Το φετινό καλοκαίρι, δεν έμοιαζε σε τίποτα με όλα τα προηγούμενα που έχω ζήσει. Μπορεί να ακούγεται σαν έκθεση 10χρονου με θέμα «πώς πέρασα το καλοκαίρι» αλλά, αν έχετε την υπομονή να διαβάσετε παρακάτω, θα με καταλάβετε, είμαι σίγουρη!
Θα σας τα πω με λεπτομέρειες απ’ την αρχή. Εκεί στα τέλη
Ιουλίου και ενώ κατακλυζόμαστε από ποικίλες διαφημίσεις με παραλίες,
ειδυλλιακά τοπία, ταξίδια και όλα τα συναφή, κοιταζόμαστε με το στεφάνι μου,
λες και καταστρώναμε σχέδιο κατάκτησης της Πόλης, προσπαθώντας να σκεφτούμε και
να αποφασίσουμε, όχι πού θα πάμε διακοπές, αλλά αν θα πάμε διακοπές.
Πέσανε πολλές ιδέες στο τραπέζι. Μη σας τις αναλύσω, θα
ξημερώσουμε…
Όλες απορρίφθηκαν γιατί κατέληγαν στο ίδιο δύσκολο σημείο. Ποιο;
Μα ποιο άλλο, τα χρήματα φυσικά. Ήταν πολλά τα λεφτά, παιδιά!!!
Έτσι, μου έρχεται η ιδέα των μικρών εξορμήσεων ανά
Σαββατοκύριακο. Τώρα γιατί καταλήγουν όλες οι φαεινές ιδέες μου σε Βατερλό, δεν
το έχω αποσαφηνίσει ακόμα.
Έρχεται που λέτε, το πρώτο Σαββατοκύριακο, φορτώνω το
αυτοκίνητο με τα μπανιερά και ορμάω να πάρω θέση δίπλα στον οδηγό, για να
καταλήξουμε σε μια πανέμορφη παραλία της Αττικής, που έμοιαζε να είναι ίδια
και απαράλλαχτη με τις παραλίες των ονειρεμένων νησιών μας.
Η μέρα ζεστή, παρόλο που δεν έχει καλά - καλά ξεκινήσει,
αφού η ώρα είναι οχτώ και μεις είμαστε ήδη στο δρόμο για να χαρούμε όλη τη μέρα
στη θάλασσα… Θα την περνάγαμε βασιλικά. Πρώτα καφές στην ξαπλώστρα, μετά φαγητό
στο κοντινό ταβερνάκι και το δειλινό επιστροφή, για χαλάρωση στη βεράντα μας,
παρέα με το …φεγγάρι, καταλαβαίνετε!
Μετά από αρκετή ώρα και κίνηση, φτάνουμε στον προορισμό μας και
απλώνουμε την αρίδα μας στις ξαπλώστρες του εξωτικού παραθαλάσσιου καφέ, από τους πρώτους! Παραγγέλνουμε και την αράζουμε κάτω από το ζεστό ήλιο, με χαλαρή κουβεντούλα κι
ένα βιβλίο στο χέρι… Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό πρέπει να έκανε όλη τη ζημιά
(στα νεύρα μας).
Οι ώρες περνούν, ο ήλιος καίει και το ματάκι αρχίζει να …κλείνει.
Ξέρετε πώς γίνεται μερικές φορές, που σα να είσαι μωρό σε παίρνει ο ύπνος στην
ξαπλώστρα, λες και έσκαβες όλη μέρα.
Ε, έτσι ακριβώς την έπαθα κι εγώ. Ξαφνικά ο
καλός μου, συνειδητοποιεί και το δικό μου ύπνο και τη δική του πείνα και
προσπαθεί να με ξυπνήσει μαλακά, ενώ ζητά το λογαριασμό. Όμως δεν εννοώ ν’
ανοίξω τα μάτια μου και μουρμουρίζω πως είναι νωρίς, όταν ο νεαρός σερβιτόρος φέρνει
τη λυπητερή (κατά κυριολεξία). Δύο καφέδες στις ξαπλώστρες κόστιζαν 16 €!!! Από
8 ο καθένας!!! Σφύριξαν τ’ αφτιά μου!!! Για πότε άνοιξαν και τα δύο μάτια, για
πότε πετάχτηκα όρθια, ούτε ξέρω! Νερό παγωμένο να μου πετούσες, πιο εύκολα θα
το δεχόμουν.
Καλά, μανούλα μου, απ’ τη Βραζιλία με τα πόδια τον φέρνετε
και είναι τόσο ακριβός ή εγώ φτώχυνα τόσο πολύ και σε τσέπη και σε ενημέρωση,
που δεν πήρα είδηση, πού έφτασε ο καφές;
Μας κόπηκε η χαρά, πληρώσαμε και φύγαμε σαν βρεγμένες γάτες,
ενώ η όψη μας θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον για λύπηση, αν κρίνω από τον τρόπο
που μας κοιτούσε ο σερβιτόρος…
Μη σας τα πολυλογώ, γυρίσαμε σπίτι, αφού πρώτα κάναμε μια
στάση στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς και η απόφαση πλέον για τις διακοπές μας,
είχε παρθεί.
Εμείς θα κάναμε διακοπές, σπίτι μας!!!... Στη βολή μας, στην
κοντινή μας παραλία, παρέα με τους φίλους μας!
Με το χέρι στην καρδιά σας λέω, πως ήταν από τις ωραιότερες
διακοπές της ζωής μας, ειλικρινά!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!