουν αλκοόλ είναι κι αυτά αθάνατα και αναλλοίωτα! Τοποθετημένα τα οινοπνευματώδη σας σε σκοτεινό ντουλάπι, μπορούν να διατηρηθούν για πάρα πολλά χρόνια.

Το καθαρό εκχύλισμα βανίλιας περιέχει αλκοόλ. Για το λόγο αυτό, παραμένει φρέσκο και αρωματικό για όσο διάστημα το έχετε στο ντουλάπι, ακόμα κι αν περάσουν χρόνια, κάτι που δεν συμβαίνει με τις απομιμήσεις του. Γι' αυτό προσοχή, αξίζουν λίγα χρήματα παραπάνω προκειμένου να έχετε το αυθεντικό και αθάνατο.

Το ίδιο συμβαίνει και με το θαλασσινό αλάτι, το οποίο ως γνωστόν, είναι υπεραιωνόβιο!




πηγή: perierga.gr
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Ας μιλήσουμε για decoupage


Γνωρίζετε την ιστορία του;

Η ιστορία του decoupage είναι μεγάλη, αφού η γέννησή του χρονολογείται τον 18ο αι. Ήταν η εποχή που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα τα έπιπλα, με τελικό φινίρισμα από βουλοκέρι, που προέρχονταν από την Άπω Ανατολή. Στην Ευρώπη, η ζήτηση ήταν μεγάλη  και όταν οι δυνατότητες παραγωγής των κατασκευαστών αδυνατούσαν να καλύψουν τις πολλές παραγγελίες, οι Βενετοί βιοτέχνες δοκίμασαν να μιμηθούν το βουλοκέρι με το λεγόμενο lacca contrafatta (απομίμηση λάκας) και να παράγουν έπιπλα με αυτή την τεχνική.


Με τον καιρό οι βιοτέχνες δέχονται μαθητές οι ποίοι ασχολούνταν με τον χρωματισμό αντίγραφων έργων αλλά και σχεδίων των δημοφιλών καλλιτεχνών της εποχή. Αυτά τα χρωματισμένα σχέδια τα έκοβαν και τα κολλούσαν πάνω στα αντικείμενα που ήθελαν να διακοσμήσουν. Στη συνέχεια περνούσαν από πάνω πολλές στρώσεις βερνίκι. Αυτός ήταν ο τρόπος που κατασκεύαζαν έπιπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα που έμοιαζαν με τα δημοφιλή της Ιαπωνίας και της Κίνας.


Η λέξη decoupage προέρχεται από τη γαλλική decouper που σημαίνει κόβω και η τέχνη του στολισμού των επιφανειών έτσι ώστε να δημιουργείται ένα καινούργιο έργο τέχνης, αγαπήθηκε και από πολλά γνωστά πρόσωπα της Ιστορίας όπως η Μ. Αντουανέτα, η Μαντάμ ντε Ποπαντούρ, ο Λόρδος Βύρωνας, αλλά και αργότερα ο Ματίς και ο Πικάσσο.

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, πρόκειται για μια μορφή τέχνης η οποία ανθεί και αγαπιέται και σήμερα μετά από τόσους αιώνες.

Πολλές ονομασίες δόθηκαν στο decoupage. Οι Ιταλοί την αναφέρουν ως arte povero δηλ. τέχνη των φτωχών ανθρώπων, ενώ οι Γάλλοι ως lacque pauvre δηλ. βερνίκι των φτωχών.

Στην Αγγλία το ονόμαζαν γιαπωνέζικο, αφού συναγωνιζόταν την τέχνη που ήρθε από την Ιαπωνία και την Κίνα όπου από το 12ο αι. διακοσμούσαν φανάρια, κουτιά για δώρα, αλλά και καθημερινά αντικείμενα.

Μάλιστα το 1730 το γιαπωνέζικο έγινε δημοφιλές και στις αμερικανικές αποικίες όπου εικόνες τοποθετούνται σε έπιπλα, βάφονταν και λουστράρονταν.


Το γερμανικό και το αυστριακό decoupage ήταν λίγο πιο "βαρύ" ακολουθώντας το χαρακτήρα των επίπλων Biedermeir. Κυρίως χρησιμοποιούσαν ανάγλυφες εικόνες παιδιών, αγγελουδιών, κορδελών κ.α.

Το σκανδιναβικό είναι πιο μονότονο, με ασπρόμαυρα χαρακτικά τα οποία βάφονταν με σκούρο βερικοκί, πράσινο του δάσους και σκούρο σομόν.

Το πολωνικό αντίθετα είναι λαμπερό και σπινθηροβόλο. Τα παραδοσιακά σχέδια εφαρμόζονταν σε χρωματιστό γυαλιστερό χαρτί, όπως και το μεξικανικό που είναι κι εκείνο φωτεινό και με πολλά χρώματα, αφού χρησιμοποιείται κυρίως για τη διακόσμηση των γιορτινών εορτασμών.

Στο Βέλγιο το decoupage γίνεται συνήθως με νυστέρι, για να μπορούν να κοπούν με απόλυτη ακρίβεια οι σιλουέτες των εικόνων.

Τέλος στην Αυστραλία ακολουθούνται οι κανόνες της τεχνικής των Βενετών του 1700.

Σήμερα, πολλοί είναι οι λάτρεις της ξεχωριστής αυτής διακοσμητικής τέχνης, που όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, δίνουν αμέτρητες δυνατότητες έκφρασης, διακοσμώντας και κάνοντας ξανά χρηστικά αντικείμενα, που κάτω από άλλες συνθήκες θα πετούσαμε.

Η καλή μας φίλη Έλκα Σούφρα που μας έδωσε τις φωτογραφίες της, δημιούργησε εμπνευσμένα κουτιά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε νοσταλγικά, ενώ δεν παρέλειψε να διακοσμήσει και να κάνει χρηστικά άδεια βάζα από κρέμες σώματος.


Φωτογραφίες - κατασκευή decoupage: Έλκα Σούφρα, διακοσμήτρια - εικαστικός


πηγή πληροφοριών: decomagia.gr, madeincreta.gr
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Τεχνητά δέντρα, θα σώσουν τον πλανήτη;



Πώς θα σας φαινόταν αν σας λέγαμε πως τεχνητά δέντρα θα καθαρίζουν την ατμόσφαιρα; Αδύνατο; Κι όμως, τα τεχνητά δέντρα είναι η ελπίδα των επιστημόνων για να βοηθήσουν στον περιορισμό των κλιματικών αλλαγών του πλανήτη!

Αυτά τα δέντρα θα αποτελούνται από ένα φθηνό πλαστικό υλικό που θα έχει την ιδιότητα να απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα. Μάλιστα ο Αμερικανός Νομπελίστας Χημικός Τζόρτζ Όλα με την ομάδα του παρουσίασε ένα πορώδες απορροφητικό πλαστικό, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για τα τεχνητά δέντρα του μέλλοντος, τα οποία θα καθαρίζουν την ατμόσφαιρα, ενώ παράλληλα θα παράγουν καύσιμα.

Σας ακούγεται πολύ... διαστημικό όλο αυτό;
Ίσως και να είναι αφού μέχρι πρόσφατα, μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας μπορούσε κανείς να δει κάτι ανάλογο.

Το συγκεκριμένο υλικό ονομάζεται ΡΕΙ και είναι ένα οργανικό πολυμερές στο οποίο αυξήθηκε η απορροφητικότητα σε διοξείδιο του άνθρακα με μια ειδική χημική επεξεργασία.  Για να γίνει πορώδες και να αυξηθεί η ελεύθερη επιφάνειά του, χρησιμοποιήθηκαν ίνες υαλοβάμβακα.
Έγιναν πειράματα τα οποία έδειξαν ότι μετά από αυτή την επεξεργασία, το ΡΕΙ μπορεί να απορροφήσει διοξείδιο του άνθρακα περισσότερο από κάθε άλλο υλικό.

Ενδιαφέρον προκαλεί η δήλωση του Τζόρτζ Όλα, ότι υλικά όπως αυτό, στο μέλλον θα μπορούσαν να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε...

πηγή: news.in.gr
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Όταν το σώμα, μας μιλάει




Της Γεωργίας Δανέζη
Συμβουλευτική – Προγεννητική Ψυχολόγος

Το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε. Αναλόγως με το αν οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας είναι θετικά ή αν είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη την χημεία του σώματος μας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν το σώμα επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει να μας μιλάει.

Μας μιλάει, γιατί θέλει να μας βοηθήσει να μάθουμε τι το ενοχλεί και τι το ευχαριστεί. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μας μιλάει. Πόσες φορές δεν έχουμε πει «δεν μπορώ να το χωνέψω» και αναφερόμαστε σε κάποιο πρόσωπο ή σε κάποια κατάσταση, ή «μου στάθηκε στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να καταπιούμε αυτό που ακούμε ή «νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε να πούμε τι αισθανόμαστε ή τι σκεφτόμαστε ή «μου κόπηκαν τα πόδια» θέλοντας να πούμε πως φοβηθήκαμε ή νιώσαμε αδύναμοι. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που μας δίνει και τα οποία με αυτές τις εκφράσεις τα εξωτερικεύουμε.

Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι το αίσθημα παλμών, η κόπωση, η ταχυκαρδία, η οσφυαλγία, το άσθμα, η ζάλη, τα δερματικά εκζέματα, η κνίδωση, η ανικανότητα και η πρόωρη εκσπερμάτιση στους άνδρες, οι διαταραχές του εμμήνου κύκλου και η ψυχρότητα στις γυναίκες, οι κεφαλαλγίες, η εφίδρωση, ο εμετός, η δυσκοιλιότητα, η διάρροια, η υπέρταση, οι ημικρανίες, η ανορεξία, η αυξημένη όρεξη, η αϋπνία και πάρα πολλά άλλα.

Τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται καθημερινώς, όταν εξωτερικοί παράγοντες, μας θυμίζουν γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους από το παρελθόν. Ακόμα και αν τα έχουμε ξεχάσει, εκείνα παραμένουν χαραγμένα στη μνήμη μας και έτσι όταν κάτι μας τα θυμίσει, μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια εικόνα, τότε το σώμα μας αντιδρά. «Όταν βλέπω κάποιον που του μοιάζει από μακριά, η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά». «Όταν ακούω αυτό το όνομα, μου θυμίζει εκείνη και το κακό που μου έκανε» λέμε. Αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες μας δημιουργούν συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία δεν είναι πάντα ευχάριστα και όσο πιο δυσάρεστα είναι, τόσο δεν τα θέλουμε και τα απωθούμε. Τι όμως δεν θέλουμε; Ένα κομμάτι του εαυτού μας;

Το σώμα, μας μιλάει και μας λέει μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να φτάσουμε, τι είναι καλό γι’ αυτό και για μας και τι όχι. Μας μιλάει για όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία δεν θέλουμε και τα αποδιώχνουμε και ας είναι μέρος του εαυτού μας. «Κάθε πρωί δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, τελικά όταν το κάνω το κάνω με βαριά καρδιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό, αυτή η δουλειά μου αρέσει, μου δίνει χρήματα, ζω οχτώ ώρες την ημέρα εκεί, θα έπρεπε να ένιωθα καλά εκεί και να ήθελα να πάω. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, η πολιτική της εταιρίας το ίδιο, δεν υποφέρω κανέναν τους». Όταν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε κάποια κατάσταση, τότε κάνουμε ότι μπορούμε για να ισοπεδώσουμε ή να εξαφανίσουμε τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μας δημιουργεί.

Δυστυχώς όμως τα σωματικά συμπτώματα, μας λένε πως αυτό δεν γίνεται. Όταν δεν ακούμε το σώμα μας και εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις που δεν τις αντέχουμε και μάλιστα κατ’ επανάληψη τότε αυτά τα προσωρινά συμπτώματα με τον καιρό εξελίσσονται σε ψυχοσωματικές παθήσεις και αν πάλι δεν ακούσουμε το σώμα μας, αυτές, θα εξελιχθούν σε ασθένειες με οργανικές βλάβες. Σήμερα γνωρίζουμε πως σχεδόν κάθε μεγάλη ασθένεια συνδέεται με το χρόνιο στρες, συναίσθημα που νιώθουμε όλοι, σχεδόν κάθε μέρα. Ασθένειες όπως το έλκος, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες, η σπαστική κολίτιδα, ο υπερθυρεοειδισμός, ο καρκίνος, η κατάθλιψη ακόμα και η εκδήλωση της ασθένειας του aids έχουν τις ρίζες τους στην ψυχολογική κατάσταση του καθενός μας.

Όταν αυτή δεν είναι καλή, τότε ο οργανισμός μας λόγω της μεγάλης έντασης των συναισθημάτων που δεν εκφράζονται βρίσκει το πιο αδύναμο όργανο από κατασκευής του και το πιο συμβολικό και με αυτό τον τρόπο το σώμα λέει αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε αλλιώς.

Αιτίες της μη αποδοχής μέρους τους εαυτού μας ή αλλιώς οι αιτίες των ψυχοσωματικών, μπορούν να βρεθούν σε κάποιο ψυχολογικό τραύμα, σε παθολογικές διαπροσωπικές σχέσεις ή σε σωματικό τραύμα, της προγεννητικής, περιγεννητικής, βρεφικής ή της παιδικής ηλικίας.

Δύσκολες προγεννητικές καταστάσεις όπως έντονο στρες της εγκύου, σκέψεις ή και απόπειρες για αποβολή ή άμβλωση, τοξική μήτρα και άλλα, ενδέχεται να συμβάλουν στην μη αποδοχή του εαυτού και στην γένεση των ψυχοσωματικών μερικά χρόνια αργότερα για το έμβρυο που τα έζησε. Η διαδικασία της γέννας ενδέχεται να δώσει ψυχοσωματικούς πόνους, αναπνευστικά προβλήματα και άλλα. Μεταγεννητικά, παιδικές αρρώστιες, εγχειρίσεις, τραυματισμοί, λόγια που μας είπαν, το πως μας συμπεριφέρθηκαν και άλλα, επίσης ενδέχεται να συμβάλουν στη μη αποδοχή του εαυτού και στα ψυχοσωματικά.

Αγνοώντας αυτό που το σώμα μας λέει, αγνοώντας ένα πόνο που μας δίνει ή κάνοντας τον να σταματήσει για λίγο με αναλγητικά, αγχολυτικά και διάφορα άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα δεν καταφέρνουμε και πολλά, γιατί η αιτία που έχει δημιουργήσει τον πόνο θα συνεχίσει να δρα ύπουλα εις βάρος της υγείας μας.

Θεραπείες υπάρχουν πολλές. Η σημαντικότερη όμως κατά την γνώμη μου είναι η ψυχοθεραπεία. Μέσω αυτής, ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τον τρόπο που κρίνουμε τον εαυτό μας, με τις αποφάσεις που έχουμε πάρει από πολύ μικροί. Συνειδητοποιώντας τα αυτά, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την βελτίωση της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής μας υγείας. Έχουμε κάνει το πρώτο βήμα, προς την ζωή.


to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Γιορτή ανεξαρτησίας, για μια μη ανεξάρτητη χώρα!



Μπορεί κάποιες έννοιες και λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους στις μέρες μας, αλλά για μένα, παραμένουν ακόμα με τη σημασία τους. Ο λόγος για την εκδήλωση - εορτασμό της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, στις ΗΠΑ!

Δεν θα σταθώ στα πολιτικά γεγονότα και στη συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Γ. Βαρουφάκη με τον πρ. Ομπάμα. Αυτά τα αφήνω στους "πολιτικούς αναλυτές"...
Αυτό που θέλω να παρατηρήσω εγώ, είναι την ειρωνεία του πράγματος, ας μου επιτραπεί ο όρος.
Γιατί είναι ειρωνικό πώς να το κάνουμε να εορτάζεται η "ανεξαρτησία" μιας χώρας που δεν είναι ανεξάρτητη και ίσως να μην υπήρξε ποτέ!

Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν. Τώρα, εορτάζεται η ανεξαρτησία μιας χώρας που "δέρνεται" πανταχόθεν από εκβιασμούς και αρνητικά σχόλια, επειδή επέλεξε μια κυβέρνηση που δεν αρέσει στους "μεγάλους" αυτού του πλανήτη! Αυτό μπορεί να ονομαστεί ανεξαρτησία;

Λίγες μέρες νωρίτερα, αξιωματούχοι της Ευρώπης δήλωσαν καθαρά, πως δεν τους αρέσει η κυβέρνηση των Ελλήνων, κάτι που φυσικά το γνωρίζουμε από τους αλλεπάλληλους εκφοβισμούς που έχει υποστεί αυτός ο λαός, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες.
Πόση ανεξαρτησία χωρά αυτό;

Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, απειλούν συνεχώς με "αφανισμό" μια χώρα αν δεν κάνει το θέλημά τους! Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου, το "σκοτώστε τους" του κ. Σόιμπλε!

Και αντί να παρατηρήσουν τα παραπάνω οι έγκριτοι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, αρκούνται στο σχολιασμό της αμφίεσης του Έλληνα Υπουργού, η οποία συνεχίζει να είναι εκτός "πρωτοκόλλου"!!!
Η ουσία της εκδήλωσης, που παραμένει εκτός λογικής, δεν απασχόλησε κανένα; Μόνο εγώ το βλέπω;
Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά ή έλειπαν από το μάθημα της λαογραφίας, που απ' ότι φαίνεται είναι χρήσιμο για μια σφαιρική παιδεία;

Η ανεξαρτησία δεν προσδιορίζεται στα λόγια, ούτε στις εκδηλώσεις και τις γιορτές, αλλά στην ουσία και την πράξη που την καθιστά, υπαρκτή ή και όχι!...

Μαρίνα
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Συνέντευξη με τον Αστέρη Κούτουλα, σκηνοθέτη της ταινίας - αφιέρωμα στο Μ. Θεοδωράκη







Ένας από τους διασημότερους Έλληνες καλλιτέχνες της Γερμανίας μιλά για την Ελλάδα του σήμερα αλλά και για την ταινία - αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στην Ελένη - Βασιλική Μπαμπαλιούτα.


Ο Αστέρης Κούτουλας, διάσημος έλληνας καλλιτέχνης στη Γερμανία, ζει και δραστηριοποιείται εδώ και πάνω από 30 χρόνια στο Βερολίνο.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας Γερμανική Φιλολογία και Ιστορία της Φιλοσοφίας και έχει μεταφράσει στα γερμανικά Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Νίκο Εγγονόπουλο, Γιάννη Ρίτσο και Οδυσσέα Ελύτη.

Το 1980 ξεκίνησε να συνεργάζεται με το Μίκη Θεοδωράκη, παράγοντας περίπου τριάντα δίσκους με τη μουσική του, ενώ οργάνωσε πάνω από εκατό συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ανέλαβε πολλές μουσικές παραγωγές Ελλήνων καλλιτεχνών (Μ. Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Ντέμης Ρούσσος, Έλλη Πασπαλά, Άλκιστις Πρωτοψάλτη κα) στην Ευρώπη και συμμετείχε στη διοργάνωση συναυλιών διεθνών σταρ, όπως οι Μερσέντες Σόσα, Scorpions, Στιγκ, Μίλβα, Ζουλφί Λιβανελί κ.α.
Συναντήσαμε τον Αστέρη Κούτουλα, με αφορμή την ταινία που ετοιμάζει για τον μεγάλο μας συνθέτη με τίτλο "Ταξιδεύοντας με το Μίκη" αλλά, όντας βαθιά πολιτικοποιημένος και ζώντας βέβαια στο Βερολίνο, η κουβέντα αναπόφευκτα επεκτάθηκε στην άποψη που έχουν οι Γερμανοί για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το κλίμα που επικρατεί στη Γερμανία για τους Έλληνες.

Σας συνδέει μακρόχρονη φιλία και συνεργασία με το Μίκη Θεοδωράκη και τώρα αναλαμβάνετε ως σκηνοθέτης μια νέα πρωτοβουλία για την παρουσίαση του έργου του. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι' αυτό;
Συνεργάζομαι με το Μίκη εδώ και 35 χρόνια. Είμαστε φίλοι και συνεργάτες από το 1980, που ήμουν στην Ανατολική Γερμανία. Η καινούργια μου δουλειά είναι μια ταινία με τίτλο "Ταξιδεύοντας με το Μίκη" και έχει ως αφετηρία τις backstage καταστάσεις των συναυλιών, που οργανώσαμε ανά τον κόσμο. Βάση της ταινίας είναι εξήντα διαφορετικές μουσικές από το σύνολο του έργου του Μίκη. Μιλάμε για πλάνα, από το 1987 μέχρι σήμερα από πρόβες, συναυλίες, ηχογραφήσεις, παραγωγές όπερας και μπαλέτου καθώς και προσωπικές συναντήσεις.
Πρόκειται για ένα αμοντάριστο κινηματογραφικό υλικό, έναν εικονογραφημένο θησαυρό διάρκειας περίπου εξακοσίων ωρών, το οποίο καταγράφει συναρπαστικές στιγμές από τη ζωή ενός χαρισματικού καλλιτέχνη.
Όλο αυτό θα καταλήξει σε ένα φιλμ ενενήντα λεπτών, με εξήντα διαφορετικές μουσικές και εξήντα μικρές ιστορίες. Θα είναι μια συνολική και αυθεντική ματιά στον κόσμο του συνθέτη και "αναρχικού" Μίκη Θεοδωράκη.
Θα δείτε τον Ευρωπαίο Μίκη, τον διάσημο Μίκη, αλλά και τον απλό και ολόδικό μας Έλληνα Μίκη. Θα ακούσετε μέσα από την ταινία διαφορετικά είδη μουσικής του - όπερα, κλασσική, λαϊκή, συμφωνική, δωματίου, τζαζ κ.ο.κ. Ο ίδιος έχει δει ένα κομμάτι και ενθουσιάστηκε. Είναι πάντως η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια ταινία, για ένα καλλιτέχνη και πιστεύουμε ότι μέχρι τον Ιούλιο, θα είναι έτοιμο ένα πρώτο rough cut ως δώρο για τα γενέθλιά του.

Ζείτε στο Βερολίνο. Γνωρίζετε λοιπόν, από πρώτο χέρι ότι υπάρχουν πολιτικά ζητήματα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Πού βρίσκονται οι σχέσεις αυτές σε κοινωνικό επίπεδο και τι πρέπει, κατά τη γνώμη σας να γίνει;
Οι περισσότεροι Γερμανοί μορφωμένοι και μη, έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από ορισμένους πολιτικούς και μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ. Μα έχουν στιγματίσει ως "πτωχευμένους Έλληνες". Φωνάζουν "πουλήστε την Ακρόπολη!" ή "ο πολιτισμός σας των τελευταίων δύο αιώνων δεν έχει προσφέρει τίποτα στον παγκόσμιο πολιτισμό" κ.α. Είναι η πρώτη φορά που οι Γερμανοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προχωρούν σε τέτοια ρατσιστική μεταχείριση ενός ολόκληρου λαού. Στα δημοσιεύματά τους δεν αναφέρουν ως υπαίτιους τους Έλληνες πολιτικούς ή τους Έλληνες ολιγάρχες, αλλά γενικά τους "Έλληνες".
Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες στη Γερμανία που δέχονται φραστικές επιθέσεις. Προσωπικά μου έχει πει Γερμανός: "Δεν μπορείτε να ησυχάσετε εσείς οι Έλληνες; Αν συνεχίσετε έτσι, θα σας στείλουμε τανκς"... Ο Έλληνας πρέσβης εδώ στο Βερολίνο, μου έλεγε τις προάλλες ότι δέχονται συνέχεια απειλητικά τηλεφωνήματα, μέχρι "θα σας σκοτώσουμε" τους λένε, χώρια οι στοίβες από υβριστικά γράμματα. Διάφοροι Γερμανοί πολιτικοί λένε στα πολιτικά talk shows ότι η Γερμανία έχει δώσει λεφτά για εμάς, ενώ ξέρουν ότι προς το παρόν η χώρα τους έχει κερδίσει πολλά δις από την ελληνική κρίση.
Βεβαίως, αν και σε άλλο βαθμό, κι εμείς το ίδιο κάνουμε στην Ελλάδα, όταν αποκαλούμε την κ. Μέρκελ ή τον κ. Σόιμπλε ναζί, κάτι που βρίσκω απαράδεκτο. Γιατί το χειρότερο κακό το κάναμε εμείς οι ίδιοι στη χώρα μας, που ψηφίζαμε επί χρόνια αυτούς που ψηφίζαμε και δώσαμε αυτά τα δικαιώματα προς τα έξω.

Πώς σας φάνηκε το δελτίο Τύπου συμπαράστασης της Γερμανικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων προς την Ελλάδα;
Υπάρχουν και στα συνδικάτα και στους κόλπους όλων των γερμανικών κομμάτων έξυπνοι και ρεαλιστές άνθρωποι. Από την άλλη, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν είναι πια και... δράκουλες. Πιστεύουν πως η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και να νοικοκυρευτεί, καθώς για χρόνια καταχράστηκαν δημόσια χρήματα, πακέτα Ντελόρ κ.ο.κ. Η Παγγερμανική Ομοσπονδία Συνδικάτων συμπαρίσταται ξεκάθαρα στη χώρα μας. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι που πιστεύουν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι αυτή των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Πιστεύουν ότι πρέπει να είναι ανθρώπινη. Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή έχουμε αυτούς που υποστηρίζουν τη σκληρή πολιτική και αυτούς που αντιτίθενται.

Ποια είναι η άποψή σας για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και πώς αντιμετωπίζει η Γερμανία τη χώρα μας σήμερα σε πολιτικό επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεται η πολιτιστική πολιτική της χώρας μας;
Η Ελλάδα είναι σε φάση αλλαγής. Χαίρομαι γι' αυτό. Το δικομματικό εξουσιαστικό μοντέλο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν άντεξε πλέον τις καταστάσεις για τις οποίες το ίδιο ευθύνεται και κατέρρευσε. Οι Έλληνες έκαναν επιτέλους το πρώτο βήμα. Εύχομαι κι ελπίζω να κάνουν και το επόμενο, που είναι να φύγουμε από το ευρώ, που μας έκανε μεγάλο κακό οικονομικά και ηθικά. Με τον ΣΥΡΙΖΑ  στην εξουσία έχουμε τουλάχιστον για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση που ασκεί ελληνική πολιτική.
Για την Ευρώπη των Βρυξελλών, με τη Γερμανία ισχυρότερη δύναμη, η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα "συστημικό λάθος" (system error). Δεν θέλουν η Ελλάδα να βγει από το ευρώ, όμως μας θέλουν μέσα στο παιχνίδι με τους δικούς τους όρους. Θέλουν να δείξουμε υποταγή και "μετάνοια". Με τέτοιο ρατσισμό δεν αντιμετώπισαν ούτε τους Πορτογάλλους ούτε τους Ισπανούς.
Σε ό,τι αφορά την πολιτιστική πολιτική της χώρας μας, κάποιος πρέπει επιτέλους να αρχίσει να διαφημίζει τον ελληνικό πολιτισμό - αρχαίο, νεότερο, σύγχρονο - ανά τον κόσμο. Να υποστηρίξει νέους καλλιτέχνες, να ανοίξει πόρτες στις διάφορες χώρες, να αξιοποιήσει μεγάλους ξένους καλλιτέχνες για τη διάδοση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Μπορούν να γίνουν μεγάλα πράγματα χωρίς να απαιτούνται χρήματα. Χρειάζεται όραμα, προγραμματισμός και δουλειά. Υπήρχαν Κέντρα Ελληνικού Πολιτισμού σε πολλές χώρες, που έπαιρναν χρήματα και έκαναν από ελάχιστα έως τίποτα. Κάντε σύγκριση με το Ινστιτούτο "Θερβάντες" ή το "Γκαίτε". Πού είναι η διεθνής ανάδειξη του πολιτισμού μας; Δώσαμε δικαιώματα στους ξένους να μας συμπεριφέρονται έτσι...
Marina
0 Σχόλια

Χρώμα από lilium...



Όταν η μόδα εμπνέεται από τη φύση, τότε το lilium δίνει χρώμα γύρω μας, σε πολλά αντικείμενα εκτός από τα ρούχα. Το σημερινό moodboard για το link party του Caseperlatesta είναι μια ακόμα πινελιά χρώματος που μας γεμίζει φως και αισιοδοξία.

Το χρώμα αυτό είναι άλλωστε από μόνο του πηγή ζωντάνιας κι ευεξίας, ίσως γι' αυτό και προτιμήθηκε από τους σχεδιαστές για να δώσει ένα ξεχωριστό τόνο, στην εμφάνιση ή στο χώρο μας.

Μικρές ή μεγάλες πινελιές αυτό το χρώμα του λίλιουμ, μπορούν να κάνουν το χώρο χαρούμενο και φωτεινό και την εμφάνισή μας εντυπωσιακή και νεανική!

Δοκιμάστε το!



to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Με μια "σχεδία" για καλό σκοπό!...





Ματούλα Ζαμάνη & Μαρία Παπαγεωργίου με μια «σχεδία»

Την Τετάρτη 22 Απριλίου, στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη ενώνουν τις δυνάμεις τους με το enfo.gr, σε μια συναυλία για την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «σχεδία».

Η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη μας ταξιδεύουν με μια «σχεδία» στο πρώτο τους μουσικό ραντεβού επί σκηνής, παρουσιάζοντας η καθεμία το δικό της ιδιαίτερο πρόγραμμα. Την Τετάρτη 22 Απριλίου, στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου (ώρα έναρξης 21:00), η διαδικτυακή κοινότητα enfo.gr μας προσκαλεί σε μια βραδιά με ισχυρό καλλιτεχνικό αλλά και κοινωνικό πρόσημο, για την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «σχεδία».

«Με τους ανθρώπους που αγαπάμε, για τους ανθρώπους που αγαπάμε, ελπίζουμε να κάνουμε τον τόπο αυτό πιο ανθρώπινο», δήλωσαν η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη.

«Όπως ακριβώς συμβαίνει με το enfo.gr, η «σχεδία» είναι μια παρέα ανθρώπων που σκέφτεται, ανησυχεί και αγωνίζεται για μια πιο δίκαιη κοινωνία, μια κοινωνία όλων. Οι δε άνθρωποι που διανέμουν τη «σχεδία» (οι πωλητές της) δεν έχουν βγει από καμία «διπλανή πόρτα». Από την πόρτα μας έχουν βγει όλοι. Είναι εμείς. Είναι συνάνθρωποί μας που αγωνίζονται με περισσή αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα να ξανακερδίσουν, στην ουσία, τις ίδιες τους τις ζωές. Αλλά η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού μας αφορά όλους και είμαστε πολύ χαρούμενοι που σε αυτή την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι. Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους μας από τη μεγάλη διαδικτυακή παρέα του enfo.gr για την αγάπη και υποστήριξη, όπως, από τα βάθη της καρδιάς μας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη Ματούλα Ζαμάνη και τη Μαρία Παπαγεωργίου που ανταποκρίθηκαν αφιλοκερδώς σε αυτό το κοινωνικό κάλεσμα. Ραντεβού την Τετάρτη 22 Απριλίου, λοιπόν, στον Σταυρό του Νότου», σημείωσε η «σχεδία».












«Το enfo.gr είναι μια διαδικτυακή κοινότητα ανοιχτή σε όλους εκείνους που δεν μένουν εκτός πραγματικότητας, αλλά επιλέγουν να σκέφτονται, να (αντι)δρουν και να εκφράζονται. Τα χιλιάδες ενεργά της μέλη λοιπόν δεν θα μπορούσαν να μείνουν απλά στην έκφραση και την επικοινωνία μέσω του δυνητικού κόσμου του διαδικτύου. Η υποστήριξη των αστέγων μέσα από την ενεργητική προσέγγιση του περιοδικού δρόμου «σχεδία» είναι για την κοινότητα του enfo.gr απλά μια φυσιολογική εξέλιξη. Η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη θα προσθέσουν το δικό τους “soundtrack” στα πρώτα βήματα αυτής της εξέλιξης και τις ευχαριστούμε για αυτό», υπογράμμισε το enfo.gr.


Σταυρός του Νότου (κεντρική σκηνή) - Τετάρτη 22 Απριλίου (ώρα προσέλευσης 21:00) Είσοδος: 12 ευρώ (με μπύρα/κρασί )

Δείτε εδώ περισσότερα για το περιοδικό δρόμου Σχεδία

Δείτε εδώ περισσότερα για τη διαδικτυακή κοινότητα enfo.gr

Περισσότερες πληροφορίες:
Ιάσονας Κάντας, ομάδα διαχείρισης enfo.gr, κιν: 697 29 38 640, kantas.iasonas@gmail.com
.
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε εποχές τόσο δύσκολες για όλους μας.
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

H συμμετοχή μας βρίσκεται εδώ!...



Μια κίνηση αγάπης ανάμεσα σε bloggers είναι το "παιχνίδι" αυτό, που δίνει την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους και να ανταλλάξουν δώρα, γνωρίζοντας μόνο τη blogger που θα στείλουν δώρο και όχι από ποια θα πάρουν...
Δείτε όλη την "παρέα" και τα δώρα που ανταλλάξαμε στο:pinterest.com
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Μια πρωτόγνωρη εμπειρία!



Όταν η Ζήνα από το Efzin Creations πρότεινε να λάβουμε μέρος στο Secret Bunny, δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη αυθόρμητα σχεδόν, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ήταν το όλο "εγχείρημα". 
Εκείνη, μου εξήγησε πως θα έπρεπε να φτιάξω ένα χειροποίητο δωράκι για κάποια κοπέλα blogger και ότι θα λάμβανα και ένα δωράκι εγώ, από κάποια άλλη. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, το μόνο που γνώριζα, ήταν η φίλη (γιατί έτσι τη νιώθω από τότε) που θα της έφτιαχνα δωράκι. 
Τα "ζευγάρια" προέκυψαν από κλήρωση και η δική μου "Μυστική Κουνελίνα" που την έμαθα μόλις παρέλαβα το δώρο της, ήταν η Χριστίνα Μακρή από το Art Decoration & Crafting η οποία με το δώρο της με συγκίνησε!

to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Χριστός Ανέστη!




Χριστός Ανέστη!
Θέλουμε να ευχηθούμε ο Αναστημένος Χριστός να παραμείνει ζωντανός στις καρδιές όλων και να τις γεμίζει Αγάπη  και όμορφα χαμόγελα, όπως τα χαμόγελα που απλόχερα και ανιδιοτελώς χαρίζουν τα παιδικά πρόσωπα.
Να είστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι!
Μαρίνα - Όλγα
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Οι στάμνες του Μεγάλου Σαββάτου...


Ένα εντυπωσιακό Κερκυραϊκό έθιμο


Το Μ. Σάββατο, στις 11 το πρωί στα καντούνια της Παλιάς Πόλης, στην Κέρκυρα γίνεται ένας από τους πιο διάσημους πολέμους, ο "Πόλεμος των Κανατιών". Το σύνθημα δίνεται με το χτύπημα της δεύτερης καμπάνας, που σημάνει την Πρώτη Ανάσταση.
Οι κάτοικοι της Κέρκυρας εκσφενδονίζουν από τα μπαλκόνια τους, πάνω από τα κατακόκκινα λάβαρα, τους "μπότηδες", δηλαδή τα μεγάλα κανάτια με το στενό στόμιο και τη διπλή λαβή.
Μάλιστα, πολλές φορές οι μπότηδες είναι γεμάτοι με νερό, για περισσότερο θόρυβο.


Έτσι δημιουργείται μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα, την οποία κάνουν εντονότερη οι κανονιοβολισμοί από το φρούριο την ώρα που σκάνε στα πλακόστρωτα καντούνια οι γεμάτες στάμνες. Παράλληλα, ηχεί μουσική από τα πνευστά των δεκαοχτώ Φιλαρμονικών της πόλης.


Με το σπάσιμο των σταμνών ξεκινούν οι καμπάνες της πόλης να μεταδίδουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Η μία μετά την άλλη οι καμπάνες φέρνουν το μήνυμα και στο μικρότερο χωριό του νησιού.

Πολλές είναι οι ερμηνείες για τους "μπότηδες" το Πάσχα στην Κέρκυρα.
Μία απ' αυτές θεωρεί τις στάμνες μεσαιωνικό έθιμο, κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Οι Βενετοί ως καθολικοί, έσπαγαν παλιές στάμνες την Πρωτοχρονιά, στη μεγαλύτερη γιορτή τους, για το καλό του νέου χρόνου και για να έχουν καινούργια αγαθά στο σπιτικό τους. Οι Ορθόδοξοι μετακίνησαν το έθιμο χρονικά, στη μεγαλύτερη γιορτή τους (της Ανάστασης του Κυρίου).


Μια άλλη εκδοχή θέλει το έθιμο αυτό ως μια προσπάθεια να εκδιωχθούν τα "μολύσματα", τα κακά πνεύματα που έβαζαν σε πειρασμό τους ανθρώπους.

Μια τρίτη εκδοχή μιλά για παγανιστική προέλευση που συνδέει την αναγέννηση της φύσης και τη συλλογή των φρέσκων καρπών σε νέα κανάτια και δοχεία (για την αποθήκευσή τους), που φέρνει σαν αποτέλεσμα το σπάσιμο των παλιών με ένα τελετουργικό τρόπο, έτσι ώστε να είναι ακόμα πιο αποδοτική η νέα συγκομιδή.

Σύμφωνα με μια τέταρτη εκδοχή το σπάσιμο των σταμνών, αναπαριστά με τους κρότους, την οργή για την προδοσία του Ιούδα.

Καλή Ανάσταση!!


Πηγή: corfubenitses.gr



to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Ξέρετε γιατί τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά το Πάσχα;



Σίγουρα θα γνωρίζετε το συμβολισμό που κρύβεται πίσω από το κόκκινο χρώμα των αυγών στην ορθόδοξη παράδοση. (αν δεν θυμάστε, διαβάστε εδώ)

Γιατί όμως τσουγκρίζουμε τα αυγά;

Το αυγό, έχει ένα συμβολισμό ως προς την Ανάσταση. Με αυτό οι χριστιανοί συμβολίζουν τον τάφο από τον οποίο αναστήθηκε ο Χριστός. Αυτός είναι και ο λόγος που τσουγκρίζουμε και σπάμε τα κόκκινα αυγά την Ανάσταση!
Όπως το κλωσσόπουλο σπάει το κέλυφος του αυγού και βγαίνει στο φως της ζωής, έτσι κομματιάζονται τα δεσμά του θανάτου με την Ανάσταση του Χριστού και από τον τάφο, έρχεται ξανά η ζωή.

Το έθιμο έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Το τσούγκρισμα των αυγών για πρώτη φορά καθιερώθηκε στην Βυζαντινή Αυλή από το Μ. Κωνστατνίνο και τη μητέρα του Αγία Ελένη. Μάλιστα γινόταν επίσημη τελετή το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Οι καλεσμένοι τσούγκριζαν με τον αυτοκράτορα και τη μητέρα του τα αυγά και ακολουθούσε το πασχαλινό γεύμα.

Ενδιαφέρον παρουσιάσει το "πρώτο τσούγκρισμα" των κόκκινων αυγών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως στον Βαθύλακκο Κοζάνης, όπου γίνεται αμέσως μετά την Ανάσταση, η οποία θεωρείτε ιερή στιγμή. Στο Βελβενδό Κοζάνης τελευταία μέρα όπου μπορεί κάποιος να καταναλώσει κόκκινα αυγά τα οποία βάφτηκαν τη Μ. Πέμπτη θεωρείται η γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής. Αν γίνει διαφορετικά, τότε πρέπει να βαφτούν νέα αυγά την Πέμπτη της Διακαινησίμου.

Στη Χασιά μόλις χτύπαγε η καμπάνα το βράδυ της Ανάστασης, πήγαιναν στην εκκλησία με ένα κόκκινο αυγό στην τσέπη, το οποίο το έσπαγαν στην πόρτα της εκκλησίας με το "Χριστός Ανέστη".
Ανάλογο έθιμο υπάρχει και στο Χιλιόδεντρο Καστοριάς όπου την πρώτη μέρα του Πάσχα, όταν έβγαιναν από την πόρτα της εκκλησίας έσπαγαν ένα αυγό σταυρωτά στην πόρτα.

Σε άλλα μέρη της Μακεδονίας μετά τη λειτουργία της Ανάστασης και αφού ο παπάς διαβάσει όλα τα αυγά, βγαίνουν οι κάτοικοι και πάνε ένας ένας να σπάσει το αυγό του στο ξύλινο σήμαντρο, που είναι κρεμασμένο έξω από την εκκλησία. Ακολουθεί χορός κυρίως από γυναίκες που τραγουδούν.



to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Πάσχα στην Ελλάδα



 Ένα moodboard για το link party του Caseperlatesta σε απόλυτα πασχαλινή διάθεση. Προσπαθήσαμε να "αποτυπώσουμε" κάποιες εικόνες από το ελληνικό Ορθόδοξο Πάσχα για να το γνωρίσουν και οι φίλες από την Ιταλία που πιθανόν να μην το ξέρουν.

1. Το Αναστάσιμο Φως, που φωτίζει τις καρδιές
2. Στην Ελλάδα, τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά
3. Ρουκετοπόλεμος στη Χίο, το βράδυ της Ανάστασης
μας
4. Από το πασχαλινό τραπέζι δεν λείπει το παραδοσιακό πασχαλιάτικο τσουρέκι

Για τους αγγλόφωνους φίλους και φίλες του blog
1. The Resurrection Light that illuminates our hearts
2. In Greece, clinking red eggs on the Easter's Eve
3. Rocket War in Chios island, in the evening of the Resurrection
4. At the Easter dinner there is always the traditional Easter brioche. We call it, tsoureki.


to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Τα τσουρέκια της μαμάς!



Για τους περισσότερους από μας, τα τσουρέκια είναι απαραίτητα για να "μυρίσει το σπίτι Πάσχα". Με τη συνταγή που σας δίνω η επιτυχία είναι σίγουρη, ακόμα κι αν τα φτιάχνετε για πρώτη φορά, όπως εγώ.

Δείτε τα υλικά:
2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις
9 φακελάκια ξερή μαγιά
200 gr νερό χλιαρό
650 gr ζάχαρη
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1,5 κουταλιά της σούπας μαχλέπι τριμμένο
2 κουταλιές της σούπας παρθένο ελαιόλαδο
10 αυγά
200 gr καυτό γάλα
220 gr βούτυρο λιωμένο και ζεστό

Πώς θα τα φτιάξετε:
Ξεκινήστε διαλύοντας τη μαγιά στο χλιαρό νερό και προσθέστε στη συνέχεια λίγο από το αλεύρι, έτσι ώστε να γίνει ένας πηχτός χυλός. Το αφήνετε σκεπασμένο σε ζεστό μέρος για να φουσκώσει.

Στη συνέχεια, βάλτε σε μια μεγάλη λεκάνη τη ζάχαρη, το αλάτι, το μαχλέπι και το ελαιόλαδο. Προσθέστε το καυτό γάλα και ανακατέψτε. Προσθέστε κατόπιν ένα ένα τα αυγά χωρίς να τα χτυπήσετε, δουλεύοντας το μείγμα με τα χέρια. Χρειάζεται απλά να ομογενοποιηθεί το μείγμα.

Ρίξτε στη συνέχεια τη μαγιά, που στο μεταξύ θα έχει φουσκώσει και συνεχίστε το ανακάτεμα με τα χέρια, μέχρι να ανακατευτεί καλά. Τώρα, θα προσθέσετε το αλεύρι λίγο λίγο, μέχρι να χρησιμοποιηθεί όλο.

Μπορεί να "νιώθετε" το ζυμάρι περίεργο και να έχει την αίσθηση ότι κολλά στα χέρια σας ή ότι περιέχει κλωστές. Όμως, αυτό ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε.

Στη συνέχεια θα ρίξετε το ζεστό βούτυρο, λίγο λίγο χωρίς να ζυμώνετε. Απλά θα διπλώνετε τη ζύμη για να το κλείσει μέσα της και να το απορροφήσει. Λίγο πριν τελειώσει το βούτυρο, μπορεί να μειωθεί η ικανότητα της ζύμης να απορροφά, όμως εσείς θα το προσθέστε όλο. Αυτό, που αυτή τη στιγμή φαίνεται να περισσεύει θα απορροφηθεί σταδιακά φουσκώνοντας η ζύμη.

Σκεπάστε τη και αφήστε τη να φουσκώσει σε ζεστό μέρος, ώσπου να διπλασιαστεί σε όγκο. Μπορεί να χρειαστούν 1 - 2 ώρες ή και λίγο παραπάνω... Για να καταλάβετε πότε είναι έτοιμη, πιέστε με το δάχτυλό σας και αν το αποτύπωμα μένει, είναι έτοιμη.

Χωρίστε τη σε 6 - 8 μπάλες ανάλογα πόσο μεγάλα θέλετε να βγουν τα τσουρέκια σας. Εμείς τη χωρίσαμε σε 8. Με κάθε μπάλα θα πλάσετε τρία χοντρά κορδόνια για να γίνει η πλεξούδα.

Βάλτε τις πλεξούδες σε ταψί στρωμένο με χαρτί ψησίματος σε απόσταση τη μία από την άλλη για να μην κολλήσουν και αφήστε τις να διπλασιαστούν σε όγκο. Στη συνέχεια αλείψτε την επιφάνειά τους με κρόκο αυγού αραιωμένο με λίγο νερό και πασπαλίστε με λεπτές φέτες αμύγδαλου.

Ψήστε στους 200 οC για 20 - 25 λεπτά ή μέχρι να ροδίσουν ομοιόμορφα. Προσέξτε όμως να μην παραψηθούν, γιατί τότε τα τσουρέκια θα στεγνώσουν και θα γίνουν σκληρά.

Σημειώσεις:
1. Η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή.
2. Για να γίνουν αφράτα και με τις χαρακτηριστικές ίνες, τα τσουρέκια δεν χρειάζονται πολύ ζύμωμα, γι' αυτό μην παιδέψετε τη ζύμη, αλλά ούτε και τα χεράκια σας.

Καλή επιτυχία!...
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

Διακοσμητικά κεράκια από αληθινά αυγά!



Όπως θα καταλάβατε για να φτιάξουμε αυτά τα χαριτωμένα κεράκια χρειαζόμαστε τσόφλια αυγών, γι' αυτό μην πετάξετε τα αυγά της ομελέτας! Κι αν βάψετε τα αυγά σας με οποιοδήποτε τρόπο και σας "προδόσουν" κάποια στο βράσιμο, κρατήστε τα και κάντε τα ...κηροπήγια.
Είναι μια πρωτότυπη ιδέα για πασχαλινή διακόσμηση που γίνεται εύκολα, αρκεί να ...σπάσετε μερικά αυγά.

Ας δούμε αναλυτικά τι χρειάζεστε:
Κέλυφος αυγών (τσόφλια) ανάλογα με τον αριθμό των κεριών που θέλετε να φτιάξετε
Χρώμα τροφίμων
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
Ζεστό νερό
Κεράκια ρεσώ
Αυγοθήκη για την τοποθέτηση

Πώς θα τα φτιάξετε:
Μπορείτε να βάψετε το κέλυφος των αυγών με δύο τρόπους όπως έκανε και η Angie στο Little inspiration. Ο πρώτος τρόπος είναι να πάρετε ένα φλυτζάνι ζεστό νερό να ρίξετε μέσα το ξύδι και το χρώμα τροφίμων (ζαχαροπλαστικής), αφού πρώτα καθαρίσετε το κέλυφος καλά και αφαιρέσετε την εσωτερική μεμβράνη. Θα το βουτήξετε μέσα στο διάλυμα για μερικά λεπτά και το κέλυφος θα πάρει το χρώμα που επιλέξατε. Ο δεύτερος τρόπος είναι να βάψετε ολόκληρα αυγά με τον κλασσικό τρόπο και να αφαιρέσετε προσεκτικά το κέλυφος για να το χρησιμοποιήσετε για την κατασκευή...
Ό,τι κι αν επιλέξετε πρέπει να βεβαιωθείτε πως χωρά το ρεσώ από το άνοιγμα στο κέλυφος.
Αυτό ήταν όλο!
Τα πρωτότυπα αυτά κηροπήγια όσο λεπτεπίλεπτα κι αν δείχνουν είναι πανέμορφα όταν ανάβουν!...
Καλή επιτυχία!

πηγή: little inspiration
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram