Κάποιοι
από μας όμως, δίνουν και αγώνα επικίνδυνο για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και
την ελληνικότητα του Αιγαίου. Δεν είναι άλλοι, από τους πιλότους της Πολεμικής
μας Αεροπορίας, που με κίνδυνο της ζωής τους καθημερινά, μέσα σε Phantom, Corsair και F – 16, πετούν στον ουρανό
του Αιγαίου, αναχαιτίζοντας σε πτήσεις «ρουτίνας» τα τουρκικά μαχητικά με την
ημισέληνο στην ουρά, που εισβάλλουν στον εθνικό μας εναέριο χώρο.
Γι’
αυτούς είναι τρόπος ζωής… ένα καθημερινό «πανηγύρι»… η δουλειά που αγαπούν και
ορκίστηκαν να κάνουν, με αγάπη στην πατρίδα και υψηλό αίσθημα καθήκοντος!
Για
μας, κάτι δύσκολο, επικίνδυνο, θαυμαστό!
Για τον Αγιορείτη μοναχό όμως, το γέροντα
Ιωσήφ, είναι κάτι παραπάνω!! Είναι η στιγμή που ακούγοντας το θόρυβο των
αεροσκαφών θα βγει από το κελί του, εκεί στην άκρη του γκρεμού, όπου εδώ και εικοσιένα
χρόνια βρίσκεται το ησυχαστήριό του, για να κουνήσει την ελληνική σημαία
κοιτάζοντας συγκινημένος στον ουρανό και να τους δώσει την ευχή του, για να
γυρίσουν στη Βάση τους ασφαλείς!
Ο
γκρεμός βάθους 300 μέτρων στο Ακρωτήριο Άκραθως του Αγίου Όρους, που φιλοξενεί
το κελί του σεβάσμιου μοναχού, είναι το σημείο «συνάντησης» των πιλότων με τον
«προστάτη» τους. Εκεί μετά από κάθε αερομαχία, περνούν πετώντας σε χαμηλό ύψος και
χαιρετούν ευχαριστώντας τον, που τους
σκέφτεται, που προσεύχεται γι’ αυτούς, που τους …προσέχει! Κι εκείνος κρατώντας
στα χέρια του την ελληνική σημαία και τη σημαία του Βυζαντίου, τους χαιρετά,
μέχρι τη στιγμή που τα αεροσκάφη χάνονται στον ορίζοντα, αφήνοντας πίσω τους
μόνο τον ήχο των μηχανών τους….
Όσοι
πιλότοι τον επισκέφτηκαν μιλούν για «ένα Άγιο άνθρωπο, που όποιος τον γνωρίσει, ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο της
καλοσύνης και της αγάπης».
«Τους αγαπώ
όλους σαν παιδιά μου. Κάποιους τους έχω γνωρίσει κι από κοντά» είπε ο γέροντας
στους δημοσιογράφους, που τον επισκέφτηκαν. Οι πιλότοι απ’ όλες τις πολεμικές μοίρες έχουν στείλει
στο μοναχό την αγάπη τους, καθώς και αναμνηστικά δώρα, ξέροντας πως σε κάθε
αποστολή τους, ο μοναχός αυτός θα βρίσκεται εκεί στην άκρη του γκρεμού, πάνω
στα βράχια, για να τους ευλογεί και να τους εμψυχώνει, εκφράζοντας ταυτόχρονα,
άθελά του ίσως, κι όλους τους έλληνες, που δεν έχουν τρόπο να πουν σ’ αυτούς
τους ανθρώπους, το «ευχαριστώ» που τους αξίζει για το λειτούργημα που επιτελούν,
προς την πατρίδα και προς όλους μας. Ένα λειτούργημα που είναι πέρα και πάνω
από αμοιβές, διεκδικήσεις και στενά εργασιακά πλαίσια και μια καλή αιτία για να
νιώσουμε περήφανοι.
Οι πιλότοι της
Πολεμικής Αεροπορίας, μαζί με τους διασώστες του Λιμενικού Σώματος
συνεργάζονται καθημερινά για να προσφέρουν στον πολίτη, ακόμα και πολλές φορές απλήρωτοι,
με κακές συνθήκες διαβίωσης, χωρίς να βαρυγκωμούν, σκεπτόμενοι τον όρκο που
έδωσαν, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι, ούτε που θυμούνται το δικό τους όρκο
για πίστη στο καθήκον την πατρίδα και τον πολίτη.
Δεν ξέρω ποιός
όρκος είναι πιο βαρύς, όμως ξέρω με μεγάλη βεβαιότητα, ποιοί τον τηρούν και
ποιοί όχι!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!