Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Συζήτηση με ένα YouTuber!

Συζήτηση με ένα YouTuber!


Αρχική photo by Photo by Amy Hirschi on Unsplash

Μετά από πολύ καιρό και διάφορες αντιξοότητες, που δεν υπάρχει λόγος να σας τις αναφέρω, ξεκινώ την εβδομάδα με μια ανάρτηση που νομίζω θα σας αρέσει.

Στις περιηγήσεις μου στα social media τον τελευταίο καιρό γνώρισα ένα αγόρι, που θέλησε να μου μιλήσει για τη δουλειά του. Ένα νέο παιδί που έχει ένα ευγενικό σκοπό και μέσα από την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο, προσπαθεί να κάνει αυτό το σκοπό γνωστό στον κόσμο. Αμέσως θέλησα να μάθω περισσότερα για την ενασχόλησή του, προσπαθώντας να καταλάβω πώς σκέφτονται τα νέα παιδιά, που παίζουν το διαδίκτυο στα δάχτυλα ή τουλάχιστον κάποια από αυτά.

Έτσι κατέληξα να σας παρουσιάσω το Γιώργο από τη Θεσσαλονίκη, ένα νεαρό YouTuber, πολύ ευαίσθητο. Διαβάστε τη συνομιλία που είχα μαζί του. Πιστεύω ότι θα τη βρείτε ενδιαφέρουσα.

Πες μου Γιώργο, πού ζεις,  την ηλικία σου και αν σπουδάζεις.

Γειά σας, είμαι 27 χρονών, ζω στην υπέροχη Θεσσαλονίκη, δεν σπουδάζω, δουλεύω και στον ελεύθερό μου χρόνο φτιάχνω βιντεάκια στο youtube προσπαθώντας να περάσω ένα όμορφο μήνυμα για τη ζωή. Είμαι δηλαδή Youtuber αλλά παράλληλα γράφω και στίχους.

Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις τα βιντεάκια και το κανάλι στο YouTube; Τι ήταν αυτό που σου έδωσε την αφορμή;

Είχα δει τυχαία βιντεάκια στο youtube που μου τράβηξαν την προσοχή και θέλησα να ασχοληθώ κι εγώ. Τα περισσότερα είναι για να παρουσιάσουν ένα προϊόν ή μια κατασκευή ή reviews προϊόντων. Εγώ σκέφτηκα να περνάω ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή, την αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Κάτι όμορφο, που δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.

Πόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό;

Πάνε τέσσερα χρόνια που φτιάχνω βιντεάκια με θετικά μηνύματα και στίχους μου.

Τι σου λένε οι άνθρωποι που τα παρακολουθούν;

Στους ανθρώπους που με παρακολουθούν αρέσουν πολύ όλα αυτά που δημιουργώ είτε με τα μηνύματα είτε με τους στίχους. Τους κάνει να νιώθουν όμορφα κι εγώ χαίρομαι πολύ γι' αυτό.

Τι είναι για σένα τα social media;

Τα social media είναι για εμένα κάτι σαν μέσο με το οποίο επικοινωνώ με τον κόσμο και μπορώ να τους πω όλα όσα θέλω. Χρησιμοποιώ τις σκέψεις και τα βιώματά μου για να δώσω νόημα και στη δική μου ζωή και στων άλλων.

Πιστεύεις πως έχουν επηρεάσει τις πραγματικές σχέσεις των νέων, τις έχουν αλλάξει;

Ναι το πιστεύω... Πλέον ο κόσμος έχει κλειστεί πολύ στον εαυτό του και στο μικρό κύκλο γύρο του με τις συνθήκες που ζούμε. Όμως μπορεί να έχει και θετική πλευρά. Μπορούμε να επικοινωνούμε με όμορφα πράγματα και να βοηθάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Πώς βίωσες και βιώνεις την πανδημία; Τα lockdown;

Μπορώ να πω ότι με επηρέασε όλο αυτό, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει έγινε διαφορετικός πιο κλειστός και γενικά η ζωή μου άλλαξε. Βέβαια θα κάνω και τις βόλτες μου κανονικά αλλά εγώ δούλευα όλο αυτό τον καιρό, δεν μας σταματήσανε, όμως για τους άλλους δεν ήταν το ίδιο. Βίωσαν πολύ δύσκολες συνθήκες, ήταν αρκετοί άνθρωποι που έμειναν εκτός δουλειάς. Και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι ήταν μέσα στο σπίτι με τον φόβο..!

Τι σου λένε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου για την προσπάθειά σου και πώς θέλεις να εξελιχθεί αυτή η προσπάθεια;

Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου είναι δίπλα μου με στηρίζουν και χαίρονται για την δουλειά που κάνω, γι αυτό που δημιουργώ. Είναι σα να τους μιλάει ένας φίλος που τους καταλαβαίνει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες και τους λέει ένα καλό λόγο. Μου λένε να μην σταματήσω και εγώ εφόσον ο κόσμος νιώθει πολύ άμορφα με αυτό που έχω ξεκινήσει, παίρνω δύναμη και ενέργεια για να συνεχίσω.

Ποια είναι τα όνειρά σου;

Τα όνειρά μου είναι να κάνω τον κόσμο όμορφο... Θέλω να είμαι δίπλα σε κάθε άνθρωπο και να τον κάνω να νιώθει υπέροχα και μακάρι να έχω και αρκετά έσοδα και να βοηθάω και τους άλλους. Όπως λένε και οι αγαπημένοι ΠΥΞ ΛΑΞ (ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ)... Έτσι και εγώ θέλω τον κόσμο να αλλάξω και να τον κάνω όμορφο.❤️

Είσαι ένα νέο παιδί. Πες μου πώς βλέπεις τη χώρα μας και το δικό σου μέλλον.

Η χώρα μας είναι μια πάρα πολύ όμορφη χώρα με πολλά μέρη για να ταξιδέψει κανείς. Πλέον όμως τα πάντα έχουν γίνει δύσκολα, οι συνθήκες όλο και χειροτερεύουν και το δικό μου μέλλον δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Όσο περνάνε τα χρόνια οι δυσκολίες μεγαλώνουν και αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να αλλάξει κάτι. Να έχουν όλοι οι άνθρωποι δουλειά που να μπορεί όχι απλά να τους θρέφει αλλά να τους δίνει το χρόνο και την οικονομική δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια, να ταξιδεύουν, να διασκεδάζουν.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή να με φιλοξενήσετε με αυτή τη συνέντευξη στο περιοδικό σας!

Δική μου η τιμή και η χαρά Γιώργο να μιλώ μιλώ μαζί σου και να μεταφέρω την όμορφη κουβέντα μας στους αναγνώστες του e-periodiko mas.

...

Αυτός είναι ο 27χρονος Γιώργος που προσπαθεί με το δικό του τρόπο, να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και πιστεύω πως αν τον ακούσουμε ίσως του δώσουμε την ευκαιρία, να πραγματοποιήσει το στόχο του!

Αν θέλετε να δείτε τη δουλειά του δεν έχετε παρά να πατήσετε στους παρακάτω συνδέσμους:

Instagram - giwrgossalonikaofficial

YouTube - Giwrgos Salonika

Twitter - @SalonikaGiwrgos



Καλή εβδομάδα σε όλους!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
10 Σχόλια
Η πολυβραβευμένη ποιήτρια Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου μιλά στο e-περιοδικό μας

Η πολυβραβευμένη ποιήτρια Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου μιλά στο e-περιοδικό μας


i-polivravevmeni-poiitria-stavroula-dekoulou-papadimitriou-mila-sto-e-periodiko-mas

Σήμερα έχω τη χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω τη συζήτηση που είχα με την αγαπημένη μου φίλη, ποιήτρια και blogger Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου, την οποία γνώρισα μέσα από την πένα της στα διαδικτυακά μονοπάτια και έγινε για μένα πολύτιμη συνοδοιπόρος σ' αυτή την περιπέτεια που ονομάζεται blogging και όχι μόνο. Μέσα από τα γραπτά της μου κράτησε πολλές φορές συντροφιά κάνοντάς με να δακρύσω, να χαρώ, να γευτώ την ομορφιά των λόγων της και να γίνω κοινωνός της δικής της ματιάς στον κόσμο.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα, διαβάζοντας όσα μου είπε...

Σταυρούλα μου με αφορμή την έκδοση της πρώτης σου ποιητικής συλλογής, η οποία έχει εξαιρετική ανταπόκριση, θα ήθελα να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες του περιοδικού. Μίλησέ μου για σένα. Είσαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, εκφραστική μέσα από την πένα σου, αλλά εγώ θέλω να μάθω πώς είναι η Σταυρούλα στην καθημερινότητά της.

Μαρίνα μου, καταρχήν να σ’ ευχαριστήσω τόσο για τη φιλία σου και τη συμπόρευσή μας και να σε συγχαρώ για το εξαιρετικό περιοδικό σου που μου κρατά πολλές φορές συντροφιά.

Η μέρα μου ξεκινά πριν την αυγή, γύρω στις πεντέμισι όταν εργάζομαι και στις έξι στα ρεπό μου. Έχω τρία μικρά παιδιά από τριάμισι έως δεκατριών χρόνων καθένα με τις δικές του ανάγκες. Δεν μπορείς ν’ αφήσεις κανένα παραπονεμένο, μα ούτε και θα το ήθελα. Έτσι κλέβω από τον δικό μου χρόνο. Φαντάζομαι πως όλες οι μανούλες το ίδιο κάνουν.

Εργάζομαι στη εντατική μονάδα νεογνών του Παίδων δεκαεπτά χρόνια. Η δουλειά μου έχει κυλιόμενο ωράριο. Δεν έχω συγκεκριμένες αργίες ή σαββατοκύριακα, δεν έχει μέρα ή νύχτα. Εκεί, στο μετερίζι του πόνου, φροντίζουμε τα μωρά άλλων μανάδων. Παραπαίουμε μεταξύ ζωής και θανάτου και υπάρχουν φορές που χάνουμε, δυστυχώς, τη μάχη με τη ζωή. Στο χώρο της δουλειάς μου ντύνεσαι το ένδυμα της ταπεινότητας, αντιλαμβάνεσαι το φθαρτό του ανθρώπου μα και το μεγαλείο της ψυχής, φιλτράρεις τα θέλω σου και απολυμαίνεις την ψυχή σου από τις επίπλαστες λάμψεις και απολαύσεις.

Επιστρέφοντας σπίτι, κρύβω το πρόσωπό μου στην αγκαλιά των παιδιών μου και ακούω την καρδιά τους να χτυπά και ύστερα συνεχίζω με όσο χρόνο έχει περισσέψει από τη μέρα μου. Φτιάχνω γλυκά για το σπίτι ή τη δουλειά, παίζουμε puzzle με τη μικρούλα μου ή διαβάζουμε παραμύθια αγκαλιά στον καναπέ ή μπροστά στο τζάκι.

Πώς ξεκίνησες την περιπέτεια που λέγεται γράψιμο και πότε;

Θυμάμαι να γράφω από πάντα. Το πρώτο μου γραπτό δημοσιεύτηκε όταν ήμουν δεκατριών χρόνων στο περιοδικό Ντομίνο. Ήταν μια μικρή έκθεση που είχα γράψει στο σχολείο. Βέβαια αυτό δεν το έμαθαν ποτέ οι συντάκτες του περιοδικού. Έχω ακόμα κρατημένα τα αποκόμματα. Όταν έφτιαξα τον λογαριασμό μου στο Facebook άρχισα να γράφω δημόσια, κάποιοι φίλοι μου είπαν λάβω μέρος σε κάποιους διαγωνισμούς και φαίνεται πως η γραφή μου άρεσε. Από τότε και ύστερα τα πράγματα κύλησαν μόνα τους. Με προσέγγισαν άνθρωποι να λάβω μέρος σε ποιητικές ανθολογίες, να πάρω μέρος σε κριτικές επιτροπές λογοτεχνικών διαγωνισμών, να προλογίσω ή να παρουσιάσω τα βιβλία τους. Στη συνέχεια ήρθε και το μπλογκ. Τώρα που τα αναλογίζομαι όλα αυτά, Μαρίνα μου, νομίζω πως ήταν ένας μονόδρομος που ήταν γραφτό να διαβώ.

Υπήρξε κάτι που πυροδότησε τη διαδικασία ή απλά ήταν ανάγκη να μιλήσεις από καρδιάς;

Συνηθίζω να λέω πως έχω πολύ νερό μέσα μου. Αλλά όπως στο νερό που όταν φτάσει στο σημείο βρασμού πρέπει να εκτονώσεις τον ατμό, έτσι κι εγώ. Η γραφή βγαίνει από μέσα μου σαν κραυγή, σαν ανάσα που αν δεν πάρω θα σταματήσω να ζω. Γράφω αυτόματα. Ξεκινώ από τον πρώτο στίχο ή την πρώτη σειρά της παραγράφου και σταματώ σαν φτάσω στην τελευταία. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να γυρίζει γύρω από ένα ποίημα ή μια λέξη. Ποτέ όμως. Αν δεν γράψω την στιγμή που έρχεται η σκέψη και το αφήσω για αργότερα οι λέξεις ξεθωριάζουν και το νόημά τους για μένα χάνεται.

Θα έλεγε κανείς πως οι σπουδές σου δεν συνάδουν με την ποίηση; Τι απαντάς;

Είμαι παιδί της Νοσηλευτικής, μέσω τρίτης δέσμης. Διάβαζα Οδύσσεια και Ιλιάδα. Μελετούσα Σωκράτη, Πλάτωνα, Καργάκο, Φίλια και Παπανούτσο. Στο επάγγελμά μου βρέθηκα από τα τερτίπια του συστήματος των Πανελλαδικών και εργάζομαι χωρίς να παραπονιέμαι γιατί ξεπληρώνω ένα τάμα μου εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Ανεξαρτήτως όλων αυτών όμως εγώ νομίζω ότι η ποίηση είναι το ίχνος που αφήνει η ψυχή μας αν της επιτρέψουμε να κρατήσει μια γραφίδα στο νοητό της χέρι. Ο καθένας μπορεί να γράψει. Η διαφορά έγκειται στο πόσο μπορείς ν’ αγγίξεις την ψυχή του αναγνώστη.

Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σου σε όλη αυτή τη διαδρομή που έκανες ως τώρα;

Η οικογένειά μου είναι ο φάρος μου στα σκοτεινά, το σημείο αναφοράς μου κάθε που ο κόσμος γύρω μου ανταριάζει. Είναι πάντα εκεί να χαμογελούν στα όμορφα και να μου κρατούν το χέρι στα δύσκολα. Γράφω παραμύθια γιατί έχω γονείς που μου επέτρεψαν να είμαι και να ζήσω σαν παιδί. Γράφω ποίηση γιατί είχα την τύχη να αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ και να γεννήσω τα παιδιά της αγάπης που ένιωσα. Όλα είναι αλληλένδετα.

Έχεις βραβευθεί πολλές φορές για ποιήματά σου. Πόση ευθύνη φόρτωσαν στις πλάτες σου αυτά τα βραβεία ή λειτούργησαν βοηθητικά δίνοντάς σου ώθηση για να συνεχίσεις;

Σίγουρα οι βραβεύσεις ειδικά σε μεγάλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στρέφουν τα φώτα πάνω σου, οπότε όσο να ‘ναι σου χαρίζουν μια αναγνωσιμότητα ανάμεσα στους λογοτεχνικούς κύκλους. Σε προσωπικό επίπεδο δεν σου κρύβω ότι με χαροποίησε το γεγονός ότι άνθρωποι που ασχολούνται με τη γραφή χρόνια ξεχώρισαν τα λόγια μου, ανάμεσα σε τόσα άλλα. Ευθύνη νιώθω κάθε φορά που εκτίθεμαι γραπτώς και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη όταν έχω εγώ τον ρόλο του κριτή στους διαγωνισμούς. Με ενοχλεί αφόρητα η σκέψη ότι μπορεί να αδικήσω κάποιον έστω και άθελά μου.

Μίλησέ μου για τον «Αστερισμό του Ιβίσκου». Είναι η πρώτη σου ποιητική συλλογή. Πώς ένιωσες κρατώντας το βιβλίο στα χέρια σου;

Ο Αστερισμός του Ιβίσκου ήταν μια συλλογή έτοιμη από καιρό που οι αναποδιές της ζωής δεν επέτρεψαν να βγει στο φως νωρίτερα. Όταν ήρθε εκείνη η ώρα τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Όπως όταν γεννάς ένα παιδί. Μια ανακούφιση που γεννήθηκε και είναι καλά, μια ανείπωτη χαρά που είδε το φως και μια αγωνία να το γνωρίσεις από την αρχή, να μεγαλώσεις μαζί του. Μαζί με τα παιδιά μου ο Ιβίσκος μου είναι η παρακαταθήκη μου σε αυτόν τον κόσμο. Να μην παραλείψω βέβαια να πω πως το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ανήκει στη φίλη φωτογράφο και μπλόγκερ Μαρία Καρβούνη, γεγονός που με κάνει να χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Κάθε φορά που το κοιτώ είναι σαν να βλέπω τη ματιά της Μαρίας μέσα από τον φακό της.

Τι ονειρεύεται η Σταυρούλα; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες, στον κόσμο και στη ζωή σου

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα που λέει και το τραγούδι.

Μέσα μου θεωρώ πως κάθε φορά που ανακουφίζω τα νοσηλευόμενα νεογνά μας απ’ ό,τι τα δυσκολεύει, παρηγορώ τους γονείς τους, τους βοηθώ να καταλάβουν, τους εκπαιδεύω να τα φροντίζουν κάνω τον κόσμο καλύτερο.

Λίγο φαγητό σε κάποιον που πεινά, μια κουβέρτα σε κάποιον που κρυώνει, λίγο νερό στη γαρδένια που διψά…. συμπόνια, συμπόνια, συμπόνια Μαρίνα μου. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος πληγές.

Στη ζωή μου… θα ήθελα να έχω περισσότερες Κυριακές με τα παιδιά μου, τώρα που είναι ακόμα μικρά.

Για το τέλος άφησα την καθιερωμένη ευχή για το περιοδικό και τους αναγνώστες του…

Εύχομαι όλα όσα επιθυμείτε και ονειρεύεστε κάθε βράδυ να ξημερώνουν αλήθειες κάθε αυγή στο προσκεφάλι σας.
...

Με αυτή την υπέροχη ευχή έκλεισε η κουβέντα μας κάνοντάς μου πεποίθηση, πως η όμορφη κυρά των λόγων που γνώρισα στο "Λογισμών αραξοβόλι" αξίζει την αγάπη και το θαυμασμό όλων μας!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ Σταυρούλα για τη φιλία σου και όσα μοιράστηκες μαζί μου!
Καλοτάξιδος ο "Αστερισμός του Ιβίσκου", που μπήκε στην καρδιά μας!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
29 Σχόλια
Karl Lagerfeld, ο συνεχιστής του οράματος της Chanel

Karl Lagerfeld, ο συνεχιστής του οράματος της Chanel


karl-lagerfeld-o-sinexistis-tou-oramatos-tis-chanel

Γνωστός ως «ο Κάιζερ της Μόδας» ο Karl Otto Lagerfeld υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής, σχεδιαστής μόδας, καλλιτέχνης και φωτογράφος. Ο άνθρωπος που καθόταν στο τιμόνι του οίκου Chanel ως δημιουργικός διευθυντής, από το 1983 μέχρι το θάνατό του, ήταν επίσης δημιουργικός διευθυντής του οίκου Fendi σε ό,τι αφορά τη γούνα και τα δερμάτινα είδη του brand, ενώ είχε συνεργαστεί σε ποικίλα έργα σχετιζόμενα με τη μόδα και την τέχνη.

Χαρακτηριστική η φιγούρα του με τα λευκά μαλλιά, τα μαύρα γυαλιά ηλίου, τα λευκά πουκάμισα με τους υψηλούς γιακάδες και τα γάντια χωρίς δάχτυλα ο Lagerfeld αγαπά τις αντιθέσεις, τους ασπρόμαυρους συνδυασμούς και δημιουργεί μόδα με βάση τον εαυτό του και όχι τα "θέλω" των άλλων, όπως και η Coco Chanel.


O Karl Otto Lagerfeld χαρακτηρίστηκε και ως ο «αυτοκράτορας» της μόδας αφού υπήρξε σχεδιαστής και καλλιτεχνικός διευθυντής σε δύο από τους μεγαλύτερους οίκους μόδας του κόσμου, όπως ο οίκος Chanel και ο οίκος Fendi αλλά και ανεξάρτητος σχεδιαστή για τους Chloé, Charles Jourdan, Krizia και Valentino.

Γόνος εύπορης οικογένειας γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1933 στο Αμβούργο και από παιδί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις εικαστικές τέχνες. Οι συμμαθητές του τον θυμούνται να κάνει σκίτσα συνεχώς, ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Ο ίδιος δήλωσε πως έμαθε πολλά περισσότερα πράγματα από τις συνεχείς επισκέψεις του στο μουσείο Kunsthalle του Αμβούργου, παρά στις σχολικές αίθουσες. Ωστόσο συνεχίζει το σχολείο στο Παρίσι και ειδικεύεται στο σχέδιο και την Ιστορία. Ο ίδιος αμφισβήτησε πολλές φορές την χρονολογία γεννήσεώς του δίνοντας τροφή για σχόλια, μέχρι τη στιγμή που βγήκε στη δημοσιότητα το πιστοποιητικό βάφτισής του, από το οποίο προκύπτει ως χρονολογία γεννήσεως το 1933.


Το 1955 κερδίζει τον διαγωνισμό σχεδίου παλτό (Secretariat International de la Laine), γίνεται φίλος με τον Yves Saint Laurent και προσλαμβάνεται από τον Pierre Balmain. Εργάστηκε στο πλευρό του ως βοηθός και αργότερα μαθητευόμενος για τρία χρόνια. Το 1958 γίνεται καλλιτεχνικός διευθυντής του Jean Patou και λίγα χρόνια αργότερα (1964) πηγαίνει στη Ρώμη για να μελετήσει την Ιστορία της Τέχνης και να δουλέψει για τον Tiziano. Σύντομα σχεδιάζει ως ανεξάρτητος σχεδιαστής για πολλούς οίκους όπως οι Chloé, Charles Jourdan, Krizia και Valentino.

Τρία χρόνια μετά (1967) προσλαμβάνεται από τον οίκο Fendi για να εκσυγχρονίσει τη γραμμή της γούνας, κάτι που αποδείχθηκε πρωτοποριακό και παρέμεινε στον Fendi μέχρι το θάνατό του.


Στη δεκαετία του 1980 προσλαμβάνεται από τον οίκο Chanel που θεωρούνταν εκείνη την περίοδο ως «σχεδόν νεκρή μάρκα» αφού ο θάνατος τη Coco, δέκα χρόνια πριν, είχε σημαδέψει τον οίκο. Ο Lagerfeld καταφέρνει να φέρει ξανά στο προσκήνιο το όνομα Chanel χρησιμοποιώντας κατά κόρον το λογότυπο «CC» και ανανεώνοντας τη γραμμή των ρούχων, τόσο στο πρετ α πορτέ, όσο και στην υψηλή ραπτική. Σχεδόν παράλληλα (1984) ξεκινά συλλογή ρούχων με τη δική του επωνυμία, που χτίστηκε γύρω από την ιδέα που περιέγραψε ως «πνευματική σεξουαλικότητα». Με τα χρόνια, η μάρκα έχει αναπτύξει μια φήμη για την ποιότητα εφαρμογής περιλαμβάνοντας τολμηρά, έτοιμα προς χρήση κομμάτια, όπως σακάκια και ζακέτες σε έντονα χρώματα. Το 2005 ο Lagerfeld πώλησε την ετικέτα στον Tommy Hilfiger.

Δημιουργίες του παρουσιάστηκαν στο μουσείο Τέχνης της Βόννης, το 2015, όπου ο επισκέπτης μπορούσε  να δει και πολλές από τις αφίσες των επιδείξεών του.





Πολυπράγμων και δημιουργικός, δεν περιορίζεται στη μόδα. Βλέποντας τα πάντα ως μορφή τέχνης ασχολείται και με τη φωτογραφία, ενώ το 2011 σχεδιάζει μια σειρά γυαλιών για τη σουηδική εταιρεία Orrefors και υπογράφει τη νέα συλλογή ειδών ένδυσης για τη Macy’s. Το 2015 ανοίγει το πρώτο κατάστημα Karl Lagerfeld στη Ντόχα του Κατάρ.


Δεν έκρυψε ποτέ την ομοφυλοφιλία του, έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του. Η μητέρα του, ρωτώντας τη στα 11 του χρόνια (για την ομοφυλοφιλία) του απάντησε: «Δεν είναι κάτι το σημαντικό. Είναι σαν το χρώμα των μαλλιών, κάποιοι είναι ξανθοί και κάποιοι άλλοι μελαχρινοί» Μετά το θάνατο του επί εννέα χρόνια συντρόφου του Ζακ ντε Μπασιέ δύο πλάσματα είχαν πρωταρχική θέση στην καρδιά του. Η πανέμορφη γάτα του η Σουπέτ που αποτελούσε και πηγή έμπνευσης για κείνον και ο βαφτισιμιός του Χάντσον.


Καλλιεργημένος, πολλές φορές προκλητικός, τολμούσε να πάει πέρα από την ευγένεια και να πει τη γνώμη του χωρίς δισταγμό ακόμα κι αν ήταν προσβλητική για κάποιους, αληθινός καλλιτέχνης, είχε σαν μότο του τη φράση: «Μια μικρή αίσθηση του χιούμορ και λίγη ασέβεια. Αυτά χρειάζεται ένας θρύλος για να επιβιώσει», η οποία δεν φαίνεται να τον διέψευσε…

Έφυγε από τη ζωή στις 19 Φεβρουαρίου 2019 σε ηλικία 85 χρονών.

Πηγές πληροφοριών: wikipedia.orgbiography.com
Κείμενο: to e-periodiko mas
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
4 Σχόλια
Η Gabriela Montero, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας!

Η Gabriela Montero, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας!



Μια από τις μεγαλύτερες κλασικές πιανίστριες στον κόσμο, η φημισμένη Gabriela Montero, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας για μια εμφάνιση, την Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, για μια και μοναδική συναυλία με έργα των Schumbert και Schumman.

Η διάσημη συνθέτης και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο είδος της έχει ένα πλούσιο βιογραφικό όπου ξεχωρίζουν μεγάλες συνεργασίες με κορυφαίους σολίστ του κόσμου όπως η πιανίστρια Martha Argerich, ο βιολοντσελίστας Gautier Capucon και ο μαέστρος Carlos Miguel Prieto. Υπήρξε μια από τους καλλιτέχνες που προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στην επίσημη έναρξη της προεδρίας Ομπάμα.

Η μέτρ του αυτοσχεδιασμού έχει τιμηθεί με το βραβείο "Latin Grammy". Στη συνέντευξη που έδωσε στην Ελένη Μπαμπαλιούτα για το pronews.gr καταθέτει τον μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό της για την προσφορά της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει τον αυτοσχεδιασμό που έκανε σε ένα video clip για "Τα Άρματα της φωτιάς" του Βαγγέλη Παπαθανασίου δηλώνοντας την εκτίμηση και το θαυμασμό της στον Έλληνα δημιουργό.

Περιγράφοντας την επαγγελματική της πορεία και τις σημαντικές στιγμές της καριέρας της με τη Martha Argerich και τον Gautier Capucon, στάθηκε περισσότερο στα λόγια των ανθρώπων που την πλησιάζουν μετά το τέλος κάθε κονσέρτου, λέγοντάς της πως η μουσική της μίλησε στην ψυχή τους. Αυτό εκείνη θεωρεί το μεγαλύτερο θρίαμβο.


Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ποιος θυμάται τη θεία Λένα;

Ποιος θυμάται τη θεία Λένα;



Ένα σημαντικό κομμάτι των παιδικών αναμνήσεων των δεκαετιών του 40, 50 και 60 περιέχει η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη με τίτλο "Αγαπημένη θεία Λένα", η οποία είναι αφιερωμένη στην Αντιγόνη Μεταξά. Μια γυναίκα ξεχωριστή, μια παιδαγωγό σημαντική, που δημιούργησε τον πρώτο μόνιμο θεατρικό οργανισμό για παιδιά στην Αθήνα. 

Αφορμή για την έκθεση στάθηκε η εγγονή της Μαρία Ηλιού, που το καλοκαίρι του 2015, σε μια επισκευή του οικογενειακού παραθαλάσσιου σπιτιού, ανακάλυψε χαμένες φωτογραφίες της Α. Μεταξά από τις εκπομπές της στο ραδιόφωνο και εικόνες από τη ζωή της, που σήμερα αποτελούν μέρος της έκθεσης. 

Ποια όμως ήταν η Αντιγόνη Μεταξά, η ραδιοφωνική "θεία Λένα", που αγαπούσαν και άκουγαν όλα τα ελληνόπουλα;
Ήταν μια θρυλική μορφή. Οι παλιότεροι σίγουρα θα συμφωνήσετε με αυτό το χαρακτηρισμό. Έγραψε και ανέβασε παραστάσεις για παιδιά στο "Θέατρο του Παιδιού" από το 1933 ως το 1942. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει ακόμα 53 βιβλία για παιδιά ανάμεσά τους η πασίγνωστη Εγκυκλοπαίδεια του Παιδιού και η Μυθολογική Εγκυκλοπαίδεια ενώ παρουσίασε 4.500 ραδιοφωνικές εκπομπές για παιδιά από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) από το 1939 ως το 1966, με γνωστότερες το "Η θεία Λένα στα μικρά παιδιά" και το "Καλημέρα Παιδάκια".

Η Α. Μεταξά πρωτοπαρουσίασε μια σειρά δίσκων βινιλίου με παραμύθια και παιδικά τραγούδια καθώς και τις πρώτες τηλεοπτικές παιδικές εκπομπές. Το 1965 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για το έργο της.

Στην έκθεση παρουσιάζεται άγνωστο υλικό από τη ζωή και το έργο της από το προσωπικό της αρχείο το οποίο είχε οργανώσει η κόρη της Λήδα Κροντηρά καθώς και φωτογραφίες από το αρχείο του Μουσείου και φυσικά τα βιβλία της.

Παράλληλα με την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1) θα παρουσιάζεται στο ίδιο κτίριο στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη (αίθουσα Ευριδίκης Κωστοπούλου) το ομώνυμο ντοκιμαντέρ. 

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 12 Μαρτίου 2017 και η προβολή του ντοκιμαντέρ ως τις 19 του ίδιου μήνα. Την έκθεση επιμελήθηκε η κ. Μαρία Ηλιού και ιστορικός σύμβουλος ήταν ο κ. Αλέξανδρος Κιτρόεφ.


Λεπτομέρειες για το ωράριο και την είσοδο
 θα βρείτε κάνοντας κλικ εδώ

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι"...

Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι"...



Γεννήθηκε το 1943 στις 15 Ιουλίου, μεσ' την καρδιά του καλοκαιριού στην Αθήνα και έμελλε να μπει στις καρδιές όλων μας. Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι" ο Λουκιανός Κελαηδόνης μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Κυψέλης και από τα πέντε του χρόνια άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο μουσικής. Αντίθετα πήρε πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το ΕΜΠ, χωρίς ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα αυτό.

Μεγάλη του αγάπη η μουσική, τον κέρδισε ολοκληρωτικά και μέσω αυτής, εκείνος κέρδισε εμάς! Ξεκίνησε το 1970 γράφοντας μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου "Η Πόλη μας". Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς ερμηνεύουν στο δίσκο τα τραγούδια της παράστασης αυτής, ένα χρόνο αργότερα. Το 1972 συνεχίζοντας τη συνεργασία του με το Μ. Μητσιά κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο "Κόκκινη Κλωστή" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, έχοντας μαζί τους και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Ένα χρόνο αργότερα (1973) έρχονται τα "Μικροαστικά" σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και έχουν ως ερμηνευτή τον ίδιο. Τραγούδια που ήδη κυκλοφορούσαν παράνομα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τώρα συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο γίνονται η αφετηρία της ερμηνευτικής πορείας του καλλιτέχνη. Η συνεργασία του με το Γιάννη Νεγρεπόντη συνεχίστηκε και στον επόμενο δίσκο του όπου έδινε "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας", ενώ το 1976 κυκλοφορεί ένα ορχηστρικό δίσκο με τίτλο "Media Luz".

Ο δίσκος "φτωχός και μόνος καουμπόι" είναι ο πρώτος, που αποτελεί ολοκληρωτικά δική του δουλειά, αφού σ' αυτόν, γράφει, συνθέτει και ερμηνεύει. Θα ακολουθήσουν οι δίσκοι: "Ψυχραιμία παιδιά", "Χαμηλή πτήση", "Τραγούδια για κακά παιδιά", "Γιατί να γίνω μαραγκός" και ο νοσταλγικός δίσκος "Fifties και ξερό ψωμί".

Μέσα από το άλμπουμ "Αχ πατρίδα μου γλυκειά" που κυκλοφόρησε το 1993, κάνει μια καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας του τελευταίου μισού αιώνα. Σ' αυτό το δίσκο παρουσιάζονται (δισκογραφικά) για πρώτη φορά τραγούδια που ανήκουν στην προφορική παράδοση. Είναι σχολικά τραγούδια, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης αλλά και καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα. Ο δίσκος αυτό αποτέλεσε την ηχογραφημένη εκδοχή του λαϊκού μιούζικαλ που παρουσίασε το καλοκαίρι του 1993 στο Λυκαβηττό.

Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος "Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη" κάνοντας ένα όνειρό του πραγματικότητα. Στο δίσκο αυτό συμμετέχει η Preservation Hall Jazz Band από τη Ν. Ορλεάνη, ενώ το 2002 "Τα φανταρίστικα"σε στίχους ανώνυμων φαντάρων που δημοσιεύονταν στη στήλη "Φαντάρε πού πας;" της Κ. Ελευθεροτυπίας ντύνουν με μουσική τη φωνή των νέων και γίνονται τραγούδια που αγαπήθηκαν.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν περιορίστηκε μόνο σε δισκογραφικές δουλειές. Έγραψε μουσική όχι μόνο για το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολλές από αυτές έγιναν άλμπουμ, όπως το "Πάμε μαέστρο" που περιέχει μουσική από τις παραστάσεις του "Ελεύθερου Θεάτρου" και της "Ελεύθερης Σκηνής". Υπήρξε ο βασικός συνθέτης των παραστάσεων της πρώτης περιόδου του "Θεσσαλικού Θεάτρου, ενώ συνεργάστηκε και με το Εθνικό, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά και την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 1971 έγραψε μουσική για την ταινία του Παύλου Παρασχάκη "Δάκρυα για έναν αλήτη" και το 1975 έκανε την επιμέλεια της μουσικής για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Ο θίασος" και το 1977 για την ταινία "Οι κυνηγοί". Το 1980 έγραψε μουσική για την ταινία του Π. Βούλγαρη "Ελευθέριος Βενιζέλος".

Πολλές και οι συναυλίες που έδωσε ο αγαπημένος τραγουδοποιός σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Αυτό όμως που έχει μείνει ανεπανάληπτο και έχει καταγραφεί στη μνήμη όλων σαν το ελληνικό Woodstock είναι το περίφημο "Πάρτυ στη Βουλιαγμένη" στην πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ, κάνοντας το Λουκιανό, τον πρώτο καλλιτέχνη που έβγαλε τις συναυλίες από τα θέατρα και τα γήπεδα. Στο πάρτυ αυτό πήραν μέρος ο Δ. Σαββόπουλος, η Μ. Ζορμπαλά, η Α. Μάνου, ο Β. Γερμανός, ο Γ. Νταλάρας και η Μαντώ και αξίζει να θυμίσουμε πως δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από την παραλιακή ως τη Λ. Συγγρού.

Μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την Α. Βαγενά, δημιούργησε τον πολυχώρο "Μεταξουργείο" το 1999, όπου δραστηριοποιώταν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Το 2006 έκανε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, οι οποίες επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό, καταλήγοντας στο Ηρώδειο. Ο δίσκος "Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά" ήταν το αποτέλεσμα αυτών των συναυλιών.

Ο γάμος του με την ηθοποιό Άννα Βαγενά, του χάρισε δύο κόρες την ηθοποιό Γιασεμή Κηλαηδόνη και την τραγουδίστρια Μαρία Κηλαηδόνη. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου του 2017 μετά από πολυετή προβλήματα, που αντιμετώπιζε με την καρδιά του.
O "φτωχός και μόνος καουμπόι" περιδιαβαίνει τώρα στα μονοπάτια του ουρανού...


Πηγές πληροφοριών: wikipedia.orgsansimera.gr
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Δανάη Στρατηγοπούλου - το αηδόνι του Αττίκ

Δανάη Στρατηγοπούλου - το αηδόνι του Αττίκ



Ξεχωριστή και πολυτάλαντη η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 στην Αθήνα, αλλά πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία. Υπήρξε τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας, καθηγήτρια λαογραφίας και φωνητικής μουσικής, αλλά οι περισσότεροι τη γνωρίζουν ως το "αηδόνι του Αττίκ".

Ήταν κόρη του μηχανικού και δημοσιογράφου Ιππόλυτου Στρατηγόπουλου και της αρσακειάδας Τίμω και εγγονή του θεατρικού συγγραφέα Ιδομενέα Στρατηγόπουλου. Στην Αθήνα επέστρεψε με την οικογένειά της το 1923 όταν γεννήθηκε η μικρότερη αδελφή της η φλαουτίστα και εθνομουσικολόγος Μίρκα Στρατηγοπούλου.

Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες, όμως η αγάπη της για τη μουσική της έδειξε άλλο δρόμο. Έτσι, από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με το ελαφρό τραγούδι σπουδάζοντας ορθοφωνία και φωνητική μουσική. Παρόλα αυτά, πήρε το δίπλωμά της από τη Γαλλική Ακαδημία.

Στα 22 της γνώρισε τον Αττίκ, όταν σαν δημοσιογράφος τον ακολούθησε σε μια περιοδία του στην Αίγυπτο. Όπως η ίδια αναφέρει πήγε ως άπειρη δημοσιογράφος για να γυρίσει επαγγελματίας τραγουδίστρια, ξεκινώντας μια καριέρα που άφησε εποχή.

Από τον Χαιρόπουλο ως το Γιαννίδη όλοι οι συνθέτες της εποχής τραγουδήθηκαν από τη Δανάη που με τη βελούδινη φωνή της έδωσε ξεχωριστό τόνο και χροιά σε κάθε δημιουργία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα: "Ας ερχόσουν για λίγο", "Το οργανάκι", "Μαραμένα τα γιούλια", "Άδικα πήγαν τα νιάτα μου", "Της μιας δραχμής τα γιασεμιά" και τόσα άλλα.


Την περίοδο της Κατοχής η αντιστασιακή της δράση θα οδηγήσει το "αηδόνι" στις φυλακές Αβέρωφ, αφού ως ενταγμένη στο ΕΑΜ έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια και τραγουδούσε σε νοσοκομεία.

Πολύτιμη παρακαταθήκη άφησε πίσω της με περισσότερα από 300 τραγούδια από τα οποία τα περισσότερα είναι με δικούς της στίχους, βιβλία και μεταφράσεις. Μάλιστα, μετέφρασε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά αλλά και ποιήματα που Πάμπλο Νερούδα στα ελληνικά.


Κατά τη δικτατορία η Δ. Στρατηγοπούλου έζησε στη Χιλή όπου δίδασκε φωνητική στο Ωδείο και ελληνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Έτσι γνώρισε τον Πάμπλο Νερούδα και μετέφρασε έργα του στα ελληνικά με κυριότερο το "Κάντο Χενεράλ".

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Στιχουργών και Μουσικοσυνθετών Ελλάδας, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Επιτροπής Αλληλεγγύης με τη Χιλή, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κ.α. Έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε Πανεπιστήμια της Χιλής, αλλά και πολλά ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Τιμήθηκε με πολλές καλλιτεχνικές διακρίσεις και επαίνους, με βραβεία για τους στίχους της αλλά και με το ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής (επί Αλλιέντε) στο Φεστιβάλ του χιλιανού ελαφρού τραγουδιού το 1972. Μιλούσε με άνεση γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά και τα χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα διατηρούσε άριστε σχέσεις με τη Χιλιανή Πρεσβεία στην Αθήνα.

Παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και απέκτησε μαζί του μια κόρη τη Λήδα Χαλκιαδάκη, η οποία ασχολήθηκε και η ίδια με το τραγούδι και τη μουσική και στη δεκαετία του ΄70 δημιούργησε μαζί με το Σπύρο Βλασσόπουλο το συγκρότημα "Λήδα & Σπύρος".

Έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 18 Ιανουαρίου του 2009 σε ηλικία 96 χρόνων..



Πηγές πληροφοριών:  sansimera.grwikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Pierre Dulaine, ο άνθρωπος που έβαλε το χορό στα σχολεία...

Pierre Dulaine, ο άνθρωπος που έβαλε το χορό στα σχολεία...



Ο Πιερ Ντουλέιν γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1944. Υπήρξε χορευτής και δάσκαλος χορού και δημιούργησε μέθοδο διδασκαλίας χορού, που πήρε το όνομά του. Είναι εκείνος που δημιούργησε ένα  πρόγραμμα ανάπτυξης κοινωνικής και συναισθηματικής των παιδιών από την 5η Δημοτικού χρησιμοποιώντας το χορό για να αλλάξει τις ζωές όχι μόνο των παιδιών, αλλά και των οικογενειών τους.

Γεννημένος στη Χάιφα της Παλαιστίνης, από Ιρλανδό πατέρα που υπηρετούσε στον βρετανικό στρατό, η ζωή του γίνεται από μικρή ηλικία ένα ταξίδι. Το 1948 οι γονείς του φεύγουν από την Παλαιστίνη για την Κύπρο και στη συνέχεια για την Αγγλία και την Ιρλανδία. Μετά από οχτώ μήνες μετακινήσεων, τελικά καταλήγουν στο Αμμάν της Ιορδανίας. Το 1956 η κρίση του Σουέζ, αναγκάζει την οικογένεια να εγκαταλείψει την περιοχή και να μετοικίσει στο Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία.

Ο Πιερ Ντουλέιν ξεκίνησε να χορεύει στα 14 του και πήρε το πτυχίο του, ως επαγγελματίας χορευτής, σε ηλικία 18 χρόνων. Μετά από τρία χρόνια επιπλέον σπουδών και εξετάσεων έγινε πλήρες μέλος του Imperial Society of Teachers of Dancing. Εργάστηκε ως σόλο χορευτής στο Λονδίνο και αργότερα μετακόμισε στο Ναϊρόμπι της Κένυας, συνεργαζόμενος και με το θίασο Bluebell από το Παρίσι, για να βρεθεί αργότερα στο Arthur Murray στούντιο χορού.

Τον Ιανουάριο του 1976 γνωρίστηκε με την Yvonne Marceau, χορεύτρια και χορογράφο, η οποία βρισκόταν στο στούντιο από το 1973. Γίνονται χορευτικό ζευγάρι και σπουδάζουν μαζί στην Αγγλία κοντά στον John Delroy, κερδίζοντας πολλά βραβεία, μεταξύ αυτών και το βραβείο Αστέρ. Οι δυο τους, μαζί με τον Otto Cappel, θα ιδρύσουν το 1984 την American Ballroom Theater Comany.

Το 1994 ο Ντουλέιν ίδρυσε το πρόγραμμα "Χορεύοντας στις τάξεις" για την Νέα Υόρκη, σε συνεργασία με το Αμερικανικό Υπουργείο Παιδείας. Η "μέθοδος Ντουλέιν" ενθαρρύνει τα παιδιά να χορεύουν μαζί και μέσα από το χορό, διδάσκονται συνύπαρξη και αλληλοσεβασμό, ενώ παράλληλα αποκτούν καλό έλεγχο του σώματός τους και κοινωνικοποιούνται καλύτερα.

Αυτό το πρόγραμμα έχει ήδη παρουσιαστεί από τον Π. Ντουλέιν, στη Βόρεια Ιρλανδία (όπου και διδάσκεται) και το 2011, ταξίδεψε στο Ισραήλ για να διδάξει τη μέθοδό του κι εκεί!


Να έχετε όλοι, ένα όμορφο μήνα!

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Μαρία Κάλλας - η απόλυτη ντίβα!

Μαρία Κάλλας - η απόλυτη ντίβα!



Στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 έρχεται στη ζωή η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, που έμελλε να γοητεύσει όλο τον κόσμο με τη μοναδική φωνή της και την απαράμιλλη ερμηνεία της. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Έλληνες γονείς, που βρέθηκαν στην αμερικανική μεγαλούπολη αναζητώντας καλύτερη τύχη. Δεν είναι άλλη από τη Μαρία Κάλλας, που έγραψε ιστορία στο λυρικό τραγούδι παγκοσμίως, ανανέωσε την όπερα με τα φωνητικά και τα υποκριτικά της προσόντα και αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε λυρική τραγουδίστρια.

Με τη μουσική ξεκίνησε να ασχολείται σε πολύ νεαρή ηλικία. Στα 11 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό παιδικών φωνών. Τρία χρόνια αργότερα στα 14 της και αφού προηγήθηκε το διαζύγιο των γονιών της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τη μητέρα και την αδελφή της. Έτσι, εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο και σπούδασε τραγούδι δίπλα στην Μαρία Τριβέλλα, πιάνο δίπλα στην Ήβη Πανά και μελόδραμα δίπλα στην Γιώργο Καρακαντά.

Στην όπερα του Μασκάνι "Καβαλερία Ρουστικάνα" σε μια παράσταση μαθητών του ωδείου, ήταν ο πρώτος ρόλος της, ενώ δύο χρόνια αργότερα (1939) εγγράφεται στο Ωδείο Αθηνών για να σπουδάσει τραγούδι στην τάξη της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας Ελβίρα ντε Ιντάλγκο.

Στη Λυρική Σκηνή του  Βασιλικού Θεάτρου, προσλαμβάνεται από το 1940 και ως το 1945, εμφανιζόμενη ως "Βεατρίκη" στην οπερέτα Βοκκάκιος του Σουπέ το 1941, στην Τόσκα το 1942 & 1943, στον Κάμπο το 1944 & 1945, στην Καβαλερία Ρουστικάνα (ξανά το 1944), στον Φιντέλιο το 1944, την οπερέτα Ο Ζητιάνος Φοιτητής το 1945 και στον Πρωτομάστορα του Μανώλη Καλομοίρη (1944) το οποίο είναι και το μοναδικό έργο ελληνικό έργο που τραγούδησε.

Πριν εκπνεύσει το 1945 επιστρέφει στην Αμερική όπου ζει ο πατέρας της για να κάνει διεθνή καριέρα, αλλάζοντας παράλληλα και το επίθετό της σε Κάλλας. Για δύο χρόνια (ως το 1947) παραμένει άνεργη. Μια επιτυχημένη οντισιόν όμως θα της δώσει την "Τζοκόντα" στην ομώνυμη όπερα του Πονκιέλι στην Αρένα της Βερόνας. Σ' ένα από τους σπουδαιότερους λυρικούς χώρους της Ιταλίας θα γίνει το διεθνές ντεμπούτο της, εκείνο τον Αύγουστο του '47.

Ο διάσημος Τούλιο Σεραφίν ο οποίος θαύμαζε τη φωνή της και έγινε δάσκαλός της ήταν ο μαέστρος της παράστασης και τη βοήθησε να διευρύνει τους τεχνικούς και ερμηνευτικούς της ορίζοντες. Στη Βερόνα ζούσε και ο Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι βιομήχανος, που την αγάπησε τόσο ως καλλιτέχνιδα, όσο και ως γυναίκα και την παντρεύτηκε τον Απρίλη του 1949, παρά την μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού είχε τα διπλάσια χρόνια από εκείνον. Τον ίδιο χρόνο εμφανίζεται στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Η βοήθειά του σημαντική, κάνει την καριέρα της να απογειωθεί σε ρόλους δραματικής υψίφωνου, αφού έχει και ρόλο μάνατζερ. Το 1951 η "Σκάλα" του Μιλάνου υποκλίθηκε στο ταλέντο της με τους Σικελικούς Εσπερινούς, ενώ τρία χρόνια αργότερα η μέχρι τότε ευτραφής Κάλλας θα ακολουθήσει διαιτητική θεραπεία έτσι ώστε να απαλλαγεί από τα περιττά κιλά και να μπορεί να ενσαρκώνει τους ρόλους της και με την φυσική της εμφάνιση. Ο σύζυγός της παρέχοντας της κάθε οικονομική κάλυψη την απαλλάσσει από την βιοτική ενασχόληση κι έτσι, αφοσιώνεται στην καλλιτεχνική της πορεία.

Το 1956 η Μαρία Κάλλας θα περάσει τις πύλες της Μητροπολιτικής Όπερας της Ν. Υόρκης (ΜΕΤ) και θα επιβάλλει τους όρους της καταβάλλοντας το μεγαλύτερο ποσό που είχε μέχρι τότε πληρώσει ποτέ ο θίασος καλλιτέχνη. Ο διευθυντής της μάλιστα θα δηλώσει πως η πρώτη εμφάνιση της Κάλλας στη ΜΕΤ ήταν η συναρπαστικότερη βραδιά της ζωής του.

Η εξαντλητική δίαιτα όμως καθώς και οι φωνητικοί ακροβατισμοί κάνουν την Κάλλας να θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την ποιότητα της φωνής της, η οποία σταδιακά αρχίζει να αδυνατίζει στις υψηλές νότες. Αυτό δεν εμπόδισε όμως το κοινό που την άκουσε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1957, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, να την αποθεώσει.

Ουσιαστικά, από το 1958 αρχίζει η πτώση. Τον Ιανουάριο της χρονιάς αυτής αποχωρεί με την πρώτη πράξη της "Νόρμας" και αποδοκιμάζεται από το κοινό. ενώ το Μάιο της ίδιας χρονιάς η "Σκάλα" του Μιλάνου, θα διακόψει το συμβόλαιο μαζί της. Ο Τύπος που μέχρι τότε την εκθείαζε, τώρα της ρίχνει χολή και σχολιάζει με περισσή κακοήθεια, κάθε της κίνηση.

Η συνεργασία της με τον Αλέξη Μινωτή και το Γιάννη Τσαρούχη στη Μήδεια του Κερουμπίνι στην Όπερα του Ντάλας, γίνεται μέσα στον ίδιο χρόνο και μεταφέρεται ένα χρόνο μετά (1959) στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, όπου στη θριαμβευτική πρεμιέρα η Μ. Κάλλας θα γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Το καλοκαίρι του 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, για να τραγουδήσει στην Επίδαυρο "Νόρμα" και ένα χρόνο μετά, πάντα στον ίδιο χώρο, "Μήδεια". Ήταν μια παράσταση που μεταφέρθηκε και στη Σκάλα του Μιλάνου (1961 - 1962), όμως δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει το τέλος στης σταδιοδρομίας της στα ιταλικά θέατρα. Όταν το 1962 τραγούδησε Όμπερον στο Λονδίνο, οι Τάιμς έγραψαν "Τώρα πια η φωνή της μπορεί να χαρακτηριστεί άσχημη και εκτός τόνου", αφήνοντας όμως ανεπηρέαστο το κοινό που συνέχιζε να την αποθεώνει.

Το καλοκαίρι του 1964, βρέθηκε σε μια μουσική εκδήλωση του φεστιβάλ της Λευκάδας συνοδευόμενη από τον Ωνάση. Εκεί θα θελήσει να τραγουδήσει χωρίς πρόβα την άρια της Σαντούτσα από την Καβαλερία Ρουστικάνα, που ήταν και ο πρώτος ρόλος της καριέρας της, ενώ το 1965 μετά από την εξαιρετική Τόσκα που τραγούδησε στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν, ακολούθησε ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη Νόρμα. Τα φωνητικά προβλήματα ήταν υπαρκτά, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το κοινό να την αποθεώσει.

Είναι η εποχή που προτεραιότητα δείχνουν να έχουν τα προσωπικά της. Έτσι, ζητά διαζύγιο από τον σύζυγό της για να παντρευτεί τον Ωνάση, αλλά ο Μενεγκίνι της το αρνήται. Ένα χρόνο μετά (1966) αφήνει την αμερικανική υπηκοότητα και παίρνει την ελληνική έτσι ώστε να μπορέσει να λυθεί και τυπικά ο γάμος της, ελπίζοντας να της κάνει πρόταση γάμου ο Ωνάσης. Εκείνος όμως τον Ιούλιο του 1968, θα παντρευτεί τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, Τζάκυ, κάτι που φέρνει σε απόλυτη θλίψη τη μεγάλη ντίβα.

Προσπαθώντας να βγει από το τέλμα, επανέρχεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα με την κινηματογραφική εκδοχή της Μήδειας του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1969, ηχογραφεί δίσκους, δίνει ρεσιτάλ και διδάσκει όπερα στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Ν. Υόρκης. Το 1973 σκηνοθετεί μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του παγκόσμια περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου το κοινό της Όπερας των Παρισίων όπου τραγούδησε, θα την καλέσει στη σκηνή, με το ασταμάτητο χειροκρότημά του, δέκα φορές! Η τελευταία της εμφάνιση θα είναι στο Σαπόρο της Ιαπωνίας το Δεκέμβρη του 1974. Από τότε και μετά, κλείστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι και έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977, από καρδιακή προσβολή. Ήταν μόλις 54 χρόνων.

Μπορεί ο θάνατός της σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση να οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή, αλλά όπως εξηγούν οι Ιταλοί επιστήμονες που τον ερεύνησαν, η θεραπεία για την δερματομυοσίτιδα από την οποία έπασχε, βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Έτσι, εξηγείται πλήρως ο ξαφνικός θάνατός της. Αφορμή για τη διερεύνηση στάθηκαν οι ηχογραφήσεις της Μ. Κάλλας στο στούντιο και στις ζωντανές εμφανίσεις της. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις ηχογραφήσεις ίδιων τραγουδιών σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, για να διαπιστώσουν τη μυική χαλάρωση και την αλλοίωση της φωνής της λόγω της πάθησης, που είχε. Η διαγνωσμένη από τον Μάριο Τζακοβάτσο από το 1975, δερματομυοσίτιδα είχε κρατηθεί κρυφή μέχρι το 2002.

Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, ενώ δύο χρόνια αργότερα την άνοιξη του 1979 σκορπίστηκε η τέφρα της στο Αιγαίο, που αγαπούσε.


Πηγή πληροφοριών: sansimera.grwikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, ο εικαστικός "Όμηρος" του '40!

Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, ο εικαστικός "Όμηρος" του '40!



Ο Αλέξανδρος Δ. Αλεξανδράκης συνέδεσε το όνομά του και τα έργα του με το έπος του 40, μέσα από τις δυναμικές απεικονίσεις του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1913 έδειξε το ταλέντο του στη ζωγραφική από την ηλικία των 17 χρόνων, παρουσιάζοντας 23 έργα του σε ομαδική έκθεση που διοργάνωσε η ΧΑΝ. Οι σπουδές του, λαμπρές τόσο στην Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή το Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Ουμπέρτο Αργυρό, όσο και στη χαρακτική κοντά στο Γιάννη Κεφαλληνό. Από το 1937 που αποφοίτησε συμμετέχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

Πέντε αδέρφια στην οικογένεια Αλεξανδράκη επιστρατεύονται στον πόλεμο. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Αλέξανδρος ο οποίος υπηρέτησε στα βουνά της Ηπείρου ως δεκανέας του πυροβολικού και αποτυπώνει σε σκίτσα και ελαιογραφίες όλες τις εντυπώσεις του.

Μεταπολεμικά πάνω από εκατό έργα του δημοσιεύονται σε ένα λεύκωμα με τον τίτλο "Έτσι πολεμούσαμε". Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας επιτρέποντάς του να συνεργαστεί με πολλά ιδρύματα όπως το Μουσείο Γκουνγκενχάιμ και τη Βιβλιοθήκη της Γερουσίας των ΗΠΑ.

Στα έργα του, εκείνα που αφορούν το έπος του 40, τα οποία έχουμε όλοι στη μνήμη μας αφού κοσμούν τις αναμνήσεις όλων, από τα μαθητικά μας χρόνια μέσα από τα αναγνωστικά και τις εθνικές επετείους, ο ζωγράφος απεικονίζει με σαφήνεια τον αγώνα των συμπολεμιστών του, την αποφασιστικότητα των στρατιωτών, την απόλυτη αγάπη και αφοσίωσή τους στην πατρίδα, αλλά και το θάνατο, που πλανιώταν πάνω από τα κεφάλια τους, σε βαθμό που δίκαια χαρακτηρίστηκε ο εικαστικός Όμηρος του πολέμου αυτού.

Έφυγε νέος από τη ζωή σε ηλικία μόλις 55 χρόνων. Το 1980 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τίμησε τον καλλιτέχνη με μια μεγάλη αναδρομική έκθεση. Η γκαλερί "Κ" παρουσίασε έργα του στο Λονδίνο το 1998 και το 2005 και στη Λευκωσία το 1999.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Μάνος Λοΐζος

Μάνος Λοΐζος


Ο συνθέτης του πιο αγαπημένου "δρόμου" στην Ελλάδα!



Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στους Αγίους Βαβατσινιάς της Λάρνακας, στην Κύπρο το 1937 (22 Οκτωβρίου) και ήταν το μοναχοπαίδι του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, που καταγόταν από τη Ρόδο. Λίγα χρόνια αργότερα και όταν εκείνος ήταν επτά χρόνων η οικογένεια μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Η πρώτη του επαφή με τη μουσική γίνεται μέσα από το βιολί στα μαθητικά του χρόνια, στο τοπικό Ωδείο. Συνέχισε με την αγαπημένη του κιθάρα και μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας ήρθε στην Αθήνα, το 1955.

Σκοπός του ήταν να σπουδάσει γι' αυτό και αρχικά γράφτηκε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως στις αρχές του 1956 εγκαταλείπει τη Φαρμακευτική για να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα θα περάσει και από τη Σχολή Βακαλό, θέλοντας να σπουδάσει ζωγραφική. Χρειάστηκε όμως ένα χρόνο αργότερα να εγκαταλείψει τις σπουδές του για να εργαστεί προκειμένου να επιβιώσει. Οι δουλειές που κάνει είναι πολλές, από σερβιτόρος ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και μουσικός σε μπουάτ.


Το 1962 η γνωριμία του με το Μίμη Πλέσσα θα γίνει η αφορμή να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το "Τραγούδι του δρόμου" σε ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου του ποιήματος του Λόρκα. Ερμηνευτής ήταν ο Γιώργος Μούτσιος.

Την ίδια περίοδο συμμετέχει σε μια πρωτοβουλία συγκρότησης του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, στον οποίο πολύ γρήγορα θα γίνουν μέλη ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Μάλιστα χρησιμοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής της χορωδίας του Συλλόγου, στις παραστάσεις της Όμορφης Πόλη στο θέατρο Παρκ.

Το 1965, παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο τη Μάρω Λημναίου (μετέπειτα γνωστή συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μάρω Λοΐζου) και αποκτά μαζί της μια κόρη τη Μυρσίνη. Με την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών φεύγει για την Αγγλία, για να επιστρέψει στις αρχές του 1968. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπαίνει πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (ήταν μέλος του ΚΚΕ).
Ένα χρόνο αργότερα (1972) θα αποτελέσει ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), με σκοπό την καταπολέμηση της κασετοπειρατείας και της λογοκρισίας. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, συλλαμβάνεται στο σπίτι του στο Χολαργό και κρατείται για δέκα μέρες στα κρατητήρια της Ασφάλειας.

Με τη μεταπολίτευση συμμετέχει σε πολλές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο "Τα τραγούδια του Δρόμου" με όλα τα τραγούδια που ήταν απαγορευμένα κατά τη διάρκεια της επταετίας. Ως το 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού της Ελλάδας.
Ένα χρόνο μετά (1978) αναλαμβάνει πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Τη χρονιά αυτή, θα παντρευτεί τη δεύτερη σύζυγό του, ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στα είκοσι χρόνια της μουσικής του διαδρομής έγραψε κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της Ελληνικής Μουσικής σκηνής συνεργαζόμενος με το Γιάννη Καλατζή, το Γιώργο Νταλάρα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Γιάννη Πουλόπουλο, το Γιάννη Πάριο, το Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρία Φαραντούρη και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 μετά από ενός χρόνου άνιση μάχη με τον καρκίνο. Το έργο του όμως παραμένει εδώ, πάντα ανεξίτηλο στο χρόνο, διαχρονικό και επίκαιρο.

Η βασική δισκογραφία του Μ. Λοΐζου




  • «Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.
  • «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
  • «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
  • «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
  • «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
  • «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
  • «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
  • «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
  • «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
  • «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
  • «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
  • «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
  • «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)



  • Πληροφορίες: sansimera.gr, wikipedia.org

    Κείμενο: "to e-periodiko mas"
    [ Διαβάστε περισσότερα ]
    to e-periodiko mas
    0 Σχόλια
    Έλλη Λαμπέτη

    Έλλη Λαμπέτη


    η ηθοποιός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υποκριτική τέχνη.


    Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926 (13 Απριλίου). Πατέρας της ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της γνωστός ως "καπετάν Σταμάτης" πολέμησε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του 1821. 

    Δύο χρόνια μετά τη γέννησή της (1928) η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. 

    Σε ηλικία 15 χρόνων (1941) η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και απορρίπτεται. Παράλληλα έδωσε εξετάσεις και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη,όπου αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια της μεγάλης ηθοποιού. Την ίδια εποχή αλλάζει και το επώνυμό της σε Λαμπέτη,  επηρεασμένη από τον "Αστραπόγιανο" του Α. Βαλαωρίτη.

    Ένα χρόνο μετά (1942) κάνει το ντεπούτο της στο θέατρο στην παράσταση "Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο" του Χάουπτμαν και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα με τον "Γυάλινο Κόσμο" του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, καθιερώνεται ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας. Ακολουθούν η "Αντιγόνη" και το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του "Ματωμένου Γάμου" με μουσική γραμμένη από το Μάνο Χατζηδάκι. Είναι η χρονιά, που κάνει και την πρώτη της ταινία με τίτλο "Αδούλωτοι σκλάβοι".



    Από το 1948 συνεργάζεται με το σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, που υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Μεγαλύτερες επιτυχίες της το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος".

    Δύο χρόνια αργότερα (1950) παντρεύεται το Μάριο Πλωρίτη για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα όταν η Έλλη Λαμπέτη γνωρίζει και ερωτεύεται το Δημήτρη Χορν. Οι δυό τους μαζί με το Γιώργο Παππά συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν έργα όπως ο "Βροχοποιός", το "Νυφικό κρεββάτι", το "Παιχνίδι της μοναξιάς" και άλλα γράφοντας τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης. Παράλληλα συμπρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο στις ταινίες, "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Κάλπικη λίρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1956), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη.



    Με το Δημήτρη Χορν υπήρξαν ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι, όμως το 1959 λήγουν την επαγγελματική τους συνεργασία, παρά το γεγονός ότι δήλωσαν πως θα ξανασυνεργαστούν σύντομα. Αυτό, δεν έγινε ποτέ. Συνέχισε με δικό της θίασο με μεγαλύτερή της επιτυχία, το "Λεωφορείο ο πόθος", όπου έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από το Γ. Σεφέρη.
    Ήταν μια δύσκολη περίοδος στη ζωή της μεγάλης ηθοποιού, αφού μέχρι το 1959 έχει χάσει τη μητέρα της, το δίδυμο αδελφό της, δύο αδελφές και ένα μωρό...

    Η γνωριμία της με το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκιμαν, αποτελεί μια όαση για κείνη στα τραγικά γεγονότα που βίωνε. Παντρεύτηκε μαζί του και έμειναν παντρεμένοι ως το 1976.

    Αλλά, και η δεκαετία του 70 ήταν εξίσου δύσκολη για κείνη. Λαχταρούσε να αποκτήσει παιδί και αυτό στάθηκε αφορμή να εμπλακεί σε μια δικαστική περιπέτεια (για την υιοθεσία ενός μωρού) η οποία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Ελίζας που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και τελικά κατάφεραν να πάρουν την κηδεμονία της μικρής, το 1974, κάτι που την άφησε απαρηγόρητη.


    Ταυτόχρονα, (από το 1967) πάλευε με τον καρκίνο, χωρίς όμως να παρατήσει το θέατρο, που ήταν η μόνη πηγή ζωής για κείνη. Ανέβασε μιούζικαλ όπως την "Ίρμα", αλλά και Τσέχωφ ("Βυσσινόκηπος") με τεράστια επιτυχία, ενώ συνεργάζεται με το Μάνο Κατράκη στη "Φθινοπωρινή ιστορία". Εκπληκτικές υπήρξαν οι ερμηνίες της και στη "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και τα "Μονόπρακτα". 

     Έχοντας χάσει μητέρα και αδελφές από καρκίνο του μαστού, νοσεί κι εκείνη και προχωρεί σε ολική μαστεκτομή στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να τον νικήσει αφού 11 χρόνια μετά (1980), ο καρκίνος επιστρέφει με συνεχείς μεταστάσεις. Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες, που όμως πλήττουν τις φωνητικές της χορδές, χάνοντας σταδιακά τη φωνή της.  


    Στην τελευταία της παράσταση το 1981, "Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", παίζει την κωφάλαλη Σάρα, με τρόπο όχι απλά θαυμαστό, αλλά υποδειγματικό.


    Δύο χρόνια αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, αφήνει την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, αφού πρώτα συναίνεσε για να δωρηθούν τα μάτια της.


    Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως  είχε βραβευθεί με το βραβείο Μ. Κοτοπούλη, καθώς και ότι ήταν υποψήφια για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών (BAFTA) πρώτο γυναικείου ρόλου στην ταινία το "Τελευταίο ψέμα".


    Ο καλός της φίλος, Φρέντυ Γερμανός έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, το οποίο έγινε best seller δεκατρία χρόνια από το θάνατό της.


    "Ή Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο", λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946, μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.

    Ήταν μια σκηνή στον "΄Γυάλινο κόσμο" όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: "Μια ποιητική στιγμή!" Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: "Τελικά, βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο - η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μια ανάσα".
    Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός - περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές: "Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το ποιητικό πράγμα που είδα ποτέ μου".

    (Φρέντυ Γερμανός - "ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ", Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)


    Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη:

    "Ήταν μια ύπαρξη  απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη..."

    (Λυκούργος Καλλέργης - "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ", Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)




    Ατελείωτη είναι η λίστα με τα θεατρικά έργα στα οποία χάρισε ψυχή, σάρκα και οστά με την ερμηνεία της. Αν θέλετε να τη διαβάσετε πατήστε εδώ.

    Πηγές πληροφοριών: wikipedia.orgsansimera.grlogomnimon.wordpress.com


    Κείμενο: to e-periodiko mas
    [ Διαβάστε περισσότερα ]
    to e-periodiko mas
    0 Σχόλια
    Μιχάλης Κακογιάννης, ο σκηνοθέτης της "Στέλλας" και των αρχαίων τραγικών.

    Μιχάλης Κακογιάννης, ο σκηνοθέτης της "Στέλλας" και των αρχαίων τραγικών.



    Ο Μιχάλης Κακογιάννης γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1921 στη Λεμεσό της Κύπρου και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Το μεγαλύτερο διάστημα της παραμονής του εκεί, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC ως μεταφραστής και εκφωνητής, ενώ σε ηλικία 22 μόλις χρόνων ανέλαβε τη διεύθυνση της "Κυπριακής Ώρας".


    Στο Λονδίνο ξεκινά και την καριέρα του ως ηθοποιός στο Θέατρο της Αγγλίας το 1947, για να τον κερδίσει όμως η σκηνοθεσία. Τέσσερα χρόνια αργότερα (1951), έρχεται στην Ελλάδα, για να ξεκινήσει την σκηνοθετική του καριέρα με την ταινία "Κυριακάτικο ξύπνημα" το 1954. Ακολούθησαν η "Στέλλα", το "Κορίτσι με τα μαύρα", το "Τελευταίο ψέμα", η τριλογία "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Ιφιγένεια", καθώς και ο "Αλέξης Ζορμπάς", οι οποίες διαγωνίστηκαν και ξεχώρισαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως αποσπώντας πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Πολλοί και σπουδαίοι ηθοποιοί συνεργάστηκαν μαζί του στις ταινίες του, ενώ δεν έλειψαν και καταξιωμένοι ηθοποιοί της Ευρώπης και της Αμερικής.


    Ο Μιχάλης Κακογιάννης όμως δεν περιορίστηκε στον κινηματογράφο. Σκηνοθέτησε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και παραστάσεις όπερας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις ΗΠΑ, Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων που φέρουν την υπογραφή του, καθώς και στίχοι ελληνικών τραγουδιών, όπως το "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", "Εφτά τραγούδια θα σου πω" σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη.


    Μέσα σ' ένα τόσο πλούσιο έργο, ξεχωρίζει το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που γύρισε στην πατρίδα του την μαρτυρική Κύπρο και αναφερόταν στη βίαιη τουρκική εισβολή με τον τίτλο "Αττίλας '74". Ένα ντοκιμαντέρ που αποτύπωνε με θάρρος όλα σχεδόν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου, παίρνοντας συνεντεύξεις από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το Νίκο Σαμψών αλλά και άλλους ηγετικούς και μη, παράγοντες, χωρίς να αφήσει πλήθος άστεγων και βασανισμένων ανθρώπων, έτσι ώστε να καταφέρει να εξιστορήσει με λεπτομέρεια την τουρκική εισβολή και τη βία που υπέστη ο μαρτυρικός Ελληνοκυπριακός λαός. Το ντοκιμαντέρ αυτό βραβεύτηκε στη Φλωρεντία ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, το 1974.

    Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακρόπολης! Ήταν ο πρώτος που το οραματίστηκε και για να καταφέρει να το υλοποιήσει ίδρυσε το σύλλογο "Οι φίλοι της Αθήνας". Ο διάσημος Γάλλος φωτιστής Pierre Bideau συνεργάστηκε μαζί του, ενώ ο Μ. Κακογιάννης ανέλαβε τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

    Το 2004 θα συστήσει το κοινωφελές ίδρυμα "Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης" που έχει ως σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μάλιστα, πέντε χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε και η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του ιδρύματος στην οδό Πειραιώς 206 στον Ταύρο.


    Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο του, τόσο στην Ελλάδα και την Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ' (Κύπρος), το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ), ενώ έχει βραβευθεί και από την Ακαδημία Αθηνών, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάϊρο και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος Δημότης Λεμεσού, Montpellier (Γαλλία) και Ντάλας (Τέξας). Υπήρξε επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κύπρου και Θεσσαλονίκης και αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College.



    Για περισσότερο από μισό αιώνα ο Μιχάλης Κακογιάννης έθεσε νέα θεμέλια στην τέχνη του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας σκηνοθετώντας 15 ταινίες, 36 θεατρικά έργα και 7 όπερες στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αποσπώντας τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.

    Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν συνοπτικά τα έργα και τα βραβεία του.

    Κινηματογράφος
    ΈτοςΤίτλοςΣυμμετοχές σε φεστιβάλ και βραβεύσεις
    1954Κυριακάτικο ξύπνημαΒραβείο Diploma of Merit στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου
    1955ΣτέλλαΠαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1955,
    Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood το 1955.
    1956Το κορίτσι με τα μαύραΠαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1956. Βραβείο χρυσής σφαίρας καλύτερης ξένης ταινίας από την επιτροπή ανταποκριτών ξένου τύπου στο Hollywood. Ασημένιο βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας το 1958.
    1958Το τελευταίο ψέμαΠαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1958, στο φεστιβάλ της Μελβούρνης το 1959 και στο φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο το 1959. Βραβείο κριτικών Αγγλίας το 1959.
    1960EroicaΣυμμετείχε στα φεστιβάλ Βερολίνου και Λονδίνου το 1960, το 1961 κέρδισε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.
    1961Χαμένο ΚορμίΕπιλογή στο φεστιβάλ Καννών
    1962ΗλέκτραΣυμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1962: Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής προσαρμογής, ήχου, Βραβείο διεθνούς ενώσεως νέων. Θεσσαλονίκη 1962: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' γυναικείου ρόλου. Ένωση Ελλήνων Κριτικών: βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' & β γυναικείου ρόλου, α' ανδρικού, καλύτερης μουσικής. Βραβεία στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου (1962), του Ακαπούλκο (1962), του Βερολίνου (1963). Υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (1962) και εκτός από την υποψηφιότητα για Οscar πήρε συνολικά 25 διεθνείς διακρίσεις.
    1964Αλέξης Ζορμπάς7 υποψηφιότητες για Oscar (ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνογραφίας, α΄ανδρικού ρόλου και β΄γυναικείου ρόλου. 5 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Διεθνούς Κριτικής
    1967Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριάΒραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
    1971ΤρωάδεςΒραβείο Διεθνούς Οργανισμού Ειρήνης
    1974Αττίλας '74Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, Φλωρεντία
    1976ΙφιγένειαΥποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής. 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
    1986Γλυκιά πατρίδα
    1992Πάνω, κάτω και πλαγίως
    1999Ο βυσσινόκηποςΚρατικά βραβεία ΥΠΠΟ 1999 Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας Καλύτερων Σκηνικών Καλύτερων Κοστουμιών
    Θέατρο
    ΈτοςΤίτλος
    1954Μια Γυναίκα Χωρίς σημασία
    1954Γαλάζιο Φεγγάρι
    1956Ο Αριστοκρατικός Δρόμος
    1956Βροχοποιός
    1957Gigi
    1959Η Κυρία με τις Καμέλιες
    1962Όμορφη Πόλη
    1963 (13-14 Ιουλίου)Τρωάδες
    1963-1965Τρωάδες
    1964Ξυπόλητη στο Πάρκο
    1965Ξωτικά μέσα στη Νύχτα
    1965-1966Τρωάδες
    1966Δαίμονες
    1968Ιφιγένεια εν Αυλίδι
    1968-1970Ρωμαίος και Ιουλιέτα
    1972Λυσιστράτη
    1973Οιδίπους Τύραννος
    1975Δεσποινίς Μαργαρίτα
    1977Βάκχες
    1981Σουίτα για Δύο
    1982Οι Τρεις Αδερφές
    1983-1985Ζορμπάς
    1983Ηλέκτρα
    1989Να Ντύσουμε τους Γυμνούς
    1990Ναν
    1994 (21-22 Ιουλίου)Ες Γην Εναλίαν ...Κύπρος 20 Χρόνια Μετά
    1995-1997Τρωάδες
    1997-1998Master Class
    2001-2002Μήδεια
    2002Όλα απ'την αρχή
    2003-2004Άμλετ
    2005Λυσιστράτη
    2005Κοριολανός
    Όπερα
    ΈτοςΤίτλος
    1967Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα
    1972Μποέμ
    1982Τραβιάτα
    1987Ιφιγένεια Εν Αυλίδι και Ιφιγένεια έν Ταύροις
    1988, 1989, 1992Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
    1994Η Μεγαλοψυχία του Τίτο
    1995Μήδεια
    Πληροφορίες - πίνακες: wikipedia.org
    Κείμενο: "to e-periodiko mas"


    [ Διαβάστε περισσότερα ]
    to e-periodiko mas
    0 Σχόλια

    find "to e-periodiko mas" on instagram